Zastosowania strun

By uzyskać możliwie dużą przyczepność, należy dążyć do zastosowania strun możliwie cienkich (najczęściej o średnicy do 3,5 mm, rzadziej 5 mm), mających lepszą przyczepność, a to z kolei prowadzi do przyjmowania dużej liczby strun, z których każda musi być należycie otulona betonem (program uprawnienia budowlane na komputer). W efekcie elementy strunobetonowe charakteryzują się stosunkowo równomiernym rozmieszczeniem strun w przekroju.

Ponieważ odginanie strun w stanie naciągniętym jest mocno utrudnione, przeto drugą cechą charakterystyczną strunobetonu jest prostoliniowy przebieg uzbrojenia sprężającego. Powyższe względy sprawiają, że strunobeton nie nadaje się do realizacji większych, indywidualnych konstrukcji inżynierskich, zarówno z uwagi na niemożność uzyskania statycznie korzystnej trasy uzbrojenia, jak i wobec wielkiej liczby strun (gdyż wymagane są zazwyczaj duże siły sprężające) oraz trudności założenia na budowie oddzielnych urządzeń oporowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W związku z tym strunobeton stosuje się przy elementach drobnych, produkowanych seryjnie w wytwórniach stałych; te ostatnie mogą być zresztą bardzo różnej wielkości - od małych, prowizorycznych wytwórni polowych, do dużych fabryk o znacznym stopniu mechanizacji. Asortyment produkcji tych wytwórni obejmuje belki i płyty stropowe, podkłady kolejowe, słupy trakcyjne lub oświetleniowe itp.

Omówione okoliczności prowadzą do określonych metod technologicznych produkcji, wśród których w obecnym stanie rozwoju można wyróżnić 3 główne grupy:
a) metodę długich torów naciągowych,
b) metodę krótkich form,
c) metodę stołów obrotowych (uprawnienia budowlane).

Pierwsza z nich charakteryzuje się stałymi masywami oporowymi, o które opierają się naciągnięte struny. Z uwagi na koszt masywów starano się wykorzystać je do produkcji możliwie dużej liczby elementów. Zrealizowano to przez znaczne wzajemne rozsunięcie masywów oporowych i umieszczenie między nimi całego ciągu elementów ustawionych jeden za drugim i sprężanych tą samą wiązką strun. W ten sposób powstały tzw. długie tory naciągowe.

Twórca strunobetonu

Druga metoda polega na zastosowaniu przenośnych, w miarę możliwości lekkich urządzeń oporowych, wykorzystywanych zazwyczaj od razu do formowania elementów, stąd też zwana jest metodą krótkich form.
Pewną modyfikacją tej metody, stanowiącą przejście od metody długich torów 181 do metody krótkich form, jest metoda polegająca na założeniu stałych oporów dla naciągarki, podczas gdy ostateczne zakotwienie strun następuje w oparciu o samą formę (program egzamin ustny).

Twórcą strunobetonu w sensie koncepcji naciągania uzbrojenia przed zabetonowaniem jest E. Freyssinet. Używał on jednak do sprężania prętów grubych o średnicy 10 mm i więcej, nie rezygnując z zakotwień mechanicznych. Natomiast koncepcja zastosowania do sprężania strun cienkich (pierwotnie do średnicy 2 mm) ciągnionych na zimno i kotwionych wyłącznie przez przyczepność oraz realizacja tej koncepcji przez naciąg długich wiązek strun pochodzi od E. Hoyera. Na ogół podaje się E. Freyssineta jako twórcę metody krótkich form, zaś E. Hoyera jako autora technologii długich torów naciągowych (opinie o programie). Wyjaśnienie to uważamy za potrzebne z uwagi na spór, który rozgorzał (w okresie ostatniej wojny) między obydwoma wynalazcami co do ich praw patentowych.
W powyższych metodach urządzenia do prowizorycznego kotwienia strun znajdują się w masywach lub w formach betonowych (segregator aktów prawnych).

Aby tego uniknąć, jak również w celu nadania naciągowi charakteru procesu ciągłego, można stosować nawijanie naprężonego uzbrojenia na odpowiednie urządzenia oporowe. Można w ten sposób równocześnie wytwarzać i naciągać strzemiona lub stosować odgięcia strun. Jest to metoda produkcji na stolach obrotowych.

W dalszym ciągu omówimy kolejno powyższe metody oraz nie zrealizowaną dotąd w praktyce metodę produkcji ciągłej całkowicie zmechanizowanej i zautomatyzowanej, mogącej znaleźć w przyszłości szerokie zastosowanie (promocja 3 w 1).