Zmiany oporu elektrycznego

Zmiany oporu elektrycznego zachodzące przy zmianach wilgotności drewna stanowią podstawę do elektrometrycznego pomiaru wilgotności (program uprawnienia budowlane na komputer).
Znalazło to praktyczne zastosowanie w wilgotnościomierzach elektrycznych.
Nasycenie drewna solami metali powoduje zmniejszenie oporu elektrycznego, natomiast nasycenie olejem smołowym nie powoduje zmian w oporze i przewodności elektrycznej drewna; drewno nienasycone i drewno nasycone olejem smołowym wykazują jednakową przewodność (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Większa przewodność nasyconych słupów teletechnicznych ma miejsce wówczas, gdy poddano nasycaniu niedostatecznie wyschnięte słupy. Wilgotne wnętrze jest wówczas otoczone płaszczem nasyconych warstw obwodowych, co w dużym stopniu hamuje i przewleka proces wysychania. Poza tym olej impregnacyjny z wodą tworzyć mogą emulsje wykazujące dużą przewodność. W związku z tym może zaistnieć fakt, że słupy świeżo nasycone oleistym preparatem mogą po deszczu przewodzić prąd; zjawisko takie stwierdzono w drewnianych wieżach antenowych po deszczu. W obydwóch wypadkach słupy narażone są na uderzenie pioruna i mogą się stać przyczyną uszkodzeń (uprawnienia budowlane).

Drewno całkowicie suche ma wysoki opór właściwy, tak że można je zaliczyć do rzędu dobrych izolatorów. Na opór izolatora składa się jego opór właściwy oraz opór w stosunku do występujących na powierzchni prądów pełzających. Wielkość oporu powierzchniowego zależy od stanu powierzchni (np. od zanieczyszczenia powierzchni pyłem), w szczególności zaś od względnej wilgotności powietrza; w miarę jej wzrostu maleje opór powierzchniowy. Powierzchniowy opór właściwy wyraża się w Si cm2. Wartość izolacyjna suchego drewna ulega przy normalnej wilgotności względnej powietrza wydatnemu obniżeniu na skutek występowania na zwilgotniałej powierzchni prądów pełzających (program egzamin ustny).

Celem zwiększenia oporu stosuje się nasycanie drewna parafiną, olejem lnianym, olejem transformatorowym lub bakelitem, czyli syntetycznymi żywicami fenolowo-formaldehydowymi o możliwie małej zawartości elektrolitów. W wyniku dodatkowej, powierzchniowej impregnacji przez zanurzenie w parafinie uzyskuje się wysoki opór powierzchniowy; ulepszone w ten sposób drewno, a zwłaszcza impregnowany lignoston (drewno prasowane), dorównuje najlepszym materiałom izolacyjnym (opinie o programie).

Wytrzymałość na przebicie

Przy dużych siłach elektrycznych cząsteczki dielektryku mogą ulec- zniszczeniu; zjawisko to określa się mianem przebicia dielektryku. Wytrzymałość na przebicie jest to stosunek napięcia wywołującego przebicie dielektryka do jego grubości; mierzy się ją napięciem wyrażonym w kV \ jakie materiał może wytrzymać bez przebicia. Za miernik wytrzymałości na przebicie przyjmuje się napięcie potrzebne do przebicia dielektryku o grubości 1 cm lub 5 mm. Wytrzymałość suchego drewna na przebicie wynosi 27-28 kV/5 mm, marmuru 10—20 kV/5 mm, oleju transformator (segregator aktów prawnych).

Drogą odpowiedniej apretury można wydatnie zwiększyć izolacyjne własności drewna. Do produkcji materiału izolacyjnego używa się drewna buka, klonu, jawom i jesionu.
Dielektryki (synonimy: złe przewodniki elektryczności, nieprzewodniki, izolatory)1 zbudowane są albo z cząsteczek, które mają równą liczbę zobojętniających się ładunków ujemnych i dodatnich, albo z jonów, które nie mogą się swobodnie przesuwać wewnątrz dielektryku.

Można je traktować jako układ atomów składających się z jąder o ładunku dodatnim i elektronów stanowiących cząstki o ładunku ujemnym. W normalnych warunkach ładunki te kompensują się; w układzie panuje równowaga dzięki działaniu sił wewnętrznych między różnoimiennymi ładunkami (promocja 3 w 1). Siły wewnętrzne utrzymują układ elektronów w atomach dielektryku w trwałej równowadze; cecha ta różni dielektryki od przewodników elektrycznych, w których część elektronów może się swobodnie przesuwać między atomami.