Żelbetowe konstrukcje prefabrykowane

Żelbetowe konstrukcje prefabrykowane odznaczają się stosunkowo dużym ciężarem poszczególnych elementów konstrukcyjnych, związanym ze znacznym ciężarem własnym tworzywa betonowego oraz znaczną (w stosunku do innych konstrukcji montowanych) statecznością własną tych elementów (program uprawnienia budowlane na komputer). Główną cechą, jaką powinna odznaczać się prefabrykowana konstrukcja żelbetowa, jest powtarzalność poszczególnych elementów konstrukcyjnych, umożliwiająca seryjną ich produkcję i ułatwiająca montaż przez stosowanie typowych urządzeń montażowych. Prefabrykowane elementy konstrukcji żelbetowej powinny odznaczać się dużą dokładnością wykonania, co zapewnia należyte dopasowanie ich przy montowaniu. Wymagane tolerancje wymiarów ustalone są w poszczególnych przypadkach indywidualnie dla danego rodzaju konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Konstrukcje prefabrykowane mają znaczną przewagę nad żelbetowymi monolitycznymi ze względu na możliwość produkowania poszczególnych elementów konstrukcyjnych w bardziej dogodnych warunkach (w specjalnie dla tego celu zbudowanych warsztatach wytwórczych stałych lub poligonowych), co daje wyższe wytrzymałości, mniejsze przekroje elementów, znaczne oszczędności w robociźnie i materiałach (w szczególności drewna) oraz większą szybkość wykonania konstrukcji na miejscu budowy (uprawnienia budowlane).

Wadę prefabrykowanych konstrukcji żelbetowych stanowią trudności związane z konstruowaniem styków montażowych, które muszą odpowiadać trudnym wielostronnym wymaganiom (statycznym, wykonawczym i ekonomicznym). Ogólnie biorąc, najwłaściwszym złączem w konstrukcjach żelbetowych jest złącze, które charakterem swej pracy w konstrukcji (tj. po jej wykonaniu) odpowiada w pełni pracy monolitycznej konstrukcji żelbetowej (program egzamin ustny).

Względy wykonawcze wymagają ponadto, ażeby złącze takie było łatwe do wykonania (tj. charakteryzujące się małą pracochłonnością przy jego wykonaniu), nie wymagało zbyt wielu elementów łącznikowych (dodatkowe wkładki, grube spoiny itp.), zbyt wielu urządzeń pomocniczych (deskowanie, usztywnienia, podpórki itp.) oraz umożliwiało szybkie połączenie prowizoryczne w pierwszej fazie montażu (opinie o programie).

Połączenia prefabrykowanych elementów

Względy użytkowania wymagają ponadto, ażeby złącza konstrukcji żelbetowych prefabrykowanych miały następujące cechy:

• odporność na zawilgocenie lub agresywność środowiska,
• zapewnienie ciągłości izolacji, tzn. posiadanie tych samych parametrów przewodnictwa co łączone elementy,
• estetyczny wygląd,
• łatwość konserwowania w czasie eksploatacji obiektu.

Połączenia prefabrykowanych elementów żelbetowych konstrukcji szkieletowych mogą być wykonane jako:

• połączenia „na dotyk” z zabetonowaniem spoin,
• połączenia przez spawanie wystających części stalowych (prętów, płytek lub innych elementów kształtowych) bez konieczności obetonowania (połączenia stalowe),
• połączenia przez zespawanie odkrytych prętów i ich obetonowanie (segregator aktów prawnych),
• połączenia przez zabetonowanie końców elementów z wystającymi prętami zbrojeniowymi bez spawania tych prętów.

Z punktu widzenia wykonania robót najkorzystniejsze jest połączenie na dotyk przez oparcie łączonego elementu na podporze względnie wstawienie go w otwór lub gniazdo specjalnie w tym celu pozostawione (np. połączenie słupa ze stopą fundamentową typu kielichowego). Jednakże tego rodzaju połączenia nie zawsze są możliwe.

Połączenie „na sucho”, tj. przez zespawanie wystających części stalowych bez konieczności obetonowywania, zwane również złączem stalowym ma ze względu na szybkość wykonania montażu znaczną przewagę nad połączeniami „mokrymi” zwanymi złączami typu żelbetowego, przy których przerwa technologiczna niezbędna dla stwardnienia betonu w połączeniach „mokrych” jest kłopotliwa (ze względu na ciągłość pracy) (promocja 3 w 1). Często spotykany w praktyce jest węzeł, w którym połączone są 3 elementy, a mianowicie dwa odcinki belki podsuwniczej ze słupem stanowiącym ich podporę; w tym przypadku połączenie wykonywane jest jako „mokre”.