Zapory wyższe

W zaporach wyższych (ponad 100 m) w ich dolnej części stosuje się jeszcze bogatsze dozowanie cementu, dochodzące do 300 kg/m3. Trzeba zaznaczyć, że ew. powstawanie rys lub pęknięć nie jest tak niebezpieczne, jak w zaporach ciężkich lub oszczędnościowych (program uprawnienia budowlane na komputer). W przypadku powstania pęknięcia na ścianie odwodnej w miejscu zamocowania łuku oraz w kluczu luku (na ścianie odwodnej) - gdzie możliwe jest występowanie naprężeń rozciągających - tworzy się jak gdyby łuk wtórny o mniejszej rozpiętości i lepszym rozkładzie naprężeń.

Stąd też powstała koncepcja zapory o łukach trójprzegubowych. Tego typu zapora doświadczalna wykonana została w postaci grodzy przy budowie wspomnianej już zapory łukowej Ładżanuri (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Grubość zapór w koronie zazwyczaj zawiera się w granicach 1,5-4 m; gdy powstają trudności z umieszczeniem drogi, wtedy stosuje się poszerzenie w postaci wsporników
Ścianę odwodną zapory w celu zwiększenia jej szczelności pokrywa się niekiedy torkretem lub asfaltem. Ponieważ znaczne spadki temperatur niekorzystnie wpływają na stan naprężeń w zaporze, w surowszych klimatach (np. w Norwegii) od strony odpowietrznej wykonuje się ścianki izolacyjne, które znacznie zmniejszają wahania temperatur na odpowietrznej ścianie zapory i w jej wnętrzu (uprawnienia budowlane).

Przygotowania podłoża dokonuje się w podobny sposób, jak i w zaporach ciężkich lub oszczędnościowych. Analogicznie wykonuje się też przesłony z zastrzyków cementowych o głębokościach i rozstawie otworów wiertniczych zależnych od jakości podłoża. Zasięg takiej przesłony przedstawiającym zaporę Czirkiejską w budowie o wysokości maksymalnej 185 m. Wykonuje się też w jej dolnej części galerie cementacyjne. Szczególną uwagę zwraca się na sposób oparcia zapory na stokach doliny. Usuwa się skalę zwietrzałą, wzmacnia stoki cementacją, wyjątkowo starannie oczyszcza się powierzchnię strumienień wody i piasku. Dopiero na tak przygotowane stoki kładzie się beton wiążąc} zaporę za skałą (program egzamin ustny).
Płaszczyzna oparcia łuku o skałę powinna pokrywać się z płaszczyzną radialną; przy mniej korzystnym układzie warstw skalnych oparcie wykonuje się w postaci zazębionej.

Część fundamentowa

Część fundamentowa jest nieraz grubsza od zapory właściwej. Ma to uzasadnienie w dążeniu do zmniejszenia naprężeń przekazywanych bezpośrednio na skałę. Szczególną uwagę przypisuje się dobremu uszczelnieniu tego szwu. Od strony odwodnej szew zamykany jest swego rodzaju osłoną w postaci wzdłużnej belki żelbetowej dociskanej ciśnieniem wody. Belka kładziona jest w przygotowanym wgłębieniu z tym, że na styku belki z zaporą umieszcza się specjalne podkładki z materiałów uszczelniających. Powierzchnia szwu pokryta jest warstwą asfaltu, a zaraz za belką żelbetową dana jest dodatkowo blacha uszczelniająca (miedziana) (opinie o programie).

Nieraz przewiduje się w płaszczyźnie styku, 2-3 m za ścianą odwodną, drenaż w postaci otworu kołowego, który odprowadza przesączającą się wodę na zewnątrz. W omawianych rozwiązaniach zarówno część fundamentowa, jak i część właściwa zapory jest powierzchniowo zbrojona.
W celu zapobieżenia pęknięciom termiczno-skurczowym, zaporę łukową w okresie budowy dzieli się na sekcje szwami pionowymi lub zbliżonymi do pionowych. Szwy te zacementowuje się lub zabetonowuje po wykonaniu całej zapory, najlepiej przy stosunkowo niskiej temperaturze 2-4°C (segregator aktów prawnych).

Aby nie przerywać robót, przy grubszych zaporach łukowych stosuje się sztuczne chłodzenie betonu najczęściej za pomocą systemu rurowego.
Jako przykład można tu podać cytowaną zaporę Limmerboden oraz zaporę Yellow Tail (St. Zjednoczone) o wysokości ok. 160 m i szerokości w podstawie 64,6 m. W zaporze Yellow Tail szerokość sekcji wynosiła 16,8 m, wysokość betonowanych bloków 2,3 m. W czasie budowy różnica wysokości sąsiednich sekcji nie przekraczała 9,2 m. Zastosowano chłodzenie rurowe przy średnicy rurek 25 mm; sumaryczna długość ułożonych rur wyniosła ok. 400 km (promocja 3 w 1).