Złoto piasków

Dawniej sądzono, że bajeczna, sławna z wielkiej obfitości złota kraina Ofir, skąd za czasów Salomona (X w. p.n.e.) mieli je sprowadzić Fenicjanie i Żydzi, znajdowała się w Indiach. Odkrycie jednak w 1866 r. starych kopalń złota w południowej Rodezji (Zimbabwe) każe przypuszczać, że znajdowała się ona raczej w środkowej Afryce (program uprawnienia budowlane na komputer).
Piękne i oryginalne zabytki sztuki złotniczej zawdzięczamy również Etruskom, którzy w okresie największej ekspansji (VI-V w. p.n.e.) zajmowali środkową i północną Italię. Sztukę okresu hellenistycznego (IV-I w. p.n.e.) naśladowano w starożytnym Rzymie.

Po wyczerpaniu znajdujących się na powierzchni ziemi piasków i żwirów złotonośnych zaczęto eksploatować i osady leżące głębiej, na głębokości kilkunastu, a nieraz kilkudziesięciu metrów. Do kruszenia zawierających złoto piasków i zlepieńców zatrudniano powszechnie jeńców wojennych i niewolników. Państwu rzymskiemu największych ilości złota dostarczała północno-zachodnia Hiszpania, gdzie duże złoża eksploatowano na przełomie naszej ery, kruszące skały skierowanymi na nie strumieniami wody. Ta „hydrauliczna” metoda podobna była do używanej po lf wiekach w Kalifornii (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Gdy wtórne złoża, zawierające złoto w postaci ziarenek w piaskach i żwirach oraz piaskowcach i zlepieńcach, zaczęły się wyczerpywać, zaczęto eksploatować i złoża pierwotne, w których złoto jest zawarte w żyłach kwarcowych. Wydobycie z nich złote wymagało żmudnej pracy polegającej na kruszeniu skał z żyłami złotonośnego kwarcu. Opisy tych metod eksploatacyjnych zawdzięczamy greckiemu podróżnikowi i historykowi Herodotow; z Halikarnasu (V w. p.n.e.).

Z biegiem czasu nauczono się odróżniać czyste złoto lub zawierające tylko nieznaczne domieszki srebra od złota zawierającego większe ilości domieszek. Już w starożytności znane były próby fałszowania złota, polegające na stapianiu go z innymi metalami (uprawnienia budowlane).

Gęstość

Na wzmiankę zasługuje Ujadanie przez Archimedesa (około 287 - około 212 r. p.n.e.), znakomitego greckiego fizyka i matematyka, złotej korony syrakuzańskiego tyrana Hierona. Nie uszkadzając korony wykazał on fałszerstwo złotnika i podał nawet, jaką ilość srebra dodał on do otrzymanego złota. Archimedes potrafił tego dokonać niewątpliwie na podstawie oznaczenia gęstość: stopu, z którego była sporządzona korona i porównania go z gęstością złota i srebra.
Przed około 2000 lat umiano oczyszczać złoto z domieszek m.in. przez rozpuszczenie go w rtęci. Metoda ta (amalgamacji] została potem zapomniana i odkryto ją na nowo dopiero z końcem średniowiecza (program egzamin ustny).

Z kolei poznano własności czystego, 100-procentowego czy prawie 100-procentowego złota, a następnie nauczono się sporządzać stopy różniące się od niego korzystnymi własnościami, tj. większą twardością, a przez to mniejszą ścieralnością i topieniem się w niższych temperaturach. Stopy złota o zawartości około 20% srebra nazywano w Grecji elektron, a w Rzymie elektrum (opinie o programie).
Po upadku Rzymu ośrodkiem sztuki złotniczej, gdzie wyrabiano złote przedmioty ozdabiane drogimi kamieniami, stało się Bizancjum.

Sztuka bizantyjska wywarła duży wpływ na złotnictwo europejskie, które szczególnie rozwinęło się jako gałąź sztuki kościelnej (segregator aktów prawnych). Wskazują na to zachowane kielichy kościelne, relikwiarze, ołtarzyki itp., często ozdabiane kamieniami szlachetnymi, pochodzące zwłaszcza z XI i XII w. Złotnicy europejscy dopiero po kilku stuleciach mogli dorównać mistrzom Wschodu.

Średniowieczne złotnictwo rozwinęło się głównie w Paryżu, Florencji i Londynie, a także w niektórych miastach niemieckich. Nie brakowało jednak mistrzów złotniczych i na Węgrzech, w krajach bałkańskich, zwłaszcza w Bułgarii, a także na obszarach położonych na północ od Morza Czarnego (promocja 3 w 1).. Niezrównanym mistrzem złotnictwa był złotnik i rzeźbiarz włoskiego Odrodzenia Benvenuto Cellini (1500-1571), którego tylko część arcydzieł zachowała się w muzeach.