Zakotwienia stożkowe złożone

W zakotwieniach stożkowych zjawiska mogą być jeszcze bardziej złożone. Mianowicie naprężenia normalne w kierunku siły H przestają w pewnej chwili narastać wskutek odkształceń plastycznych stożka klinującego; zachodzi to najpierw w dolnej (naprężonej) części drutów, gdyż tam występuje największa koncentracja naprężeń (wskutek mniejszej średnicy stożka). Ponieważ tarcie nie osiągnęło jeszcze w tym momencie swej wartości maksymalnej, zatem przy dalszym wzroście siły S wielkość tarcia powinna dalej narastać dla zrównoważenia siły naciągu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wskutek tego naprężenia wypadkowe skierowują się ku „dołowi” i w efekcie w stożku powstają naprężenia rozciągające, wywołane składową naprężenia. Całkując t po obwodzie i po długości odcinka docisku (na którym występuje ta składowa) można otrzymać wielkość siły, z którą dolna część stożka działa na część górną. W ten sposób zwiększenie siły S powoduje wzrost naprężeń przede wszystkim w dolnej części stożka, a ta dopiero oddziałuje na część górną od czoła elementu. W chwili gdy N wzrasta, naprężenia w dolnej części bloku kotwiącego zmniejszają się. Oznacza to, że zwiększenie siły S w części górnej bloku powinno zostać zrównoważone zwiększonymi naprężeniami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W ten sposób wzrost siły przekazuje się drogą rozciągania na stożek.

Po uplastycznieniu betonu stożka (w zakotwieniach typu Freyssineta) znaczną część siły rozciągającej przejmuje rurka iniekcyjna, w którą zaopatrzony jest
stożek. Jeśli zaprawa zarysuje się, a naprężenia w rurce osiągną granicę plastyczności, wówczas siły te przeniosą się na górną część zakotwienia, czemu towarzyszyć może nadmierne odkształcenie rurki lub obserwowane niekiedy w praktyce wciągnięcie jej przez druty. Widać stąd, że niepożądane są betony kruche i dlatego nie zaleca się stosowania do stożków cementu glinowego. Im wyższy jest współczynnik tarcia, tym większe będzie naprężenie rozciągające w stożku (uprawnienia budowlane).

Naprężenia w kierunku wypadkowej

Naprężenia w kierunku wypadkowej H będą tym większe, im mniejszy jest kąt rozwarcia klina, z tym, że a nie może przewyższać wartości i musi być zachowana samohamowność klina. Średnia wartość naprężenia normalnego aH określa się wzorem gazie l oznacza długość klina. Przy zbyt dużym kącie między drutem a stożkiem lub klinem, należy zapewnić zwiększone tarcie, by uniknąć zbytnich poślizgów; to samo zachodzi przy zbyt małym kącie rozwarcia, aczkolwiek w tym przypadku przyczyną deformacji są nadmierne odkształcenia klina (program egzamin ustny). W pierwszym przypadku zachodzi niebezpieczeństwo prześlizgiwania się drutu wskutek zbyt małej siły H. natomiast w drugim to samo niebezpieczeństwo może być wywołane zbyt wielką siłą H, powodującą nadmierne uplastycznienie klina. Jest to groźne, zwłaszcza w przypadku klinów ze stali miękkiej, wykazujących zbyt mały współczynnik tarcia (opinie o programie).

Prócz tego, w zakotwieniach, w których druty ulegają odchyleniu (przegięciu) w miejscu przejścia do kanału kablowego, ten ostatni czynnik może powodować dodatkowe opory tarcia. W Polsce przeprowadzono szereg badań zakotwień stożkowych typu Freyssineta, jak również i im pokrewnych, o stalowej płycie kotwiącej i stożku blokującym, a także zakotwień „mieszanych” o betonowym bloku kotwiącym i stalowym stożku klinującym, Należy zwrócić uwagę, że praktyczne wykorzystanie badań związane jest z warunkiem analogicznej technologii wykonania zakotwień i analogicznych materiałów, tym samym zaś trudno wykorzystać tutaj bezpośrednio wyniki badań zagranicznych i należy przeprowadzać je niezależnie w każdym kraju, co też istotnie ma miejsce (segregator aktów prawnych). Badania te mają na celu raczej wykazanie bezpośredniej przydatności praktycznej danego typu zakotwienia aniżeli głębszą analizę zjawisk zachodzących w zakotwieniu.

Badania doświadczalne płytek kotwiących i klinów systemu Magnela przeprowadzili C. Eimer i M. Misiąg. Płytki i kliny były wykonane z żeliwa modyfikowanego. Chodziło mianowicie z jednej strony o zastąpienie żeliwem droższych odlewów staliwnych, odznaczających się ponadto większymi brakami i niedokładnościami, z drugiej zaś strony - o umożliwienie śledzenia zachowania się zakotwienia aż do chwili zniszczenia (pęknięcia klina lub płytki), czego na ogół nie można osiągnąć w przypadku materiału stalowego (promocja 3 w 1).