Zdolność spilśniania

Zdolność spilśniania się ścieru jest mniejsza od zdolności spilśniania celulozy, dlatego też rzadko spotyka się papier wyrabiany wyłącznie ze ścieru; ścier traktuje się jako wypełniacz dodawany w mniejszej lub większej domieszce do celulozy, która stanowi szkieletową konstrukcję papieru. Produkcję ścieru wprowadzono w życie w roku 1843 (program uprawnienia budowlane na komputer).
Surowiec do otrzymywania ścieru stanowi drewno świerkowe, jodłowe i sosnowe.

Na pierwszy plan wysuwa się powszechnie stosowane i najbardziej cenione drewno świerkowe, które daje najlepszy ścier. Drewno jodłowe traktowane jest jako domieszka przerabiana razem z drewnem świerkowym. Na skutek niedoboru papierówki białej (świerk i jodła) zaczęto ścierać drewno sosnowe. Z gatunków liściastych przerabiano do niedawna na ścier nieznaczne ilości osiki. Obecnie przerabia się drewno topolowe i bukowe, które dają ścier nadający się do dalszego przerobu w pewnych kierunkach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wąskosłoiste drewno iglaste zawiera więcej celulozy, a mniej ligniny i dlatego daje ścier wyższej jakości. Drewno opadnięte przez grzyby daje ścier o niejednolitej barwie, a w toku dalszego przerobu daje papiery o małej wytrzymałości. Sinizna nie powoduje destrukcji ścian komórkowych i nie zmniejsza wytrzymałości włókien drzewnych; mimo to zasi- niałe drewno nie nadaje się do ścierania, gdyż sinizna wpływa ujemnie na barwę ścieru (uprawnienia budowlane). Twardzica i sęki dają ścier o zbyt krótkich i kruchych włóknach, a przy dalszym przerobie tworzą w papierze ciemno zabarwione, kłaczaste skupienia.

Są to wady wpływające na obniżenie jakości półfabrykatu i fabrykatu i dlatego występowanie ich w surowcu musi być w sposób racjonalny ograniczone. Drewno przeznaczone do ścierania powinno mieć wilgotność co najmniej 30%. Drewno wilgotne daje ścier jaśniejszy, włókna jego są bardziej elastyczne i wytrzymałe. Zużycie energii przy ścieraniu drewna wilgotnego jest mniejsze niż przy ścieraniu drewna suchego (program egzamin ustny).
Wyróżnia się ścier biały i ścier brązowy.

Ścier biały

Ścier biały otrzymuje się przez bezpośrednie ścieranie papierówki; ma on nie zmienioną, biało- żółtawą barwę drewna. Ścier brązowy ma barwę ciemną; otrzymuje się go przez ścieranie drewna uprzednio parzonego. Surowiec stanowi głównie drewno sosnowe. W wyniku zmiękczenia drewna i, zwiększenia jego plastyczności ścier składa się z włókien o większej długości i wytrzymałości (opinie o programie). Zdolność spilśniania ścieru brązowego oraz wytrzymałość otrzymywanych z niego papierów jest w porównaniu ze ścierem białym w przybliżeniu dwa razy większa.

Ścier stosuje się do produkcji papieru, tektury i wyrobów tłoczonych. Papiery drzewne zawierające ścier biały żółkną pod wpływem światła, a zwłaszcza pod działaniem promieni słonecznych i wykazują niższe od papierów bezdrzewnych własności wytrzymałościowe oraz większą łamliwość. Cechy te związane są z występującą w ścierze ligniną.
Ścieru brązowego używa się głównie do wyrobu tektur brązowych, papieru pakowego „fińskiego” (zawierającego 100% ścieru brązowego) i jako dodatku do niektórych rodzajów papierów pakowych i technicznych (segregator aktów prawnych).

Nową dziedzinę użytkowania ścieru stanowi stosowanie go jako lepiszcza w produkcji izolacyjnych płyt korkowo-ścierowych lub korowo- ścierowych1. Płyty te, używane w chłodnictwie, formowano dotychczas z rozdrobnionego korka lub z rozdrobnionej kory, stosując bitumiczne lepiszcze asfaltowe lub lepiszcze z odpowiednio przygotowanego lepiku smołowego. Wadą tego rodzaju lepiszcza jest wysoki koszt, duży ciężar właściwy i wysoki współczynnik przewodnictwa cieplnego. Prowadzone obecnie prace zmierzają do zastąpienia drogiego asfaltu tanim i łatwo dostępnym ścierem drzewnym, mającym niski ciężar właściwy i dobre własności termoizolacyjne (promocja 3 w 1).

Ścier świerkowy złożony z włókien o wymiarach 0,025-0,069 mm grubości i 2,6-3,8 mm długości ma właściwość silnego przylegania nie tylko do innych włókien ścieru, lecz również do kawałków kory czy korka. W płytach korowo-ścierowych stosuje się lepiszcze ze ścieru drzewnego w ilości 30%, udział kory wynosi 70%.