Zapełniacz

Zapełniacz zamocowany jest na suwnicy bramowej, która porusza się wzdłuż linii betonowych form z szybkością 2-f-6 m/min.
Ten typ zapełniacza z ręczną potrząsarką i skrzynką przystosowany jest do zapełniania dźwigarów, płyt, słupów, biegów schodowych i innych elementów o szerokości do 2,0 m.

Do zapełniania płyt o szerokości powyżej 2,0 m służą dozowniki taśmowe. Podstawową częścią dozownika taśmowego jest taśma transportowa 1 umieszczona pod zasobnikiem 2 masy betonowej 6. Masa betonowa dostaje się przez dolny otwór zasobnika na całą szerokość poruszającej sie taśmy (program uprawnienia budowlane na komputer). Urządzenie to zmontowane na suwnicy bramowej porusza się równolegle do formy w przód lub w tył i przy równoczesnym ruchu taśmy rozściela w formie równomierną warstwę o określonej grubości. Ilość rozścielanej masy i jej grubość w formie uzależniona jest od szybkości ruchu dozownika oraz od prędkości ruchu taśmy u2. Dla zapewnienia równomierności rozścielania masy betonowej i utrzymania stałego ciśnienia u wylotu, zastosowane jest w dozowniku urządzenie wyrównujące ciśnienie 3.

Grubość rozścielanej warstwy reguluje zasuwa 4, którą ustawia się za pomocą cylindra hydraulicznego 5. Zasobnik może rozścielać masę betonową bez zmiany położenia  form: porusza się wtedy pod nieruchomym dozownikiem lub też dozownik jest ruchomy i porusza się wzdłuż stałej formy. W produkcji prefabrykatów stosuje się wyłącznie mechaniczne metody zagęszczania masy betonowej. Celem mechanicznego zagęszczania masy jes: uzyskanie maksymalnej szczelności betonu, a tym samym podwyższenie jeg: jakości.

Ogólnie biorąc znane są następujące podstawowe metody mechanicznego zagęszczania betonu: wibrowanie, prasowanie, utrząsanie, odpowietrzanie oraz wirowanie. Trzy pierwsze metody  wibrowanie, prasowanie i utrząsanie  charakteryzują się tym, że zagęszczony przy ich zastosowaniu beton zachowuj w zasadzie ten sam współczynnik wodocementowy po zagęszczeniu jak i prze: zagęszczeniem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pozostałe natomiast metody odpowietrzanie i wirowanie  polegają na odciąganiu z betonu części wody zarobowej w czasie procesu zagęszczania- wskutek czego zagęszczona masa wykazuje znacznie mniejszy współczynnik wodocementowy niż przed zagęszczeniem. Praktycznie zastosowanie mają głównie metody: wibrowania, prasowania oraz odpowietrzania.
Z metod tych najbardziej rozpowszechniona jest metoda wibrowania, głównie dzięki temu, że jest to metoda uniwersalna, nadająca się do zagęszczania elementów i konstrukcji prefabrykowanych każdego kształtu i wielkości oraz dzięki łatwości i prostocie zastosowania.
Dowodem skuteczności oraz uniwersalności metody wibrowania jest stosowanie jej w coraz szerszym zakresie łącznie z innymi metodami zagęszczania betonu (uprawnienia budowlane).
Metody kombinowane wykazują dużą efektywność i stosowane są w nowoczesnej produkcji prefabrykatów w postaci wibrowania pod dodatkowym obciążeniem, wibroprasowania, wibroubijania oraz wibroodpowietrzania.
W tych kombinowanych metodach głównym w zasadzie czynnikiem zagęszczania jest wibrowanie.

Drgania cząstek betonu

Istotnym czynnikiem zagęszczania masy betonowej przez wibrowanie są drgania cząstek betonu, wywoływane małymi impulsami przekazywanymi przez wibrator. Drgania te zmniejszają znacznie tarcie i kohezję między poszczególnymi cząsteczkami, w wyniku czego ciekłość zaczynu cementowego i masy betonowej zwiększa się. Plastyczna lub wilgotna masa betonowa staje się ruchliwa jak ciecz (program egzamin ustny). Ziarna kruszywa przezwyciężają siły tarcia i kohezji, ślizgają się po ziarnach sąsiednich oraz przesuwają się, zarówno pod działaniem siły ciężkości jak i nadanego pędu, do pustek w masie betonowej i układają się szczelnie obok siebie.
W wyniku wibrowania otrzymuje się więc masę szczelną, w której mniejsze ziarna wypełniają puste miejsca między ziarnami większymi, przy wzajemnym powiązaniu wszystkich ziarn pod wpływem spajającego działania wody (wg prawa naczyń włoskowatych). Jednocześnie następuje bardzo znaczne upłynnienie masy betonowej (opinie o programie).
Stopień zagęszczenia przez wibrowanie zależy od szeregu czynników, takich jak:
- wielkość i kształt zagęszczanych elementów,
- rodzaj i charakterystyka wibratorów oraz zastosowana technologia wibrowania,
- spoistość masy betonowej i współczynnik wodocementowy,
- kształt, wielkość i powierzchnia ziarn kruszywa,
- stosunek ilości piasku i kruszywa grubego oraz stosunek poszczególnych frakcji ziarn,
- ilość i jakość zaczynu cementowego.

Dlatego też rodzaj wibratorów i proces wibrowania muszą być dostosowane do rodzaju elementu i rodzaju betonu (segregator aktów prawnych).
W celu zaprojektowania właściwego przebiegu wibrowania masy o żądanym składzie, konieczna jest znajomość głównych charakterystyk procesu wibrowania, do których należą:
- amplituda drgań, to jest wychylenia cząsteczek z przeciętnego położenia,
- częstotliwość drgań, czyli liczba drgań cząsteczek w jednostce czasu,
- prędkość wibrowania, czyli prędkość drgań, będąca długością drogi, którą przebiega cząsteczka w jednostce czasu,
- siła wibrowania, tj. siła odśrodkowa,
- czas wibrowania (promocja 3 w 1).