Zakotwienie nabrzeży oczepowych

W celu zapewnienia związania oczepu ze ścianką wskazane jest po wbiciu ścianki, rozkucie głowic poszczególnych brusów i obnażenie wkładek, które potem stanowią dobre zakotwienie oczepu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Jeżeli głowic się nie rozkuwa, można oczep wykonać jako konstrukcję nasadzaną o własnym zakotwieniu.
Zakotwienie nabrzeży oczepowych składa się ze ściągów (cięgien) i z właściwej konstrukcji kotwiącej (nazywanej często kotwią), na którą siły poziome wywierane na nabrzeże przenoszą się przez ściągi.

Zakotwienia mogą być zakładane w jednym lub kilku poziomach, zależnie od wysokości nabrzeża. Najczęściej wystarczy jedno zakotwienie, którego ściąg układa się w przybliżeniu na średnim poziomie wody. Jeśli różnica pomiędzy rzędną średniego poziomu wody a wierzchem nabrzeża jest duża, górna część nabrzeża i nadwodna część ścianki lub oczep wymagają dodatkowego zakotwienia, które może być osobne, albo wspólne, ale z oddzielnymi ściągami. Ściąg dodatkowy może zresztą też zaczepiać drugim końcem o ściąg główny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Niekiedy ściąg dolny zakłada się pod wodą, a górny 2-3 m wyżej nad wodą i kotwi się je osobno lub we wspólnej płycie lub ścianie. Ściągi są wówczas równorzędne. Rozwiązanie takie wybiera się wtedy, gdy chodzi o wyrównanie wartości momentów zginających w ściance szczelnej podporowych i przęsłowych i chce się uzyskać w przybliżeniu podział ścianki na równe przęsła. Ściągi mogą być stalowe, żelbetowe lub z betonu sprężonego (uprawnienia budowlane).

Układa się je poziomo lub z lekkim ukosem w odstępach od 1,5 do 3 m, wyjątkowo w większych. Jednym końcem przymocowuje się je do ścianki szczelnej lub oczepu nabrzeża, drugim zaś do konstrukcji kotwiącej. Z reguły niemal używa się do ściągów stali okrągłej o średnicy 30 mm i większej.

Kleszcze zakotwienia

Stosowanie mniejszych średnic dopuszczalne jest tylko w ściągach obetonowanych lub w inny skuteczny sposób ochronionych przed korozją (program egzamin ustny).
Najczęściej ściąg składa się z pojedynczego pręta stalowego o przekroju okrągłym i może kończyć się z obu stron odcinkami gwintowanymi. Dla oszczędzenia stali grubsze ściągi, o średnicy większej niż 50 mm, często na końcach się pogrubia tak, aby przekrój rdzenia odcinków gwintowanych był taki sam, jak przekrój odcinków nie gwintowanych. Na te gwintowane odcinki, przeprowadzone na wylot przez ściankę lub poza kleszcze, zakłada się nakrętki na odpowiednich podkładkach.

Mogą też ściągi kończyć się odpowiednio wyrobionymi okami, umożliwiającymi przegubowe połączenie ich z konstrukcją (opinie o programie).
Gdy ścianka jest drewniana, ściąg przechodzi na wylot przez kleszcze i ściankę i po drugiej stronie kończy się gwintem i nakrętką. Pod nakrętką powinna znajdować się odpowiednia kwadratowa podkładka stalowa, o wymiarach dostosowanych do sił przenoszonych przez ściąg. Tu podkładki muszą być większe niż w wypadku, gdy ścianka jest stalowa lub żelbetowa. Gdy ścianka jest stalowa, kleszcze zakotwienia zakłada się dziś zwykle z tyłu ścianki (segregator aktów prawnych).

W ten sposób zapewnia się nabrzeżu gładką ścianę odwodną i można wtedy zrezygnować z urządzeń odbojowych. Kleszcze stanowi zwykle para ceowników, które należy stężać w stałych odstępach za pomocą małych ceowniczków; wskazane jest również podwieszanie ich na ściance w stałych odstępach za pomocą płaskowników.
Wymiary tych kleszczy nie są zależne wyłącznie od wymogów statycznych (promocja 3 w 1).

Kleszcze należy tak dobierać, aby zdolne były przenieść siły wzbudzane w czasie prostowania ścianki. Jak praktyka wykazuje, przy ściankach o Wx do 1000 cm3 należy stosować dwa ceowniki 200, do 2500 cm3 - dwa teowniki 240, przy większych profilach ścianki zaś - 300, nawet gdyby z obliczeń statycznych wynikały mniejsze wymiary tych elementów.