Zaprawy gipsowo-wapienne uprawnienia budowlane

Odmiany zapraw gipsowo -wapiennych i zastosowanie. Zaprawa budowlana gipsowo-wapienna wg PN-56/B- 14505 jest plastyczną mieszaniną gipsu, wapna, piasku i wody oraz ewentualnie środków opóźniających wiązanie. Wapno może być stosowane w postaci sproszkowanej (wapno hydratyzowane) lub w postaci ciasta wapiennego (z wapna palonego) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Konsystencja zapraw murarskich powinna wynosić 6 do 9 cm wg stożka pomiarowego.

Konsystencja zapraw tynkarskich powinna wynosić dla narzutu (właściwej warstwy tynku) 6-8 cm, dla warstwy wierzchniej (gładzi) 9- cm.
Jeśli zachodzi potrzeba stosowania zapraw o innej konsystencji, należy odpowiednio zmienić ilość wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zaprawy gipsowo-wapienne powinny być zużyte w ciągu V2 lub 1 godziny od chwili zarobienia, zależnie od ilości opóźniacza. Zaprawy gipsowe (bez domieszek lub z nieznaczną ilością innych spoiw) są rzadko używane ze względu na dość wysoką cenę gipsu i niedostateczne ilości opóźniaczy, które zwykle trzeba przygotowywać na miejscu budowy. Należy się jednak liczyć z tym, że przy odpowiednich cenach gipsu i dostatecznej podaży opóźniaczy zastosowanie zapraw gipsowych znacznie wzrośnie, mają one bowiem szereg zalet, jak krótki okres dojrzewania, estetyczny wygląd i łatwość przygotowania.

Zaleca się przygotowywanie zapraw gipsowych przez mieszanie wszystkich składników w stanie sproszkowanym na sucho - w ciągu 4-5 min.

Kruszywo musi być przy tym należycie suche. Jeśli dodaje się kleju w celu opóźnienia wiązania, to można go rozpuścić w gorącej wodzie i dodać wapna palonego w proszku, które odciągnie wodę potrzebną do gaszenia i dzięki temu uzyska się dogodny do mieszania proszek. Otrzymaną suchą mieszaninę dostarcza się do skrzynek (40 1) z nalaną wodą, gdzie się ją miesza w ciągu 2-h3 minut.

Konsystencja zaprawy w chwili użycia do robót powinna wynosić 6- 8 cm wg stożka pomiarowego (uprawnienia budowlane).

się dodawać środek opóźniający wiązanie w takiej ilości, aby początek wiązania następował nie wcześniej niż po 30 minutach od uwodnienia gipsu.
Niewielki dodatek wapna do zapraw gipsowych (np. 2% w stosunku do ciężaru gipsu) polepsza urabialność i wpływa na opóźnienie wiązania.

Mieszanie ręczne

Piasek użyty do mieszania ręcznego z cementem powinien być odpowiednio suchy; piasek mokry daje grudki, które trudno zmieszać z cementem, woda znajdująca się w piasku powoduje tworzenie oddzielnych bryłek cementu, a prócz tego pierwsze ziarna piasku, które zetknęły się z cementem, tak grubo się nim powlekają, że dla następnych ziarn może cementu zabraknąć (program egzamin ustny). Oczywiście suchość piasku nie może być absolutna, w każdym razie piasek ściśnięty w ręku nie może się lepić, lecz powinien rozsypać się po rozprostowaniu dłoni.

Wysuszenie mokrego piasku można osiągnąć przerzucając go łopatami na słońcu lub na wietrze. Przy ręcznym przygotowywaniu najpierw miesza się piasek z cementem, a później dodaje się wodę z takim wyliczeniem, żeby zaprawa nie zaczęła wiązać przed jej wyrobieniem. Mieszanie można wykonać w następujący sposób: odmierzony piasek nasypuje się na pomoście z desek, na powierzchni betonu lub asfaltu, w postaci grzędy wysokości 0,5 m i szerokości 1 m; na wierzchu grzędy robi się wgłębienie podłużne, w które wsypuje się równą warstwą odmierzony cement; dwu ludzi ustawionych z obydwu stron zasypuje cement piaskiem za pomocą łopat, a następnie przerzuca łopatami piasek z cementem, posuwając się od jednego końca do drugiego, naprzód i z powrotem tak długo, aż mieszanina stanie się jednorodna (opinie o programie).

Dobrze jest, jeśli trzeci robotnik będzie jednocześnie rozgrzebywał mieszaninę grabiami. Przygotowana w ten sposób mieszanina dostarczana jest na stanowiska pracy murarza, gdzie zostaje ona rozmieszana z wodą.

Mieszanie mechaniczne odbywa się w mieszarkach a niekiedy w betoniarkach. Czas mieszania wynosi przy użyciu czystego piasku 2-2,5 minuty, a przy piasku z domieszką gliny 3-4-3,5 minuty. Dozowanie cementu odbywa się zwykle pełnymi workami, a piasku skrzynkami o określonej objętości, skorygowanej, gdy piasek jest wilgotny.

Zaprawy cementowe chudsze, od 1:6, trudno jest dobrze wymieszać, tak żeby cement rozdzielił się równomiernie, toteż takie zaprawy lepiej jest stosować z dodatkiem wapna.

Zaprawy chudsze, od 1 : 6, bez wapna, stosuje się jedynie przy wyrobach maszynowych i silnie ubijanych (segregator aktów prawnych).
Ilość wody do zapraw cementowych nie powinna być za duża, gdyż ze zwiększeniem ilości wody obniża się wytrzymałość zaprawy, w każdym razie jednak woda powinna być w takiej ilości, aby zapewnić zaprawie należytą urabialność odpowiednio do rodzaju danych robót i aby nie zabrakło wody do wiązania zaprawy, wskutek jej wsiąkania w cegłę (200- 300 1 na 1 m3 zaprawy).

W porze ciepłej, przy kruszywie bardziej porowatym i w przypadku cegieł nasiąkliwych, wody powinno być więcej.
Dodatek wapna do czystej zaprawy. Pożądane jest zarabianie zaprawy cementowej nie na zwykłej wodzie, lecz na zaczynie wapiennym (rzadkim mleku). W ten sposób uzupełnia się zaprawę cementową wapnem, a wiadomo jest, że wapno dodawane w niewielkim stosunku do zaprawy cementowej nie tylko jej nie szkodzi, ale polepsza jej właściwości wytrzymałościowe i urabialność, zmniejszając jednocześnie kurczliwość przy twardnieniu (promocja 3 w 1).

W niektórych krajach instrukcje dla murarzy zalecają, aby do wszelkich zapraw cementowych dodawać 10% ciasta wapiennego lub wapna gaszonego w proszku, ponieważ czysta zaprawa cementowa źle przylega do