Wzmocnienia końców elementu

W stadium sprężania zaprojektowana siła sprężająca w cięgnach dolnych może okazać się nadmierna w strefach przypodporowych i wywołać w nich zarysowanie na górnej krawędzi. Jeżeli jest to niedopuszczalne, np. w konstrukcjach obciążonych dynamicznie, to trzeba temu zapobiec przez wcześniejsze wyłączenie części cięgien (program uprawnienia budowlane na komputer). Wzór, zaadaptowany do rozważanej sytuacji, określa rysoodporność przekroju sprężonego względem górnej krawędzi.

Jak już wspomniano, rezygnuje się nieraz ze wzmocnienia końców elementu strunobetonowego, z następujących przyczyn:

1. W niektórych technologiach (np. betonowania w formach ślizgowych) niemożliwa jest zmiana przekroju poprzecznego;
2. Zakotwienie przyczepnościowe nie wymaga dodatkowego miejsca, gdyż nie są potrzebne mechaniczne urządzenia kotwiące (program uprawnienia budowlane na ANDROID);
3. Przy najczęściej stosowanym prostoliniowym przebiegu splotów sprężających ich rozłożenie w przekroju poprzecznym jest z konieczności niezmienne na długości elementu; jeżeli mieszczą się one poprawnie w przekroju środkowym, to zmieszczą się również w takim samym przekroju czołowym;
4. W elementach płytowych pełnych lub kanałowych wzmocnienie przekroju nad podporą jest konstrukcyjnie zbędne;
5. Stopniowe wprowadzenie sił sprężających, charakterystyczne dla zakotwienia przyczepnościowego, nie wywołuje tak silnego zaburzenia naprężeń jak w belce kablobetonowej (uprawnienia budowlane).

Z tych względów na plan pierwszy wysuwają się inne argumenty, przemawiające za konstruowaniem bloku podporowego: poprawa stateczności w czasie montażu i stężenie poprzeczne grupy belek równoległych, a także wzmocnienie belki w strefie największych sił poprzecznych, potrzebne tym bardziej, że wprowadzana stopniowo siła sprężająca może być w tych przekrojach jeszcze niepełna. Pod względem konstrukcyjnym blok podporowy belek kształtowany jest zgodnie, z tym że blok może być trochę krótszy (program egzamin ustny).

Zniszczenie od ścinania

W płytach panwiowych i dwużebrowych w miejsce bloku podporowego pojawia się żebro czołowe, dodatkowo wykorzystywane jako forma dla nadbetonu belek zespolonych. Głębokość oparcia belek strunobetonowych powinna spełniać warunek płyty strunobetonowe powinny być oparte na głębokości co najmniej 6 cm. Należy uwzględnić naprężenia docisku w materiale podpory, a także niekorzystne odchyłki wymiarowe i montażowe (opinie o programie).

Podstawy teoretyczne projektowania strzemion, zastosowane do belek kablobetonowych, pozostają nie zmienione, a niewielkie modyfikacje odnoszą się do szczegółów. I tak momenty statyczne i momenty bezwładności dotyczą przekroju współpracującego. Zniszczenie od ścinania odbywa się na pewnym odcinku belki, a nie w jednym przekroju, dlatego w praktyce sprawdzeniu podlega przekrój na końcu bloku podporowego, a w jego braku przekrój oddalony od krawędzi podparcia o odcinek równy wysokości elementu. Gdy współrzędna x tego przekroju jest mniejsza od długości zakotwienia l_v cięgna, trzeba uwzględnić niepełną siłę sprężającą wprowadzoną w tym przekroju i operować wartością. Dodatkowo siła ta może być zmniejszona wskutek wcześniejszego wyłączenia części splotów (segregator aktów prawnych).

Procedurę projektowania strzemion. Jeśli strzemiona są obliczeniowo potrzebne na dłuższym odcinku, to można go podzielić na odcinki krótsze i dla każdego oddzielnie obliczać wymagany rozstaw strzemion. Jest to technicznie uzasadnione tylko wtedy, gdy prowadzi do istotnych oszczędności stali zbrojeniowej.

Przy sprawdzaniu stanu granicznego pojawienia się rysy ukośnej należy również uwzględnić niepełne sprężenie przekroju. Dla elementu strunobetonowego bez zbrojenia poprzecznego zagadnienie sprowadza się do sprawdzenia bezpieczeństwa w stanie granicznym (promocja 3 w 1). Strzemiona rozmieszcza się na długości strefy zaburzeń, zagęszczając je ku końcowi belki. Strzemiona te nie muszą sięgać na całą wysokość belki. Uwzględnia się także wcześniej zaprojektowane zbrojenie poprzeczne na siły rozszczepiające.