Zwykły cement glinowy

Surowcami do produkcji zwykłego cementu glinowego są w zasadzie wyłącznie boksyt i wapień. Jakość tych surowców decyduje oczywiście, obok procesu topienia i chłodzenia, o właściwościach cementu glinowego.
Czynnikiem decydującym o przydatności boksytu jest zawartość SiO (program uprawnienia budowlane na komputer).

Musi ona być taka, aby zawartość Si02 w klinkierze nie przekroczyła 6%, wyjątkowo 8%. Na ogół stosuje się boksyty, w których zawartość Si02, w przeliczeniu na substancję wyprażoną, nie przekracza 5%.
Jak już wspomniano, zawartość Fe203 w cementach topionych może być wysoka (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W związku z tym w tej technologii stosuje się boksyty, w których zawartość Fe203 dochodzi do 30%. Wapień jest tanim surowcem i jako taki powinien wyróżniać się dużą czystością. Stosowane są wapienie zawierające zwykle powyżej 52% CaO. Zawartość Si02 nie powinna przekraczać 1,5%, a MgO’ 1%. Analizy typowych surowców stosowanych do produkcji cementu glinowego.

Schemat procesu produkcyjnego, stosowanego w USA. Boksyt suszy się i kruszy przed jego zmieleniem z wapieniem (uprawnienia budowlane). Stopień rozdrobnienia odpowiada 15% pozostałości na sicie o wymiarze oczka 74 am. Piec obrotowy, zasilany suchą mączką, opala się pyłem węglowym o małej zawartości popiołu lub paliwem płynnym. Całkowicie stopiony produkt opuszcza piec przez otwory w strefie topienia. Ta część pieca nie jest wyłożona wymurówką ogniotrwałą, tylko jest chłodzona wodą, w związku z czym napiek z klinkieru glinowego powstaje wprost na płaszczu. Klinkier jest granulowany wodą.

We Francji wytwarza się cement glinowy przez topienie w piecach L. Piece zasila się kawałkowym boksytem i wapieniem. Drobny boksyt brykietu je się. Składniki, za pomocą doza torów wagowych, podaje się w odpowiednich proporcjach do pieca (program egzamin ustny). Schemat procesu produkcyjnego pokazano na rys. 7-12. Kawałkowy materiał ma zapewnić przepływ gazów przez pionową część pieca. Topienie odbywa się w temperaturze 1600°C. Klinkier wlewa się do wolno przesuwającego się poziomego , przenośnika kubełkowego. Po ochłodzeniu wlewki przemiela się gotowy cement. Najczęściej cement ma stopień rozdrobnienia odpowiadający powierzchni około 3000 cmVg według Blaine’a. Cement glinowy ma bardzo dobrą stałość objętości, również w autoklawie. Jego gęstość wynosi od 3,00 do 3,25 g/cm3, a więc jest zbliżona do gęstości cementu portlandzkiego (opinie o programie).

Zakres zawartości

Cementy glinowe wyróżniają się gwałtownym przyrostem wytrzymałości, która już po 6 h twardnienia osiąga 40-50 MPa. Początek wiązania zbliżony jest do cementów portlandzkich (około 3 h), natomiast pomiędzy początkiem a końcem wiązania występuje mniejszy okres, wynoszący zwykle około 0,5 h. Cementy glinowe mają wysokie ciepło twardnienia, równe ok. 293 J/g już po 1 dniu hydratacji. Prowadzi to do wzrostu temperatury betonu, co pociąga za sobą konieczność jego odpowiedniej pielęgnacji, zapobiegającej wysychaniu. Ma to natomiast pozytywne znaczenie w okresie zimy (segregator aktów prawnych).

Zakres zawartości podstawowych składników w obu rodzajach cementów glinowych. Jak widać z tych danych, główne różnice występują w zawartości żelaza i krzemionki.
Skład fazowy zwykłych cementów glinowych jest bardzo zmienny i uzależniony od stosunku żelaza dwuwartościowego do trójwartościowego. W cementach tych mogą występować następujące fazy: C21A7, CA, CA2, C2AS, C2S, roztwory stałe serii C„A2F - C2F, CT, pleochroit, wistyt FeO i szkło.

Skład ferrytów jest bardzo zmienny; zawierają one w roztworze stałym Ti02 i Si02, CA, CA2 i C2AS oraz domieszkę Fe3+, która może dochodzić do 5%. Zawartość gelenitu zwiększa się szybko, gdy Si02 przekroczy 4-^5%>. W białych cementach glinowych głównym składnikiem jest CA, a obok niego występują CA2 i a A (promocja 3 w 1)..

Można obliczyć, że w wyniku tych reakcji objętość faz stałych w pierwszym przypadku zmaleje o 50%, w drugim o 25%. Powoduje to znaczne zwiększenie porowatości betonu i zmniejszenie wytrzymałości.