Zabezpieczenie budowli posadowionych

Zabezpieczenie budowli posadowionych na gruntach wysadzinowych polega:

• na zagłębieniu fundamentów budowli posadowionych na gruntach wysadzinowych w stanie plastycznym poniżej granicy przemarzania na gruntach twardoplastycznych, półzwartych i zwartych wystarcza zagłębienie około 0,6-0,8 m poniżej powierzchni terenu, pod warunkiem dobrego zabezpieczenia podłoża od zawilgocenia głębokości przemarzania gruntów stosuje się tylko przy fundamentowaniu; dla przewodów wodociągowych i kanalizacyjnych głębokości należy powiększyć co najmniej o 1/3 (program uprawnienia budowlane na komputer),
• na wymianie gruntu wysadzinowego (do poprzednio podanej głębokości) i zastosowaniu „poduszki” z dobrze ubitego czystego żwiru lub piasku,
• na użyciu do zasypki za murami oporowymi przepuszczalnych gruntów nie- wysadzinowych,
• na zabezpieczeniu wysadzinowego podłoża pod rusztowaniami i pod płytko posadowionymi fundamentami przed zamarzaniem za pomocą mat, cieplaków itp.; na ustawieniu slupów rusztowań na piaskowych poduszkach lub chwilowym obsypaniu fundamentów gruntem (na okres mrozów) (program uprawnienia budowlane na ANDROID),
• w chłodniach pod podłogą komory mroźnej należy stosować dobrą izolację termiczną i zaleca się pod podłogą pozostawić wolną przestrzeń jako najbardziej skuteczną izolację termiczną (uprawnienia budowlane).

Badania podłoża mają na celu uzyskanie danych o przestrzennym układzie gruntów i o ich właściwościach geotechnicznych oraz o wodach gruntowych. Na podstawie tych badań wydziela się w podłożu warstwy geotechniczne oraz ustala dla nich niezbędne parametry geotechniczne, określające wytrzymałość gruntów na ścinanie (c, 4>), ich odkształcalność (E₀, M₀) oraz cechy fizyczne (q, I_d, /_ł), a także dane dotyczące wód gruntowych: warstwy wodonośne i ich poziomy piezometryczne, współczynniki filtracji oraz skład chemiczny wód (program egzamin ustny).

W celu właściwego zaprogramowania badań przeprowadza się następujące prace rozpoznawcze:

• analizę istniejących materiałów dotyczących rozpatrywanego terenu (mapy geologiczne, wykonane wcześniej badania gruntów, dane hydrogeologiczne itp.) oraz właściwości gruntów spodziewanych na tym terenie,
• wizję lokalną terenu (opinie o programie),
• ewentualne badania wstępne w celu skontrolowania i uzupełnienia istniejących materiałów oraz wyników wizji lokalnej.

Wykopy badawcze

Podstawową metodą polowych badań *gruntów są wiercenia badawcze. Wykopy badawcze stosuje się do badania płytko i nieregularnie zalegających gruntów skalistych, kamienistych, organicznych i nasypowych; nieodzowne są na terenach osuwiskowych, gdyż umożliwiają wyznaczenie powierzchni zlustrzeń i pobranie z nich próbek gruntów.

Szerokie zastosowanie w badaniach polowych mają sondowania; mogą one służyć do:

1. jakościowej oceny podłoża i jego zmienności, np. w badaniach wstępnych (segregator aktów prawnych),
2. badania zmienności podłoża między wierceniami badawczymi, gdy wykazują one nieregularne zaleganie gruntów słabych lub gdy rozstaw wierceń jest za duży,
3. oznaczania cech gruntów na podstawie pomiarów oporu przy pogrążaniu sondy stożkowej w podłożu lub przy obrocie końcówki krzyżakowej.

Sondowania mają tę wielką zaletę, że określają właściwości gruntów in situ, tzn. w warunkach ich naturalnego zalegania, bez zaburzeń struktury gruntu, powodowanych wierceniem i pobieraniem próbek. Jako uzupełniające stosuje się badania in situ mechanicznych właściwości gruntów; do nich należą obciążenia próbne. Rozstaw wierceń i sondowań pod zlokalizowaną w terenie budowlę powinien objąć jej kontur; odległości między otworami 10-30 m.

Otwory wiertnicze powinny sięgać:

• poziomu, gdzie wg normy <r_zd = 0,3 c_ze (wg autora 0,2 a_ze),
• 2 m poniżej spągu słabych ściśliwych warstw, jeśli przewiduje się posadowienie bezpośrednie (bez pali),
• 5 m poniżej projektowanego poziomu ostrzy pali,
• spągu warstwy wodonośnej, gdy przewiduje się odwodnienie wykopu (promocja 3 w 1).