Ocena wiarygodności

Ocena wiarygodności czy dokładności odnośnych czynników zwykle pozostaje jednak bardzo subiektywna.
Od pewnego czasu czyni się próby ustalenia metodyki obiektywnego wyznaczania współczynników bezpieczeństwa.

Metodą, która do tego prowadzi, jest metoda rachunku prawdopodobieństwa podobna do tej, jaką, już od dłuższego czasu, wykorzystuje się w innych dziedzinach budownictwa (program uprawnienia budowlane na komputer). Możliwość zastosowania tej metody do zagadnień mechaniki gruntów autor rozważał w artykule, stwierdzając jednocześnie, że w praktyce napotyka ona na duże trudności spowodowane m. in. brakiem danych statystycznych.
Do mniej ścisłych od probabilistycznych metod obiektywnego wyznaczania współczynników bezpieczeństwa należą metody współczynników cząstkowych.
Znana jest propozycja Brinch-Hansena, który zaleca stosowanie cząstkowych współczynników bezpieczeństwa osobnych dla każdego rodzaju obciążeń i sił zewnętrznych, w postaci mnożników, i osobnych dla poszczególnych cech wytrzymałościowych gruntów (c i rp) w postaci dzielników (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po pomnożeniu i podzieleniu odpowiednich wartości przez proponowane współczynniki bezpieczeństwa otrzymuje się wartości nominalne i tzw. stan nominalny wymiarowanej budowli (w danym wypadku falochronu), przy czym dany obiekt, w ten sposób obliczeniowo skorygowany, powinien ściśle spełniać warunki równowagi. Gdy więc chodzi np. o stateczność obiektu, to jego ogólny, nominalny współczynnik stateczności (równy tu współczynnikowi bezpieczeństwa) powinien wynosić S = F = 1.
Autor zaproponował rozszerzenie metody Rrineh-Hansena przez wyznaczanie cząstkowych współczynników bezpieczeństwa, w każdym konkretnym wypadku, w zależności od ścisłości posiadanych informacji co do sił obciążających budowlę i cech wytrzymałościowych gruntów (uprawnienia budowlane).

Wartość każdego współczynnika cząstkowego należy dobierać zależnie od:
- dokładności metody wyznaczania wartości, do której dany współczynnik cząstkowy się odnosi,
- rozrzutu wartości (jeżeli otrzymuje się je metodą badań czy pomiarów w naturze) lub odchyleń od wartości średnich występujących w tabelach norm czy podręczników,
- dokładności wykonawstwa (tolerancji wymiarów, wpływu trudnych warunków wykonawstwa itp.) (program egzamin ustny),
- dokładności kontroli na budowie, przy odbiorze itp.

Każdy współczynnik cząstkowy

Dwa ostatnie punkty odnoszą się tylko do współczynników dotyczących ciężaru własnego budowli (betonowej lub ziemnej) albo masywu gruntowego ukształtowanego w wyniku wykonania wykopów (np. skarpy wykopu itp.).
Każdy współczynnik cząstkowy należy wyznaczać zatem jako iloczyn czterech wartości (wskaźników), odpowiadających kolejno czterem wyżej przytoczonym Kryteriom dokładności czy rozrzutu (opinie o programie).
Tabela ta zawiera wskaźniki dotyczące cząstkowych współczynników bezpieczeństwa, związanych z wartością obciążenia budowli czy gruntu (łącznie z ciężarem własnym), oraz cech wytrzymałościowych gruntu. Wskaźniki a, c, d przyjęto jednakowe, przy tym samym stopniu dokładności (wyrażonej w procencie wyznaczanych wartości), dla wskaźników b ustalono inne przedziały rozrzutów. Gdy istnieją dane, że dokładność jest mniejsza niż 30%, lub rozrzut odpowiednich wartości może przekraczać 100%, należy przyjąć wskaźnik przez ekstrapolację.

Ponadto autor zaproponował, aby dla stanu nominalnego wymagać spełnienia warunków równowagi z pewną przewagą na rzecz bezpieczeństwa, wyrażającą się dodatkowym ogólnym, współczynnikiem bezpieczeństwa (segregator aktów prawnych).

Współczynnik ten jest iloczynem dodatkowych współczynników cząstkowych zależnych kolejno od:
- powagi skutków ewentualnej katastrofy, co może się pokrywać z tzw. kapitalnością (znaczeniem) budowli.
- wiarogodności i ścisłości metody obliczeniowej zastosowanej w rozpatrywanym wypadku (/1),
- wrażliwości budowli na przemieszczenia, co może być miarą łatwości awarii (S2).

Wiarogodność i ścisłość metody obliczeniowej uważa się za dużą, gdy wypływa ona wprost z elementarnych praw mechaniki (np. warunek równowagi momentów w wypadku fundamentu na skalistym podłożu, albo warunek sił poziomych) lub, gdy opiera się na teorii, która w odniesieniu do rozpatrywanego zagadnienia znalazła potwierdzenie doświadczalne i praktyczne (np. metoda wyznaczania równowagi skarpy lub uskoku naziomu, z zastosowaniem podziału masywu gruntowego na paski, przy zbadaniu wielu różnych położeń środka obrotu) (promocja 3 w 1).