Zasadniczy osprzęt

Norma angielska British Standard 1 139: 1951 [R 17] dopuszcza dla elementów rusztowań rurowych pracujących na ściskanie maksymalną smukłość 180. Korzystnie jest, aby smukłość nie była większa od wartości najniższej, zgodnej z wymogami praktycznymi stawianymi rusztowaniom rurowym (program uprawnienia budowlane na komputer). Ponadto stosownie do zarządzenia z dnia 24 stycznia 1961 r. należy sprawdzić, czy odstęp między węzłami nie jest większy od 70 średnic dla elementów pionowych i 80 - dla stężeń. Powyższe ograniczenie w odniesieniu do stężeń może budzić pewne wątpliwości, dlatego odsyłamy do p. 3.5, gdzie szczegółowo omówiono ten problem. Żaden pręt nie powinien mieć ani długości wyboczeniowej większej od wartości podanej w kolumnie 4, ani odległości między węzłami większej od wartości podanych w kolumnie 5 dla elementów pionowych i w kolumnie 6 dla stężeń.

Poniżej podano określenia różnych rodzajów złączy i osprzętu dodatkowego,, stosowanych przy wznoszeniu większości typów rusztowań rurowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zasadnicze rodzaje złączy. Do podstawowych rodzajów złącz (łączników) zaliczamy:

1. złącze krzyżowe (_prostokątne) - umożliwia połączenie dwóch rur pod kątem prostym,
2. złącze obrotowe (przegubowe) - umożliwia połączenie dwóch rur pod dowolnym kątem.
3. złącze wzdłużne - umożliwia połączenie na styk dwóch rur usytuowanych wzdłuż jednej linii (uprawnienia budowlane).

Do osprzętu, czyli elementów dodatkowych, należą:

• podstawka zwykła, czyli stopka - przenosi obciążenie stojaka na płaszczyznę podłoża, prostopadłą do jego osi,
• rolka - przenosi obciążenie stojaka rusztowania ruchomego. Rozróżnia się rolki samonastawne, gdy oś rolki jest przesunięta w stosunku do osi stojaka i zwykłe - gdy oś rolki pokrywa się z osią stojaka,
• podstawka śrubowa - urządzenie służące do wyrównywania wysokości za pomocą trzpienia gwintowanego. Na ogół stosuje się ją do regulacji wysokości u podstawy lub w głowicy stojaka oraz do rozpierania elementów.

Złącze krzyżowe

Złącze jako element służący do łączenia rur, których osie nie przecinają się, powinno mieć odpowiednią konstrukcję:

• powinno mieć urządzenia umożliwiające „otwarcie” złącza podczas zakładania go na rurę lub podczas wkładania w nie rury bez konieczności przeciągania przez otwory, a następnie umożliwiające „zamknięcie i zabezpieczenie” złącza,
• powinno być łatwe w użyciu i względnie lekkie (1 do 3 kG),
• nie powinno składać się z części mogących rozłączyć się w czasie montażu, gdyż jest to niebezpieczne i utrudnia montaż (program egzamin ustny).

Złącze krzyżowe. Ten rodzaj złączy służy do łączenia:

• poprzecznie i podłużnie ze stojakami,
• stężeń z pozostałymi elementami. Można to połączenie zrealizować za pomocą złącza krzyżowego, gdyż w węźle, w którym należy połączyć stężenie, jest zwykle rura prostopadła do tego stężenia (rys. 2-3).
• poprzecznie pomocniczych i dodatkowych z po- dłużnicami. W złączu nic działają wtedy żadne siły, a jego zadanie polega na uniemożliwieniu przypadkowego przesunięcia poprzecznicy względem podłużnicy. Używa się więc do tego celu złącza znacznie prostszego, zwanego złączem oporowym lub złączem podtrzymującym poprzecznicę (opinie o programie).

Ten typ złącza ma bardzo ograniczone zastosowanie, służy przede wszystkim do łączenia stężeń ze stojakami w przypadkach, gdy stężenia nie można umocować w węźle zawierającym rurę prostopadłą do stężenia. Złącze krzyżowe służy na ogół do łączenia dwóch rur w sposób równorzędny, tzn. że w połączeniu tym obie rury spełniają jednakową rolę. Połączenie za pomocą złącza krzyżowego zapewnia jednakowe warunki pracy dwóch rur (segregator aktów prawnych).

Złącze to nie ma żadnego elementu konstrukcyjnego, który uniemożliwiałby obrót jednej rury względem osi drugiej. Temu obrotowi przeciwdziała tylko siła tarcia spowodowana zaciskiem złącza na obu rurach. Zabezpieczenie to jest tylko częściowo skuteczne, gdyż zależy ono od stanu powierzchni stykających się oraz od zacisku, praktycznie nie podlegającego kontroli (promocja 3 w 1).