Zbrojarnie centralne

Na budowach dużych osiedli mieszkaniowych lub zakładów przemysłowych oraz przy przedsiębiorstwach budowlano-montażowych organizuje się zbrojarnie centralne, przygotowujące szkielety zbrojeniowe lub zbrojenie do montażu w deskowaniach. Zbrojarnie takie pozwalają na zmniejszenie odpadów, dysponują bowiem większym asortymentem stali i są lepiej wyposażone w urządzenia i sprzęt oraz mają lepszy nadzór techniczny.

Zbrojarnie centralne są z reguły wyposażone w budynki chroniące stanowiska robocze, dzięki czemu mogą być czynne przez cały rok, zaś załoga ma zapewnione dobre warunki pracy (program uprawnienia budowlane na komputer).
Projektując tego rodzaju zbrojarnię ustala się najpierw program produkcji wyrażony w tonach poszczególnych asortymentów stali. Program ten zależy od rodzaju wznoszonych obiektów i produkowanych elementów przez zakład prefabrykacji.
Na podstawie programu produkcji oblicza się liczbę potrzebnych stanowisk roboczych, stan załogi oraz liczbę i rodzaje potrzebnych maszyn.
Podstawą dobrej organizacji zbrojami, niezależnie od właściwego doboru maszyn i urządzeń, jest rytmiczność produkcji oraz jednokierunkowość jej przebiegu, przy zachowaniu technologicznie dopuszczalnych najmniejszych odległości pomiędzy stanowiskami roboczymi.

Wyposażenie maszynowe przy przygotowaniu zbrojenia różni się znacznie w zależności od tego, czy stal zbrojeniowa występuje w postaci drutu w kręgach, czy w postaci prętowej. Dlatego też z reguły instaluje się oddzielne linie produkcyjne dla stali w kręgach i oddzielne dla stali prętowej.
Wielkość i charakter zbrojami przy zakładach prefabrykacji są uzależnione od wielkości i asortymentu produkcji zakładu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zbrojarnie przy wytwórniach poligonowych będą miały również charakter zbrojami poligonowej. W stałych zakładach wytwórczych zbrojarnie są zbliżone do centralnych.
Z uwagi na seryjność i powtarzalność produkcji zakładu prefabrykacji - w zbrojarniach takich istnieje możliwość szerszego zmechanizowania prac związanych z montażem szkieletów. W wyposażeniu takiej zbrojami znajdują się szablony do wiązania szkieletów, zgrzewarki jedno- lub wielopunktowe oraz szablony do zgrzewania płaskich szkieletów i siatek do zbrojenia płyt (uprawnienia budowlane).

Materiał na deskowanie

Również stanowiska robocze cięcia i gięcia są wyposażone w różnego rodzaju przymiary, wzorniki i wykroje, zaś stanowiska montażu - w specjalne manipulatory ułatwiające spawanie szkieletów przestrzennych.
Widzimy na nim wyraźny podział stanowisk pomiędzy poszczególne cykle produkcyjne zarówno ze względu na rodzaj użytej stali, jak i rodzaj szkieletu (program egzamin ustny). Oczywiście transport wewnętrzny jest tu zmechanizowany.
Materiał na deskowanie musi być tani, łatwy w obróbce, dostatecznie sztywny i wytrzymały oraz nie wywierający szkodliwego wpływu na beton.

Materiałem takim jest przede wszystkim drewno i stąd znalazło ono największe zastosowanie. Obecnie deficyt drewna zmusza do szukania materiałów zastępczych. Drewno ma nierównomierną budowę. Jego wygląd oraz cechy fizyczne zmieniają się zależnie od kierunku przebiegu włókien (opinie o programie). Na przekroju poprzecznym uwydatniają się współśrodkowo ułożone dookoła rdzenia słoje roczne oraz promienisto przebiegające promienie rdzeniowe widoczne gołym okiem tylko u niektórych gatunków drzew. Na przekroju podłużnym poprowadzonym przez rdzeń drzewa (przekrój promieniowy) występują słoje roczne w postaci warstw ułożonych równolegle do rdzenia. Na przekroju podłużnym stycznym słoje roczne występują jako smugi (segregator aktów prawnych).

Wygląd i układ słoi rocznych decydują o własnościach technicznych drewna i są podstawą do rozpoznawania gatunków drewna. Szerokość słoju rocznego stanowi wskaźnik własności technicznych drewna. Drewno o przeciętnej szerokości słoja poniżej 3 mm uważa się za wąskosłoiste, większej od 3 mm - za szerokosłoiste.

Technicznie najwartościowsze są drewna wąskosłoiste, o równomiernym przebiegu i układzie słojów, a więc o słojach, których szerokość stopniowo i równomiernie maleje w miarę posuwania się od rdzenia ku obwodowi i których zarys jest jak najbardziej zbliżony do koła. Falisty przebieg słojów rocznych, ich nierównomierna szerokość, a zwłaszcza różnice szerokości związane z mimośrodowym położeniem rdzenia są cechą ujemną (promocja 3 w 1).