Załamanie światła

Rozpoznać można przez zanurzenie kamienia w cieczy o współczynniku załamania światła zbliżonym do współczynnika załamania światła kamienia: można wówczas zauważyć linię dzielącą obie części dubletu. Przez zanurzenie kamienia w alkoholu lub chloroformie można rozpoznać dublet najczęściej bowiem spoiwo łączące jego części ulega wtedy rozpuszczeniu.
W dublecie fałszywym część górna jest przeważnie kamieniem naturalnym, a część dolna kamieniem podobnym z wyglądu, lecz o mniejszej wartości lub szkłem (program uprawnienia budowlane na komputer). W ten sposób naśladuje się rubiny, dając z wierzchu cienką płytkę prawdziwego rubinu, a resztę kamienia z czerwonego granatu lub czerwonego szkła.

W dubletach diamentowych część dolną sporządza się z bezbarwnego szafiru, topazu, cyrkonu lub szkła. Fałszywe dublety rozpoznaje się podobnie jak dublety prawdziwe, tj. przez zanurzenie kamienia w cieczy o odpowiednim współczynniku załamania światła (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dublety opalowe są dwojakiego rodzaju. Jedne składają się z dwóch części opalu, przy czym z reguły cienka płytka górna jest wykonana z odmiany szlachetnej. Spoiwo łączące obie części bywa nieraz odpowiednio zabarwione, co nadaje kamienny piękny wygląd. W niektórych dubletach tylko górna część składa się z opalu; część dolna jest wykonana ze szkła lub innego, tańszego materiału, często nieco ciemniejszego (uprawnienia budowlane).

W dubletach wydrążonych dolna część górnej płytki jest wydrążona i wypełniona zabarwioną cieczą, która nadaje kamieniowi odpowiednią barwę. Obecnie tego rodzaju dublety są rzadko spotykane.
Tryplety składają się z trzech części, z których środkowa jest najczęściej wykonana ze szkła odpowiedniej barwy. W ten sposób naśladowane są nieraz szmaragdy, w których górna część jest sporządzona z berylu, a środkowa ze szkła. Przez za nurzenie w cieczy o odpowiednim współczynniku załamania światła można wykryć złożoną budowę kamienia (program egzamin ustny).
Ostatnio, gdy stosuje się coraz więcej kamieni syntetycznych dublety i tryplety są coraz rzadziej wykonywane.
Silny połysk i żywy ogień, związane z dyspersją barw, wy stępują tylko na kryształach o gładkich naturalnych ścianach Nawet diamenty znalezione w postaci obtoczonych okruchów nie wiele się różnią od pospolitych minerałów. Dopiero oszlifowani na ich powierzchni licznych nieraz ścianek nadaje im piękno wskutek wydobycia blasku. Gdy przekonano się, że ka mienie szlachetne stają się piękniejsze po oszlifowaniu, zaczęto je powszechnie szlifować.

Powierzchnie naturalne

Zanim rozwinęła się umiejętność cięcia i szlifowania kamie ni szlachetnych, zaokrąglano je, wygładzano i polerowano prostymi, prymitywnymi metodami. Oszlifowane kamienie spotyka no już w wykopaliskach Babilonu. Sztuka szlifowania nie był obca starożytnym Rzymianom. Pierwsze próby uzyskania silniejszego połysku przez przecięcie i wygładzenie naturalnych powierzchni podejmowano w Indiach (opinie o programie).

Od czasów przywożenia większych ilości surowych diamentów z Indii, Brazylii i Afryki Południowej do Europy powstały tu już w wiekach średnich szlif kamieni szlachetnych. Rzemiosło szlifierskie z biegiem czas przyjęło charakter przemysłu artystycznego, opartego na podstawach naukowych i zdobyczach techniki. Głównymi ośrodka szlifowania diamentów są Antwerpia i Amsterdam.
Stare, zaokrąglone formy kamieni szlachetnych w postaci różnego rodzaju szlifu kaboszonowego (cabochon) przetrwały do Wyróżnia się następujące rodzaje szlifu kaboszonowego czyli wypukły, soczewkowaty (soczewicowaty), wysoki, prosty, płaski i pojedynczy oraz wypukło-wklęsły (segregator aktów prawnych).

Zarysy w ten sposób przeciętych kamieni mogą być koliste, eliptyczne lub owalne.
W podwójnym szlifie kaboszonowym obie części kamienia, tj. powierzchnia górna i dolna, są wypukłe, przy czym wypukłość części górnej jest najczęściej większa. Jeżeli obie części mają jednakową wypukłość, szlif nosi nazwę soczewkowatego (soczewicowatego). W szlifie wysokim górna część kamienia jest bardzo wypukła, w pojedynczym dolna powierzchnia, która stanowi spód kamienia, jest płaska, a w wypukło-wklęsłym wydrążona wklęsła) (promocja 3 w 1).