Zaprawy gliniano-wapienne uprawnienia budowlane

Domieszka wapna w pewnym stopniu poprawia właściwości zaprawy glinianej i jest często stosowana. Wapno stosuje się w postaci ciasta lub proszku jako sucho-gaszone (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przygotowanie zaprawy z domieszką ciasta wapiennego przeprowadza się w sposób następujący: do betoniarki ładuje się zawiesinę glinianą i ciasto wapienne oraz część piasku i dodaje się wody, następnie miesza się w przeciągu 1-4-1,5 minuty, po czym wsypuje się pozostały piasek i miesza się jeszcze przez 2,5-4-3 minuty.

Przy stosowaniu wapna w proszku do mieszarki ładuje się osobno wapno i zawiesinę glinianą, następnie miesza się je przez 2 minuty, dodając wody w celu otrzymania żądanej konsystencji. Następnie dodaje się piasek i ewentualnie dalszą ilość wody i miesza się przez co najmniej 3 minuty, aż do otrzymania jednolitej mieszaniny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zaprawę glinianą z domieszką wapna można stosować do murów nadziemnych niewielkich budynków o naprężeniach w murze nie większych od 4 kG/cm2. Proporcja objętościowa zaprawy do tego celu - ciasto wapienne: rzadkie ciasto gliniane: piasek = 0,3 : 1 : (3-4-6) (uprawnienia budowlane).
Zaprawę gliniano-piaskową z domieszką wapna stosuje się do wierzchniej warstwy tynku na ścianach budynków z gliny; dodatek zwykłego ciasta wapiennego lub wapna hydraulicznego stanowi około 10%.

Zaprawy gliniane z domieszkami bitumicznymi. Domieszki asfaltu i smół poprawiają właściwości zapraw glinianych, a zwłaszcza uodporniają na działanie wody. Zaprawy przygotowuje się przez staranne mieszanie ciasta glinianego o konsystencji 6-4-8 cm (wg stożka pomiarowego) z podgrzanym roztopionym asfaltem lub smołą i piaskiem.

Zaprawę glinianą z domieszkami bitumicznymi dopuszcza się do stosowania w murach nadziemnych niewielkich budynków przy naprężeniach w murze nie większych niż 4 kG/cm2. Proporcja objętościowa zaprawy do tego celu wynosi: asfalt lub smoła 0,10-4-0,15; ciasto gliniane 1,0; piasek 2,0-4-4,0. Marka takiej zaprawy wynosi po wyschnięciu: w stanie suchym 8, w stanie wilgotnym 4 (program egzamin ustny).

Zaprawa tego rodzaju z możliwie dużą ilością bitumów nadaje się jako narzut w tynkach budynków ze ścianami z gliny. Zaprawy te można stosować na powierzchniach drewnianych budynków, gdzie nie zależy na barwie ścian. Przy użyciu tych zapraw należy stosować środki opóźniające wiązanie gipsu.

Zaprawy gliniane z dodatkiem sieczki lub cienkiej słomy i z domieszką wapna hydraulicznego stosuje się na dolną warstwę (narzut) tynku murów z gliny; jeśli glina jest tłusta, należy dodać tyle piasku, aby przy tynkowaniu łatwo schodziła z kielni (opinie o programie).

Wapna hydrauliczne

Wapna hydraulicznego lub cementu dodaje się do 7% na objętość w stosunku do mieszaniny gliny i sieczki; dodatek ten zwiększa twardość tynku i odporność na wodę, jednak w zbyt dużej ilości czyni warstwę tynku zanadto sztywną w porównaniu z materiałem ściany. Zaprawa o składzie objętościowym 1 cz. ciasta wapiennego, 3 cz. gliny, 3 cz. piasku, 2 cz. plew lub paździerzy, 1 cz. rozmieszanego w wodzie nawozu krowiego jest stosowana w budownictwie wiejskim do tynku ścian glinianych.
W zaprawach do podłóg w stajniach dodaje się krew bydlęcą. Zaprawy z gliny z sieczką i z domieszką cementu mogą znaleźć zastosowanie jako podkład pod posadzki, np. klepkowe; gwoździe wbite w taki podkład w parę dni po jego stwardnieniu z trudnością dają się wyciągać. Znacznie wyższe własności techniczne od omawianych wyżej wykazują zaprawy cementowo-gliniane.

Zaprawy wapienne są materiałem znormalizowanym i powinny odpowiadać wymaganiom normy PN-56/B-14502 (segregator aktów prawnych).
Norma powyższa określa, że zaprawa wapienna jest to mieszanina plastyczna. wapna, piasku i wody oraz ewentualnie gliny. Wapno może być stosowane w postaci sproszkowanej (wapno hydratyzowane lub palone mielone) albo w postaci ciasta wapiennego (z wapna palonego lub pokar- bidowego). W zależności od przeznaczenia rozróżnia się zaprawy murarskie (do łączenia cegieł, kamieni, bloków budowlanych itp.) oraz tynkarskie.

Pod względem wytrzymałości na ściskanie po 28 dniach dojrzewania rozróżniamy trzy marki zapraw wapiennych.

Zaprawy wapienne stosuje się do murów fundamentowych w miejscach suchych, do murów nadziemnych oraz do tynków wewnętrznych. Materiały do zapraw. Wapno palone, suchogaszone i pokarbidowe powinno odpowiadać wymaganiom odnośnych norm. Stopień miałkości wapna mielonego powinien odpowiadać następującym warunkom: pozostałość na sicie 0,08 mm (4900 oczek na cm2) - nie więcej niż 15%, zaś przez sito 0,2 mm (900 oczek na cm2) wapno powinno przejść bez reszty.

Również piasek do zapraw powinien odpowiadać wymaganiom normy PN-53/B-06711 z tym, że piasek do zapraw tynkarskich powinien mieć uziarnienie do 1 mm. Do zapraw zaleca się stosowanie piasku ostroziarnistego.
Do zapraw stosuje się zwykle piasek kopalniany lub rzeczny; używanie piasku morskiego, grysików kamiennych, żużli itp. jest dopuszczalne, jeśli ich przydatność będzie uzasadniona wynikami badań laboratoryjnych (promocja 3 w 1).