Zapory jednołukowe
Zapory jednołukowe stosuje się jako ciężkie betonowe, a w większości jako żelbetowe łupinowe o grubości łupiny zależnej od działających na nią sił (program uprawnienia budowlane na komputer).
W kopule zastosowanej jako przekrycie grubość łupiny żelbetowej wynosi 15 cm, ponieważ przenosi ona tylko ciężar własny i obciążenie śniegiem. Grubość łupiny w zaporze o wysokości 136 m i długości cięciwy łuku ok. 150 m jest dużo większa, ponieważ przenosi ona obciążenia znacznie większe.
Głównym obciążeniem zapory jest parcie wody, więc grubość łupiny na dnie doliny wynosi ok. 13 m, a przy koronie zapory - ok. 6,0 m.
Zapory jednołukowe stosuje się przede wszystkim w dolinach rzek wąskich i głębokich (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W bardzo szerokich dolinach wymiary zapory jednołukowej wypadłyby zbyt duże. Wtedy bardziej opłacalne jest wykonanie zapory wielołukowej, przede wszystkim ze względu na mniejsze zużycie materiałów.
Zapora wielołukowa składa się z filarów rozstawionych przeważnie w jednakowych odległościach i na sklepieniach opartych. Łuki nachylone do poziomu pod pewnym kątem są wykonywane o jednakowym promieniu i najczęściej mają zmienną grubość zwiększającą się ze wzrostem głębokości.
Wszystkie stropy są konstrukcjami nośnymi, ponieważ przenoszą ciężar własny i obciążenie użytkowe. Oprócz tego przez połączenie stropów ze ścianami uzyskuje się przestrzenne usztywnienie budowli.
Obok zadań konstrukcyjnych stropy spełniają w budowli również zadania funkcjonalne stanowiąc przegrody: wzrokowe, akustyczne lub termiczne, zależnie od potrzeb.
Stropy powinny mieć odporność ogniową o wartości zależnej od przeznaczenia budowli (uprawnienia budowlane).
Klasyfikację stropów w budynkach można przeprowadzić zależnie od: materiałów, z jakich są wykonane, konstrukcji usytuowania w budynku, sposobu wykonania itp.
Ze względu na rodzaj materiału rozróżnia się stropy: drewniane, ceramiczne, na belkach stalowych, ceramiczno-żelbetowe, żelbetowe itp.
Zależnie od rodzaju konstrukcji rozróżnia się stropy: belkowe, płytowe, płytowo-żebrowe, gęstożebrowe, rusztowe itp.
Z uwagi na usytuowanie w budynku istnieją stropy: piwniczne (nad piwnicami), międzypiętrowe, poddasza i stropodachy. Ponieważ stropodachy mają nieco odmienną konstrukcję od stropów (program egzamin ustny).
Montaż i remonty
Tylko w wyjątkowych wypadkach stropy wykonuje się metodami rzemieślniczymi (tradycyjnymi), a w większości metodami uprzemysłowionymi w stopniu zależnym od rodzaju budowli, możliwości wykonawczych, usytuowania w terenie itp.
Znaczny wpływ, a w szczególnych wypadkach decydujący, na konstrukcję stropu mają obciążenia stałe i zmienne, którymi
w większości są obciążenia użytkowe. Obciążenia te są ujęte normą PN-64/B-02009 „Obciążenia w obliczeniach statycznych. Obciążenia stałe i zmienne”. Wielkości obciążeń są bardzo zróżnicowane zależnie od przeznaczenia budowli (opinie o programie).
Obciążeniami stałymi stropów są ciężar własny i ciężar stałych elementów wyposażenia.
Wielkości obciążeń zmiennych stropów zależą od rodzaju budynku. Przykładowo dla stropów w salach i pokojach domów mieszkalnych, hotelach i szpitalach obciążenie to przyjmuje się p = 150 kG/m2 (1471,5 N/m2), na korytarzach p = 200 kG/m2 (1962 N/m2), a na klatkach schodowych i galeriach p = 300 kG/m2 (2943 N/m2). Wielkość ww. obciążeń jest przyjmowana do obliczeń statycznych i wytrzymałościowych stropów (segregator aktów prawnych).
Obciążenia zmienne stropów w budynkach mieszkalnych, użyteczności publicznej, znacznej liczbie budynków przemysłowych i in. w niewielu wypadkach przekraczają wartość p = 500 kG/m2 (4905 N/m2).
W wielu budowlach, jak np. siłownie wodne, obciążenie zmienne niektórych stropów może wynosić p = 2000 kG/m2 (19 620 N/m2) i więcej. Dotyczy to szczególnie stropów, na których mogą być składowane części maszyn podczas ich montażu i remontów (promocja 3 w 1).
Mimo dużych obciążeń stropy w budynkach powinny mieć możliwie małą grubość, ponieważ wpływa to na objętość budynków.
