Metoda odpowietrzania

Szczególnie ekonomiczną okazała się metoda odpowietrzania w zastosowaniu do słupów konstrukcji szkieletowej, Pierwsze zastosowanie metody odpowietrzania betonu w tego rodzaju konstrukcjach miało miejsce w Nowej Hucie w 1957 r. w budynku nr 10 osiedla B 31 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Surowy stan budynku ośmiokondygnacyjnego o długości frontu 74 m wykonano w czasie 3 miesięcy. W następnym dziesięcioleciu wykonano tą metodą ponad 1 milion m3 budynków szkieletowych. Schemat konstrukcji i połączenia słupów z prefabrykowanymi elementami stropu deskowanie aktywne słupa.
Czas odpowietrzania słupów o przekroju 40×40 cm wynosił 25 minut. Bezpośrednio po zabiegu słupy były rozdeskowane i po dwóch lub trzech dniach (w zależności od temperatury otoczenia) obciążone stropem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Należy tu zwrócić uwagę, że ze względu na właściwą organizację robót wymiary powierzchni jednej kondygnacji powinny być tak zaprojektowane, aby czas potrzebny na wykonanie słupów był większy od czasu potrzebnego na uzyskanie wytrzymałości betonu pozwalającej na obciążenie słupów. Przed obciążeniem słupów badano laboratoryjnie wytrzymałość próbek betonowych wykonanych i przechowanych w tych samych warunkach. Metodę odpowietrzania zastosowano po raz pierwszy przy wykonywaniu ram żelbetowych w 1959 r. w trzykondy- gnacjowym budynku przemysłowym o szerokości 21 m, długości 133 m i wysokości jednej kondygnacji 5 m. Wykonanie jednej ramy o długości rozpory 9 m, tj. montaż deskowania, zbrojenie, betonowanie, odpowietrzanie i rozebranie form trwało 8 godzin (uprawnienia budowlane).

Bezpośrednio po odpowietrzaniu rozdeskowano słupy i boczne powierzchnie rozpór. Nieaktywna deska dolna pod rozporą wraz ze stemplowaniem pozostawała przez dwa dni.
Sposób stosowania odpowietrzania do ścian monolitycznych w budynkach, zbiornikach czy też kominach i nie wymaga bliższych wyjaśnień. Widok kolektora betonowego formowanego w deskowaniu aktywnym pokazano.

Torkret

Metodę odpowietrzania zastosowano również w budownictwie mieszkaniowym do produkcji prefabrykowanych płyt ściennych i stropowych (program egzamin ustny). Płyty o grubościach 5 cm i 10 cm oraz powierzchni do 11 m2 produkowano w pozycji poziomej na stendach stałych i uchylnych. Po zabetonowaniu płyty, ułożeniu płótna i dywanika aktywnego ustawiano kolektor, po czym następowało odpowietrzanie płyty, trwające 15-P25 minut, w zależności od grubości i powierzchni płyty.

Nazwa „torkret” (ang. Shoterete, niem. Spritzbeton) pochodzi od firmy niemieckiej, produkującej urządzenia i maszyny do wykonywania betonów i zapraw (opinie o programie). Po raz pierwszy technika torkretowania została zastosowana w Europie (Anglia) do wyprawy budynku w 1902 r. Po pierwszej wojnie światowej powstała w Berlinie firma „Torkret”, specjalizująca się w dziedzinie wykonania torkretu. W USA technikę torkretowania nazwano „Cement Gun”, stąd pochodzą spolszczone określenia gunit i gunitować. W dzisiejszych czasach metoda torkretowania jest szeroko stosowana na całym świecie.

Torkret, zwany również betonem natryskowym, stosuje się szczególnie do wykonywania szczelnych i odpornych wypraw. Z tych względów stosuje się go w zbiornikach żelbetowych do wykonywania wodoszczelnych wypraw, natomiast w zbiornikach wstępnie sprężonych = do ochrony stali sprężającej przed korozją. Torkret może być z powodzeniem stosowany do naprawy uszkodzonych konstrukcji z betonu (segregator aktów prawnych). W szczególności torkret stosuje się do naprawy, wzmocnienia lub uszczelnienia belek, słupów, murów oporowych, dachów, kanałów, tam, dróg, sklepień, murów, kominów, wyrobisk górniczych itp.

Sposób wykonania torkretu jest we wszystkich wymienionych przypadkach podobny, tak z uwagi na skład torkretu, jak również na rodzaj sprzętu i technikę wykonania. Ostatnio technikę torkretowania stosuje się również do produkcji cienkościennych łupin żelbetowych, a przede wszystkim elementów siatkobetonowych (promocja 3 w 1)..