Zestawienie zapór włoskich

Mówi się też o zaporach łukowych zwykłych i łukowo-ciężkich (program uprawnienia budowlane na komputer). Te ostatnie posiadają prawie wszystkie własności zapory ciężkiej, mają jedynie postać łuku w rzucie poziomym. Jak duża jest różnica w profilu takiej zapory i nowoczesnej zapory łukowej może świadczyć porównanie zapór Hoovera (Boulder) i Vajont.

O różnorodności kształtów przekroju poprzecznego zapór łukowych świadczy zestawienie zapór włoskich.
Na rozwiązanie zapory łukowej mają wpływ następujące czynniki:

1) kształt doliny,

2) przyjęty schemat konstrukcyjny zapory,

3) wysokość zapory,

4) naprężenia dopuszczalne,

5) metoda obliczeń i wyniki badań modelowych.
Punktem wyjściowym w głównej mierze decydującym o projekcie zapory jest kształt doliny, określany pewnym wskaźnikiem. Najprostszym stosowanym do niedawna wskaźnikiem był stosunek szerokości doliny na poziomie korony zapory l do wysokości zapory h. Nie charakteryzował on jednakże w dostatecznym stopniu kształtu Dwa bardzo różniące się od siebie profile doliny mogą mieć ten sam wskaźnik l/h. Aby uniknąć niejasności, wprowadzono więc nowy parametr - nachylenie stoków dolin. L. G
Stosownie do tego Sarkaria wyróżnia szereg typów dolin: kształt U, wąskie V’, szerokie V, kombinowane U-V, dolina wąska i płaska (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Śmiałość projektu zapory łukowej nie tylko wiąże się z jej wysokością, i ze wskaźnikiem kształtu doliny k. Do niedawna uważano, że zapór lukowe nie można budować przy stosunku l/h > 2-f-3. Jednakże liczba miejsc, w których spotyka się doliny wąskie - najbardziej korzystne dla budowy zapór lukowych - jest ograniczona. Można powiedzieć, że w większości (w krajach, w których budownictwo wodne jest silniej rozwinięte) miejsca te już zostały wykorzystane. Zachodzi zatem konieczność dostosowania projektów zapór łukowych do dolin szerszych, wyprofilowanych oczywiście w dobrej i wytrzymałej skale. Obecnie buduje się już zapory przy współczynniku k = 6 i nawet większym (uprawnienia budowlane). Świadczyć może o tym zestawienie wykonanych zapór lukowych. Wskaźnik kształtu doliny w tej tablicy określony jest ze wzoru, jaki podaje G. S. Sarkaria.

Wkomponowanie zapory łukowej

Wkomponowanie zapory łukowej w przekrój doliny o określonym kształcie odbywa się za pomocą tzw. metody stałego promienia, stałego kąta środkowego lub kombinacji tych dwóch metod. Metoda stałego promienia polega na stosowaniu jednego promienia krzywizny na wszystkich wysokościach zapory (program egzamin ustny). Na skutek tego, że w niższych poziomach szerokość doliny zmniejsza się, zmniejszeniu ulega też i kąt środkowy. Rzut poziomy zapory wkreśla się koncentrycznymi łukami ze stałym wzdłuż wysokości zapory promieniem ściany odwodnej i zmiennym promieniem ściany odpowietrznej, zmniejszającym się w dolnej części ściany (opinie o programie).

Ściana odwodna zapory tworzy w tym przypadku pionową powierzchnię walcową, odpowietrzna - nachyloną. Ten typ zapory nadaje się do profilu doliny zbliżonego do kształtu U. Przy profilu V łuki dolne stają się krótkie, płaskie i znacznej grubości.
L. R. Jorgensen zwrócił uwagę, że najekonomiczniejsze rozwiązanie zapory osiągnie się, jeżeli kąt środkowy łuku (oznaczony jako 2«) będzie miał wartość określoną z warunku minimalnego zużycia betonu. Jak wykazują obliczenia teoretyczne, objętość materiału osiągnie minimum. Kąt ten zawarty jest między promieniami poprowadzo-
nymi przez punkty przecięcia łuku ze skałą ściany odwodnej (segregator aktów prawnych).

Przy profilach dolin, jakie się spotyka w praktyce, zachowanie stałego kąta 2u na całej wysokości zapory prowadzi do dużej komplikacji jej kształtów, wobec czego stosuje się odstępstwa od tej zasady, dając w okolicach korony zapory 2a = 1KH-1500, zaś w dolnych partiach obniżając tę wartość do 2u = = 70-P90°. Przy takich założeniach zarówno ściana odwodna jak i odpowietrzna ma profil krzywoliniowy (promocja 3 w 1).