Zabarwienie drewna

Wiele gatunków drzew wykazuje na przekroju poprzecznym i podłużnym różnorodne zabarwienie drewna. Mianem twardzieli określa się ciemniej zabarwioną, wewnętrzną strefę drewna, która nie zawiera żywych komórek, nie bierze udziału w procesach przewodzenia wody i w gromadzeniu materiałów odżywczych (program uprawnienia budowlane na komputer). Otaczająca ją obwodowa część drewna o jaśniejszym zabarwieniu zwie się bielem. Bezpośrednio po ścięciu drzewa wykazuje ona znacznie większą zawartość wody, gdyż biel spełnia fizjologiczne funkcje drzewa.

W przeciwieństwie do drzew o zabarwionej twardzieli, jak np. dąb i sosna, u jodły i świerka twardziel nie odróżnia się od otaczającego bielu wyraźną, określoną barwą, lekkie jedynie różnice barwy spowodowane są różnicami wilgotności. Są też gatunki drzew takie, jak grab, jawor, brzoza, osika, które nie mają twardzieli (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Biel i twardziel wykazują odmienne cechy techniczne, co znajduje swój wyraz w zastosowaniu drewna. Drewno twardzielowe ma w porównaniu z drewnem bielu nieco większy ciężar objętościowy i nieco wyższe własności mechaniczne; różnice te są jednak nieznaczne i w praktyce nie odgrywają istotnej roli. Duże natomiast różnice istnieją w trwałości drewna; na wolnym powietrzu drewno twardzieli ma trwałość sięgającą od kilku do kilkunastu lat, drewno zaś bielu ulega rozkładowi i zniszczeniu w krótkim okresie czasu, trwającym - zależnie od gatunku - od kilku miesięcy do trzech lat (uprawnienia budowlane).

Przy nasycaniu (impregnacji) drewna biel nasyca się bez trudności, twardziel natomiast nie przyjmuje impregnatów lub wchłania je w niewielkiej ilości.
Skład chemiczny drewna jest obojętny w stosunku do betonu. Z właściwości fizycznych najistotniejszą poza właściwościami mechanicznymi jest higroskopijność drewna. Powoduje ona wchłanianie przez drewno części wody zarobowej z betonu. Wpływa to zarówno na właściwości betonu, jak i na właściwości drewna.
Wilgotność wywiera duży wpływ na fizyczne i mechaniczne własności drewna (program egzamin ustny).

Zmiany wilgotności

Zmiany wilgotności powodują kurczenie i pęcznienie oraz paczenie się drewna. Drewno zawiera zależnie od stopnia zawilgocenia wolną wodę wypełniającą cewki i naczynia, wodę związaną przesycającą komórki oraz wodę wchodzącą w skład związków chemicznych występujących w drewnie. Wilgotność drewna określa się przez stosunek ciężaru wody zawartej w drewnie do ciężaru drewna wysuszonego (opinie o programie). Rozróżnia się drewno mokre, drewno załadowczo-suche, drewno powietrzno- -suche i drewno całkowicie suche.

Drewno zawierające wodę wolną, a więc drewno o wilgotności przekraczającej punkt nasycenia włókien, określa się jako drewno mokre. Wilgotność drewna mokrego, zależnie od gatunku drewna, wynosi 50-180%.
Drewno o wilgotności ok. 25% określa się jako drewno załadowczo-suche.
Drewno mokre traci pod wpływem składowania na powietrzu część wilgoci i dochodzi do stanu powietrzno-suchego, który w naszych warunkach wyraża się wilgotnością 13-20%, zależnie od pory roku i wilgotności względnej otaczającego powietrza. Jako wartość przeciętną dla stanu powietrzno-suchego przyjmuje się wilgotność 15%.
Stosowanie do deskowania drewna o zbyt dużej wilgotności jest szkodliwa, gdyż powoduje rozluźnianie się połączeń, pękanie, paczenie się i odkształcanie deskowań. Nadmierne wysuszenie drewna jest również szkodliwe, gdyż drewno takie pęcznieje i ulega spaczeniu, odciągając jednocześnie zbyt dużo wody z betonu.

W zasadzie deskowania powinny być wykonywane z drewna powietrzno-suchego. W praktyce jednak nie jest to przestrzegane (segregator aktów prawnych).
Drewno w deskowaniach budowlanych w większości przypadków nie może swobodnie pęcznieć, gdyż napotyka na mechaniczne przeszkody tłumiące przebieg pęcznienia w jednym lub w dwóch kierunkach. Źródłem tych przeszkód jest sztywne powiązanie kurczącego się lub pęczniejącego drewna z trudno odkształcającymi się żelbetowymi elementami konstrukcyjnymi.

Powstaje tzw. ciśnienie pęcznienia drewna. Zjawisko to jest znane od dawna (promocja 3 w 1). Do rozsadzania skał w kamieniołomach używane są od wieków suche drewniane kliny, które po osadzeniu w skale polewane są wodą.