Zbiór norm amerykańskich

Na podkreślenie zasługuje odmienne podejście w normie angielskiej do wymagań dla pumeksu hutniczego, jak np.: ograniczenie strat prażenia, nadzwyczaj niską dopuszczalną zawartość S03, obowiązek badania możliwości występowania rozpadu żelazawego, wreszcie bardzo niską dopuszczalną wartość ciężaru nasypowego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zbiór norm amerykańskich ASTM nie przewiduje osobnej normy dla pumeksu hutniczego.

Surówka w nagłym zetknięciu z wodą powoduje gwałtowne eksplozje. Z tego powodu spienianiu poddaje się z zasady tzw. „żużel biegowy” a nie „żużel spustowy” (otrzymywany przy spuście surówki) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Makroskopowo pumeks hutniczy z Huty im. Lenina charakteryzuje się silnie porowatą teksturą. Poszczególne ziarna wykazują różną wielkość i rozkład porów.
Okruchy o zabarwieniu ciemnoszarym zawierają drobniejsze pory. Średnia wielkość porów w tych okruchach wynosi 1,2 X 0,5 mm.
Badanie mikroskopowe szlifów ujawniły obecność dobrze wykształconych kryształów oraz obecność porów o średnicy max 60|i i min. 15|i.
Udział poszczególnych frakcji w pumeksie produkowanym przez Hutę im. Lenina wynosi średnio 0-4 mm - 50°/o, 4-10 mm - 15%, 10-20 mm - 19%, 20-P40 mm - 16% (uprawnienia budowlane).

Podstawowe własności fizyczne pumeksu mogą się wahać w dość dużych granicach w zależności od rodzaju spienianego żużla, temperatury i metody spieniania. Dla krajowych pumeksów własności te mieszczą się w następujących granicach:
- ciężar nasypowy 600-r-1000 kG/m3 (przy ciągłej krzywej przesiewu),
- ciężar objętościowy ziarn 1,1-1,7 G/cm3,
- ciężar właściwy 2,84-3,1 G/cm3,
- porowatość 304-70%,
- nasiąkliwość 104-60% m (program egzamin ustny).
Zgodnie z normą PN-64/B-23012 w zależności od ciężaru nasypowego rozróżnia się dwie klasy pumeksu.

Z zagadnieniem składu chemicznego jest ściśle związany problem zmian objętościowych żużla wielkopiecowego, spowodowanych rozpadem krzemianowym i żelazowym. Oprócz omawianego w p. 2.2.7 zapobiegania rozpadowi krzemianowemu poprzez ograniczenie poszczególnych składników chemicznych względnie stosowanie stabilizatorów, najprostszym sposobem przeciwdziałającym jest szybkie schłodzenie płynnego żużla (opinie o programie).

Wpływ związków siarki

Następuje wtedy zamrożenie stanu równowagi, gwałtowne zeszkliwienie i niedopuszczanie do przemiany odmiany fiwy. Jest to praktycznie możliwe w procesie granulacji żużla wielkopiecowego metodą mokrą. Zdaniem Keila proces spieniania również w wystarczającym stopniu zapobiega możliwości występowania rozpadu. Pogląd ten podzielają i inni badacze. Dotychczasowe obserwacje nie potwierdziły jednak słuszności tego poglądu w odniesieniu do krajowych żużli (segregator aktów prawnych). Badania mikroskopowe wykazały oprócz szkliwa obecność dobrze wykształconych kryształów. T. Rogoziński w swych badaniach stwierdził występowanie w żużlu pumeksowym kryształków melilitu oraz ortokrzemianu wapnia.

Te ostatnie nie wykazywały jednak charakterystycznych reakcji przy wytrawianiu roztworem NH4C1 lub MgS04. Również i w dotychczasowej praktyce przemysłowej stwierdzono przypadki występowania rozpadu krzemianowego w wysokozasadowych pumeksach hutniczych. Według Szmita, który przeprowadzał badania pumeksów hutniczych produkowanych metodą poletkową, przy zawartości powyżej 44% CaO należy się liczyć z ewentualną możliwością rozpadu krzemianowego. W krajowych pumeksach nie stwierdzono natomiast występowania rozpadu żelazawego. Wydaje się, że gwałtowne zetknięcie płynnego żużla z parą wodną w procesie spieniania eliminuje ewentualne późniejsze występowanie rozpadu. Polska norma dla pumeksu PN-64/B-23012 nie przewiduje żadnych ograniczeń podyktowanych tym względem podobnie jak i norma radziecka GOST 9760-61 czy niemiecka TGL 7687 (promocja 3 w 1).

W przeciwieństwie do nich angielska norma BS 877-1939 ogranicza maksymalną zawartość związków siarki do bardzo niewielkiej ilości 0,5% SO;i oraz wymaga przeprowadzenia badania wykrywającego objawy rozpadu żelazawego. Podkreślić należy, że spotykane czasami zastrzeżenia co do ewentualnego szkodliwego wpływu związków siarki w pumeksie na korozję zbrojenia, jak wykazały badania Guttrnana, Krugera, Parkcra są nieuzasadnione.