Zbrojenie wewnętrznych płyt ściennych

Zbrojenie wewnętrznych płyt ściennych „drabinkami” w rozstawie co ok. 1 m, wymagane jest wówczas, gdy nośność płyt wykorzystywana jest w budynku w ponad 50%. W przypadku większego zapasu bezpieczeństwa dopuszczalne jest zbrojenie pojedyncze jedną siatką zgrzewaną. W obu przypadkach przekrój zbrojenia pionowego powinien być nie mniejszy niż 0,6 cm^s/m szerokości płyty, a przekrój zbrojenia poziomego nie mniejszy niż 0,3 cm-jm wysokości płyty. W płytach ścian zewnętrznych z kruszywowych betonów lekkich wymagane jest zbrojenie drabinkami z prętów średnicy co najmniej 5,5 mm. Ponadto stosowane jest dodatkowa zbrojenie siatką przy narożnikach okien (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najostrzejsze wymagania w zakresie zbrojenia konstrukcyjnego betonowych płyt ściennych zawierają wytyczne USA. Wymagają cne, aby zbrojenie to było nie mniejsze niż zbrojenie wymagane dla konstrukcji żelbetowych z uwagi na skurcz i zmianę temperatury. Przyjmując min /<, = 0,014, otrzymuje się dla płyty grubości 15 cm minimalny przekrój zbrojenia ok. 2 cm²/m szerokości bądź wysokości płyty (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zbrojenie to powinno być umieszczone symetrycznie w pobliżu obu płaszczyzn bocznych ściany. Rozstaw prętów powinien być nie mniejszy niż 45 cm. W płytach o grubości mniejszej niż 15 cm dopuszcza się umieszczenie zbrojenia w jednej warstwie, jakkolwiek i dla tych przypadków zaleca się, jako rozwiązanie właściwsze z konstrukcyjnego punktu widzenia, umieszczenie zbrojenia w dwóch warstwach (uprawnienia budowlane).

Wokół otworów okiennych i drzwiowych należy zbrojenie zagęścić, dodając tu pręty pominięte z uwagi na otwór okienny. Zalecenia CEB (Europejskiego Komitetu Betonu) nie formułują żadnych wymagań w zakresie zbrojenia prefabrykatów ściennych, podając tylko ogólnie, że zbrojenie to określać należy odpowiednio do warunków produkcji prefabrykatów. Wzdłuż krawędzi pionowych ścian i wzdłuż krawędzi otworów projektować należy łączniki na każdym skrzyżowaniu siatek. Otulina prętów zbrojenia głównego siatek powinna być nie mniejsza niż 2,5 cm (program egzamin ustny).

Pionowe części płyt

Wzdłuż krawędzi poziomych płyty potrzebne jest zbrojenie poprzeczne, wzmacniające strefę skrajną płyty. Zbrojenie takie projektuje się w postaci drabinek o rozstawie prętów poprzecznych nie większym niż połowa rozstawu prętów podłużnych i nie większym niż 15 cm. Liczbę drabinek określa się z obliczeń statycznych, z tym że nie może być ich mniej niż 2 i więcej niż 3 przy każdej krawędzi (opinie o programie).

Potrzeba dodatkowego zbrojenia poprzecznego w strefie zakotwienia prętów podłużnych nic zawsze jest należycie doceniana. W przypadku projektowania żelbetowych płyt ściennych jest to bardzo istotny szczegół konstrukcyjny.

Pionowe części płyt o szerokości mniejszej niż 35 cm, wydzielone przez otwory okienne bądź drzwiowe, zbroić należy tak jak słupy żelbetowe. Niekiedy tak wąskie pasma pomijane są w obliczeniach statycznych. W takim przypadku jednak konieczne jest odpowiednie ukształtowanie prefabrykatu, umożliwiające odkształcenia zgodne z przyjętymi założeniami (np. podkładka sprężysta u spodu wąskiego słupka i odpowiednia korekta rozpiętości obliczeniowej nadproża (segregator aktów prawnych).

Zamiast siatek projektować można zbrojenie płyt żelbetowych również w postaci drabinek pionowych z prętów podłużnych d = 10-H4 mm i poprzecznych d = 6 mm w rozstawie do 30 d. Drabinki łączyć należy w płycie poziomymi prętami dystansowymi w rozstawie (licząc w kierunku pionowym) ok. 70 cm.

Wzdłuż krawędzi poziomych płyty potrzebne jest dodatkowe zbrojenie poprzeczne, identycznie jak w przypadku zbrojenia siatkami. Zbrojenie to można jednak znacznie zredukować zagęszczając odpowiednio pręty poprzeczne w drabinkach (promocja 3 w 1). Zbrojenie drabinkami pionowymi daje większą swobodę projektowania zbrojenia niż zbrojenie siatkami. Z uwagi jednak na większą prace chłonność układania zbrojenia w formie znajduje ono raczej ograniczone zastosowanie i stosowane jest głównie w płytach z otworami.