Wzajemne oddziaływanie

Zgodnie z poglądami Duszynej i Aleskowskiego proces sorpcji może być uznany a wzajemne oddziaływanie w reakcji zdefektowanej powierzchni ciała stałego ; kationów roztworów soli, z równoczesnym tworzeniem się epitaksjalnych osadów z prawem działania mas (program uprawnienia budowlane na komputer). Umowną powierzchnię właściwą cząstek ilastych określić według stopnia adsorpcji wody, jeżeli przyjąć, że warstwa takiej jest jednocząsteczkowa, energia cieplna wydzielająca się przy nawilżaniu gliny rzeczywiście odpowiada tylko stopniowi rozwinięcia powierzchni cząstek ilastych i że biorące udział w tym procesie kationy pochłaniających zespołów porównywanych glin są podobne. Właściwość tę wykorzystał Oicczarienko (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Abstrahując od tych założeń, różnica w cieple nawilżania jest dość znaczna, co pozwala w przybliżeniu wnioskować o powiązaniu powierzchni właściwej glin z danymi adsorpcji azotu. Taką postać wilgoci adsorbowanej przez glinę nazywa się według Dumańskiego wodą trwale związaną”, w odróżnieniu od „wody luźno związanej” rozmieszczającej się między cząstkami gliny bardziej swobodnie, zdolnej do migracji i wydalanej z gliny przy jej prasowaniu. Proces uwodnienia cząstek gliny razem z adsorbowanymi przez nią jonami jest uważany za proces solwatacji (uprawnienia budowlane).

Woda trwało związana, wynosząca 0,8-1,0% zawartości wilgoci w kaolinie, ma gęstość osiągającą wg Owczarienki 1,4 Mg/m³ (g/cm³), pojemność cieplna wynosi 2,94-3,35 k.J/g • C° (0,74-0,8 kcal/g • °C), zamarza w temperaturze znacznie poniżej zera, nie jest zdolna do rozpuszczenia chlorków i cukru, prawic nie przewodzi prądu elektrycznego (program egzamin ustny).

Według Dumańskiego iloraz z podzielenia wartości ogólnego ciepła adsorpcji (kcal/kg suchej substancji) przez odpowiednią graniczną wartość zawartości wilgoci (kg/kg suchej substancji), przy której ciepło adsorpcji jest równe zeru, stanowi wielkość zbliżoną do 335,2 kJ/kg (80 kcal/kg). Ponieważ ciepło właściwe topnienia lodu wynosi 334 kJ/kg (79,09 kcal/kg), wysuwa się hipotezę o zbieżności struktur lodu i wody konstytucyjnej (opinie o programie).

Woda trwale związana

Istnieją hipotezy o heksagonalnych nawarstwieniach cząsteczek wody między pakietami minerału ilastego (wg Ilindricksa i Jeffersona), o przemieszczeniu wiązań (wg Martina), o strukturze wody w zależności od rodzaju wymiennych kationów (wg Loyd), o ustalonym położeniu monomolekularnej warstwy cząsteczek wody konstytucyjnej, z wiązaniami wodorowymi w heksagonalnych wgłębieniach pakietów. Jednak poglądy te nie dają na razie możliwości całkowitego wytłumaczenia niektórych właściwości uwodnionych glin i kaolinów (segregator aktów prawnych).

Woda trwale związana przemienia się w sposób naturalny w wodę luźno związaną; tej ostatniej jest tym więcej, im bardziej stan gliny zbliża się do „roboczej zawartości wody”, tj. do takiego stosunku gliny i wody, przy którym masa ilasta wykazuje optimum plastyczności i zdolności do formowania. Za cechę organoleptyczną uważa się przy tym niezdolność masy ilastej do przylepiania się do ręki przy właściwie dobranej roboczej zawartości wilgoci.

Robocza zawartość wody jest różna dla różnych glin i kaolinów, np. w lessie wynosi ona 18-20%, w kaolinach 28-31%, w glinie spondiłowej 31-33%, w czasowiarskiej 30-32%, w troszkowskiej 30-36%. Na wielkość roboczej zawartości wody wpływają: skład mineralogiczny, stopień uziarnienia i charakter wymiennych kationów i anionów pochłaniającego kompleksu Giedroycia. Wreszcie przy dalszym zwiększaniu zawartości wody glina traci zdolność zachowania nadanego jej kształtu i zaczyna ciec podobnie jak lepka ciecz (promocja 3 w 1).

Stosowanie od 1972 r. wody „magnetycznej” w szczecińskiej fabryce wyrobów kwasoodpornych pozwala zwiększyć (po wypaleniu) gęstość wyrobów o 0,04-0,06 Mg/m³ (g/cin³), zmniejszyć nasiąkliwość wodą o 1%, zwiększyć wytrzymałość wyrobów na złamanie o 20% i wytrzymałość rur na ściskanie o 10%.