Zakotwienia elementów sprężonych

W obecnej praktyce wykonawczej dąży się do tego, by druty były fabrycznie prostowane i dostarczane w kręgach o dużej średnicy (1,5 m i więcej, w zależności od średnicy drutu). Jeśli druty są dostarczane w zwojach, tak jak są nawijane bezpośrednio po ciągnieniu, to muszą być prostowane na budowie. Schemat prostowarki dla drutów 0 5 mm (wg T. Kluza) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Drut nawija się na bęben, z którego odwija go zespół kół zaopatrzonych na obrzeżu w odpowiednie rowki.

Poprzez tuleję drut przechodzi na szereg rolek, osadzonych wzajemnie mimośrodowo za pomocą szczęk przesuwnych i jest wyciągany z prostowarki zespołem kół, których obroty są zsynchronizowane z obrotami kół. Kadłub prostowarki obraca się wraz z rolkami wokół swej osi podłużnej za pomocą koła pasowego. Po wyjściu z prostowarki druty obcina się do pożądanej długości, doliczając w przypadku kabli Freyssineta jednostronnie naciąganych 80-90 cm na zakotwienie z jednej strony i uchwycenie w naciągarce ze strony przeciwnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po ostatecznym zakotwieniu obcina się wystające końce drutów. Odpady mogą być wykorzystane przy zbrojeniu strefy zakotwienia elementów sprężonych.

Sporadycznie może zajść konieczność łączenia zbyt krótkich odcinków strun lub prętów, przy czym oczywiście połączenie musi gwarantować przeniesienie pełnej siły naciągu. Połączenia takie są niezbędne w przypadku uzbrojenia ciągłego, np. przy uzwajaniu zbiorników. Przy cienkich drutach ze stali twardej wystarczające jest owinięcie łączonych końców silnie naciągniętym twardym drutem. Jest to metoda stosowana w systemie naciągu BBRV (uprawnienia budowlane). Urządzenie do nawijania ręcznego cienkiego drutu pod naprężeniem. Dla drutów twardych 0 5 mm stosowane są do owijania struny 0 1 mm o Rr> 200 kG/mm2, a długość owinięcia wynosi na ogół 24 cm. Cienki drut wtłacza się w drut owijany, pozostawiając w nim po zdjęciu wyraźne ślady.

Odmiennej konstrukcji klinowe złącza typu amerykańskiego. Druty są tu klinowane samoczynnie za pośrednictwem trójdzielnych kliników. Można również stosować podobne patrony dwudzielne łączone na gwint przy wykonywaniu stałych główek drutu wytwarzanych jak w systemie BBRV.
W przypadku łączenia prętów o większej średnicy, najlepiej wykonywać je za pomocą gwintowanych muf (program egzamin ustny).

Ułożenie drutów w wiązki

Przy braku wyżej omówionych urządzeń, natomiast przy dostatecznej przestrzeni między kablami, można zastosować złącza betonowe. Pierwsze z nich polega na sfalowaniu obu końców drutu i ich uzwojeniu, choć w zasadzie do przeniesienia sił powinien być wystarczający rdzeń betonowy wewnątrz uzwojenia (beton nie przenosi rozciągania, ponieważ oba druty „zazębiają się” wzajemnie). Złącze powstające przez utworzenie haków wokół odcinka rury grubościennej (opinie o programie). Oczywiście złącza takie pracują właściwie dopiero po stwardnieniu betonu.

Ułożenie drutów w wiązki musi być tak przeprowadzone, by każdy drut był umieszczony na swoim miejscu, przy zachowaniu przewidzianych odstępów między nimi. Przy kablach typu Freyssineta najdogodniej jest układać druty w szablonach i przewiązywać drutem, po czym nadaje
się wiązce formę kołową przez owinięcie jej dokoła wewnętrznej spiralki usztywniającej lub pierścieni z odcinków rury.

W przypadku sztywnych osłon kablowych wystarczy umieszczenie krótkich odcinków spiralki wewnętrznej (co 1-2 m) z drutu 0 1,5-2 mm; oczywiście w łukach i odgięciach
spiralka musi być założona na całej długości. Kable można w ten sposób wytwarzać na skład (segregator aktów prawnych). Po założeniu zakotwień pożądane jest prowizoryczne zaklinowanie kabla np. stożkiem drewnianym (o ile naciąg kabla nie następuje od razu) w celu zabezpieczenia przed przesegregowaniem się drutów i zanieczyszczeniem kanału kablowego.

W przypadku kabli o budowie warstwowej (np. systemu Magnela) układa się kolejno poszczególne warstwy, zakładając odpowiednie usztywnienia zgodnie z przewidzianym w danym systemie rozwiązaniem konstrukcyjnym (promocja 3 w 1).