Zbiornik kroplowy

Zagadnienie wyznaczenia kształtu takiego zbiornika jest identyczne z zagadnieniem określenia kształtu kropli cieczy spoczywającej na płaszczyźnie. Siła N+ = N₀ jest wtedy siłą kapilarną, która dokładnie tak jak wypadkowe naprężeń w ścianie zbiornika musi równoważyć ciśnienie hydrostatyczne. Stąd pochodzi nazwa “zbiornik kroplowy” (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu wyprowadzenia równania różniczkowego na południk przyjmijmy, że zbiornik jest całkowicie wypełniony cieczą o ciężarze właściwym y i że w najwyższym punkcie istnieje ciśnienie, które oznaczymy przez yh i nazwiemy wyrównawczym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ciśnienie to może być utrzymane przez zawór bezpieczeństwa lub przez stałą rurę połączoną w dowolnym punkcie z wnętrzem zbiornika i mającą swobodną powierzchnię cieczy na wysokości h ponad wierzchołkiem zbiornika. Powłoka kopuły wygląda prawie tak jak trójwymiarowa konstrukcja łukowa. Powstaje więc pytanie, czy przy danym obciążeniu istnieje najlepszy kształt, analogiczny do krzywej łańcuchowej dla łuku (uprawnienia budowlane).

Pytanie to jasno wskazuje na podstawową różnicę między powłoką i łukiem. Tylko łuk o kształcie krzywej łańcuchowej wolny jest od momentów zginających; w każdym innym łuku muszą one występować dla utrzymania równowagi. Całkowicie przeciwny stan ma miejsce w przypadku powłokowych kopuł. Widzieliśmy już, w jaki sposób można bez zginania zachować równowagę w prawie każdej powłoce i przy prawie dowolnym obciążeniu, a dodatkowe zginanie występujące w strefie brzegowej jest mniej więcej tak samo ważne jak zginanie w statycznie niewyznaczalnych łukach łańcuchowych (program egzamin ustny).

Z powyższych rozważań wynika, że możemy żądać więcej niż znikania zginania. Możemy starać się o wyznaczenie takiego kształtu powłoki, aby naprężenie błonowe a miało tę samą wartość w każdym punkcie i w każdym kierunku.

Wysoka wartość

Pierwszym zagadnieniem tego typu będzie wyznaczenie kształtu kopuły, która ma przenieść swój własny ciężar. Zagadnienie jest łatwe, jeśli kopułę stanowi powłoka betonowa bez dodatkowych ciężarów własnych. Wtedy, oznaczając przez y ciężar właściwy betonu, otrzymujemy następujące wyrażenie na obciążenie na jednostkę powierzchni (opinie o programie).

Wysoka wartość spowodowana jest po prostu koniecznością przeniesienia ciężaru powłoki przez ograniczoną, część brzegu, a wartość siły N„ wynika następnie z równania [2-6c]. Z wykresów widać, że zaburzenie brzegowe spowodowane podporami sięga mniej więcej połowy południka, a wyżej jest pomijalnie małe. Większa jego część pochodzi od pierwszej z rozpatrywanych harmonicznych n = 6.

Zastosowanie do rozpatrywanego zagadnienia równania [2-41] związane jest z założeniem, że reakcja jest rozłożona równomiernie wzdłuż szerokości każdej z podpór. W celu znalezienia dokładniejszego rozkładu sił należy rozwiązać zagadnienie statycznie niewyznaczalne, co jednak wpłynęłoby w sposób istotny jedynie na wyższe harmoniczne, a te ostatnie i tak nie mają poważniejszego znaczenia. Wydaje się więc, że takie postępowanie nie jest celowe (segregator aktów prawnych).

Jest rzeczą oczywistą, że pełne rozwiązanie zawiera również siły ścinające. N^. Siły te znikają jedynie na południkach przechodzących przez środek każdej podpory i przez środek każdej rozpiętości. Tak więc, są one różne od zera na brzegu i koniecznym jest wprowadzenie pierścienia, który przejąłby ścinanie. Pierścień ten poddany będzie działaniu sił osiowych i zginania w płaszczyźnie własnej, nie musi on jednak mieć sztywności na zginanie w kierunku pionowym. Jego ciężar może być podtrzymywany przez powłokę, która poddana wtedy będzie dodatkowym naprężeniom (promocja 3 w 1).

Trajektorie naprężeń dla nieco innej powłoki. Ma ona tylko cztery podpory o zerowej szerokości. Ze względu na to, że podpory punktowe nie występują w rzeczywistych konstrukcjach warto się nimi zajmować wyłącznie wtedy, jeśli upraszcza to obliczenia. Uproszczenie takie nie zachodzi w przypadku zastosowania równań, ponieważ szeregi Fouriera zbieżne są tym wolniej im mniejsze jest a. W tym przypadku wygodne może być zastosowanie wyłożonej w następnym rozdziale metody zmiennej zespolonej.