Wzmocnienie końców belki

Bloki te:

1) pozwalają poprawnie rozmieścić zakotwienia cięgien na czole elementu,

2) stężają belkę w strefie reakcji podporowych,

3) wzmacniają przekrój elementu w strefie największych sił poprzecznych,

4) zabezpieczają prefabrykowany element przed uszkodzeniami mechanicznymi w czasie transportu i montażu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wzmocnienie końców belki o przekroju dwuteowym polega na stopniowym pogrubieniu ścianki łagodnymi poziomymi skosami o nachyleniu ok. 1:4 aż do szerokości dolnej półki. Oznacza to przejście na przekrój prostokątny z ewentualnymi niewielkimi „skrzydełkami”, gdy górna półka jest szersza niż dolna. Długość odcinka a o pełnym przekroju prostokątnym wynosi (0,75-1,0) h, a długość całkowita a_c bloku podporowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Szczególną uwagę należy zwrócić na prawidłowe oparcie elementu sprężonego. Belki dużej rozpiętości powinny być oparte na łożyskach; pod- lewki cementowe dopuszczalne są tylko dla słabo obciążonych elementów mniejszej rozpiętości. Norma [NI] wymaga, aby głębokość oparcia belek (uprawnienia budowlane).

Odcinek d mierzy się od krawędzi łożyska:

• do płaszczyzny przekazania docisku przez urządzenia kotwiące dla zakotwień zewnętrznych opartych na czole belki;
• do czoła elementu dla zakotwień wtopionych w beton bloku podporowego (program egzamin ustny).

Oddzielne strefy: wgłębną 1, przyczołową 2 i narożną 3. Naprężenia n_u mogą wywołać w nich następujące uszkodzenia:

• rozłupanie 1 w kierunku działania siły sprężającej, rozbudowujące się wzdłuż linii przerywanych w miarę narastania obciążenia i w końcu wydzielające pod zakotwieniem klin betonowy, rozsadzający końcowy odcinek belki;
• rozszczepienie 2 końcówki belki, zapoczątkowane na czole elementu i rozbudowujące się w głąb; to uszkodzenie powstaje, gdy cięgna podzielone są wyraźnie na grupę dolną i górną, obie usytuowane blisko krawędzi;
• odspojenie naroży 3 (opinie o programie).

Nośność strefy zakotwienia

Oprócz tego możliwe jest zmiażdżenie betonu 4 pod zakotwieniami wskutek nadmiernych naprężeń docisku. Wszystkie te uszkodzenia zagrażają równowadze cięgien i są bardzo trudne do naprawy; dlatego traktuje się je jako stany graniczne zniszczenia. Nośność strefy zakotwienia powinna zapewniać przeniesienie siły równej obliczeniowej sile zrywającej cięgno. Należy więc przypisać stali sprężającej jej obliczeniową wytrzymałość R_v (a nie = 0,8 R_v) i sprawdzać warunki bezpieczeństwa dla sił. Praktycznie ten sam poziom naprężeń otrzymalibyśmy mnożąc maksymalne naprężenia wstępnego naciągu k_wp = 0,77 R_vk przez częściowy współczynnik bezpieczeństwa y_vl = 1,05 (segregator aktów prawnych).

Teoria nośności granicznej strefy zakotwień nie jest dostatecznie rozbudowana, istnieje natomiast kilka metod analizy sprężystej tej strefy. Opisane dalej projektowanie zostanie oparte na najlepiej wypróbowanej przybliżonej metodzie Guyona. Postępując zgodnie z [NI], można określić rozkłady naprężeń na podstawie teorii ciała liniowo-sprężyste- go i przejąć wypadkową Z naprężeń rozciągających przez siatki zbrojenia poprzecznego przy zachowaniu warunku bezpieczeństwa

W metodzie Guyona przyjęto następujące założenia upraszczające:

1. Zgodnie z zasadą de Saint-Venanta zasięg strefy zaburzeń równy jest wysokości belki h;
2. W obliczeniach uwzględnia się prostokątny kształt czoła belki wysokości h i szerokości b₀₎ pomijając niewielkie skrzydełka przekroju teowego;
3. Na długości strefy zaburzeń ściany boczne elementu nie są obciążone; w rzeczywistości założenie to nie jest spełnione, ponieważ w tej strefie ulokowane jest łożysko, ale pominięta reakcja podporowa redukuje niebezpieczne naprężenia rozciągające;
4. W pierwszym etapie siły obciążające N_vl rozkłada się równomiernie na całej szerokości b₀ strefy zakotwień i oblicza uśrednione naprężenia (promocja 3 w 1).