Wzajemna relacja wielkości

Ustosunkowując się krytycznie, po upływie ośmiu lat, do przyjmowanych ówcześnie (częściowo własnych) założeń, trzeba stwierdzić, że wszystkie prawie elementy rachunku wymagają rewizji. Dotyczy to przede wszystkim okresów użytkowania (program uprawnienia budowlane na komputer). Oparcie się o pojęcie pełnego okresu użytkowania (dla budynku nowego) wprowadza czynnik bardzo niepewny, który można określać tylko konwencjonalnie, bo doświadczenia z przeszłości i statystyka są w tym przypadku nieprzydatne, wobec tempa zmian społecznych i w sferze techniki.

Przyjmowane w schemacie rachunku dzielenie efektu inwestycyjnego przez 80, a efektu remontowego przez liczbę niższą, mechanicznie obliczaną, wynika z przyjętego założenia i z umownie określonej trwałości nowego budynku. Wzajemna relacja wielkości tj i t_r ma jednakże decydujący wpływ na wynik rachunku opłacalności remontu. To też przyjęty bardzo niepewny sposób szacowania tych wielkości może podważać celowość jego sporządzania. Poza tym zalecony sposób ustalania wielkości t_r obniża opłacalność remontu często nadmiernie i zupełnie zawodzi przy budynkach bardzo starych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Drugim elementem wzoru, wymagającym modyfikacji są przyszłe koszty, a w szczególności technika ich dyskontowania. Zalecone operowanie procentem zwykłym, a nie składanym nie jest technicznie poprawne, a jednocześnie zwiększa, chyba nadmiernie, pozycję przyszłych kosztów w rachunku. Również poziom i sama zasada określania stopy dyskontowej wydają się zdezaktualizowane (uprawnienia budowlane).

Omówiona wyżej koncepcja rachunku ekonomicznego remontów sprowadza granicę opłacalności tych prac do niskiego stosunkowo poziomu, nieprzekraczającego zwykle 50% wartości odtworzenia. Ten sposób liczenia sugeruje więc większe wyburzenia, a mniejszy zakres kompleksowych remontów. Wzbudziło to w swoim czasie zastrzeżenie, które, wobec niedostatecznego rozwoju budownictwa, nie straciły na aktualności i powinny jak się wydaje znaleźć odbicie w konstrukcji nowego schematu obliczenia (program egzamin ustny).

Okres użytkowania nowego budynku

W kolejnym następnym opracowaniu Instytutu na ten sam temat) przyjęto analogiczną koncepcję przeciwstawienia krańcowego nakładu remontowego (na 1 m² p.u.) nakładowi inwestycyjnemu, przy uwzględnieniu czynników sprowadzających oba nakłady do porównywalności, z tym, że zwiększono liczbę czynników branych pod uwagę i znacznie rozbudowano sposób ich określania (opinie o programie).

W porównaniu z omówionym poprzednio wzorem 1), charakterystyczne jest przede wszystkim wprowadzenie po obu stronach równania wartości starego budynku, obliczonej z uwzględnieniem stopnia zużycia w obu jego postaciach, według stanu przed remontem. Towarzyszyło temu objaśnienie, iż wybór wariantu inwestycyjnego trzeba interpretować jako rezygnację ze starego budynku, czyli utratę tej wartości jaką on w danej chwili jeszcze posiada. Tym samym wariant inwestycyjny powinien być tą wartością obciążony. Umieszczenie tej samej pozycji w liczniku po stronie „remontowej” ma uzasadnienie tylko formalno-rachunkowe (segregator aktów prawnych).

Drugą cechą różnicującą wzory 1) i 2) stanowią wskaźniki wartości użytkowej (Wj i W_r), którymi różnicuje się efekt rozpatrywanych wariantów, potęgując zróżnicowanie jakie wprowadzają równolegle wielkości tj i t_r. Ten sposób różnicowania wariantów był proponowany w dyskusji nad wzorem. Wreszcie wariant inwestycyjny został obciążony kosztami rozbiórki starego budynku (U), co jest konsekwencją traktowania wartości likwidacyjnej tego budynku, także jako pozycji obciążającej ten wariant.

Okres użytkowania nowego budynku (tj) określono na 80 lat, natomiast t_r oblicza się przy omawianej metodzie w takiej relacji do liczby 80, jaka wynika ze stosunku wartości użytkowej starego budynku po remoncie (W_r) do wartości użytkowej nowego budynku. Zaproponowany sposób obliczania wskaźników wartości użytkowej (W_r) jest przy tym bardzo szczegółowy i dość pracochłonny. Stopę dyskontową przyjęto, tak jak poprzednio, w wysokości 4% z tym, że układ wzoru (w postaci rozwiniętej) przewiduje dyskontowanie sukcesywnych kosztów techniką procentów składanych (promocja 3 w 1).