Zmiękczacze tworzyw sztucznych

Zmiękczacze tworzyw sztucznych muszą być jak najmniej lotne w podwyższonych temperaturach, gdyż w takich warunkach przerabia się je z tworzywami sztucznymi. Muszą one łączyć się dobrze i trwale z poszczególnymi tworzywami, z innymi zmiękczaczami, pigmentami, stabilizatorami oraz nie wykazywać tendencji do wypacania lub migracji na zewnątrz; muszą posiadać przy tym dobre własności żelujące. Oprócz tego powinny odznaczać się innymi własnościami, których mogą nie posiadać wszystkie zmiękczacze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Są one następujące:

1) bezbarwność lub chociaż możliwie jasna barwa,

2) brak smaku i zapachu,

3) obojętność fizjologiczna,

4) niepalność,

5) odporność na działanie niskich i wysokich temperatur (w odniesieniu do wyrobów),

6) dobre własności mechaniczne i dielektryczne (w odniesieniu do wyrobów).

Pod względem fizycznym zmiękczacze są przeważnie gęstymi, bezbarwnymi lub prawie bezbarwnymi cieczami, ale niektóre z nich mają postać wosków (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Te ostatnie są to przeważnie wielkocząsteczkowe związki pokrewne kauczukom syntetycznym, a nazywane zmiękczaczami polimerycznymi. Pod względem chemicznym zmiękczacze dzielą się na:

1) ftalany,

2) fosforany,

3) estry kwasów dwuzasadowych (sebacyniany, adypiniany i in.),

4) estry kwasów alkanosulfonowych,

5) pochodne żywic epoksydowych,

6) pochodne glikoli,

7) pochodne gliceryny,

8) pochodne kwasu laurynowego,

9) parafiny chlorowane, dwufenyle chlorowane itp.,

10) poliadypiniany, polibutadienoaktrylonitryl, poliuretany i inne polimeryczne (uprawnienia budowlane).

Zmiękczacze adypinowe

Wśród zmiękczaczy podstawowych największe znaczenie mają italany, fosforany i adypiniany. Ftalany są najliczniejszą i szeroko stosowaną grupą zmiękczaczy; jest ich ok. 50, ale przedstawiono tylko kilka najważniejszych. Są one łatwopalne. Fosforany stanowią drugą ważną grupę zmiękczaczy, z których większość odznacza się odpornością na palenie (program egzamin ustny). Nadają one wyrobom dobre własności dielektryczne i odporność na niskie temperatury. Zmiękczacze adypinowe mają na ogół dobre własności żelujące i doskonałą odporność na niskie temperatury, ale jako bardziej lotne od innych zmiękczaczy wykazują tendencję do migracji, a niektóre z nich mniejszą odporność na podwyższoną temperaturę.

Stosuje s^:ę je przeważnie w mieszaninach z innymi zmiękczaczami i to zarówno do polichlorku winylu, jak i do innych tworzyw (nitroceluloza, acetylo- i benzyloceluloza i in.) dla polepszenia odporności na niskie temperatury oraz dla otrzymania bardzo cienkich, elastycznych folii (opinie o programie). Ta charakterystyka dotyczy większej części tej dość licznej grupy zmiękczaczy. Najciekawszymi przedstawicielami tej grupy są: adypinian dwuoktylowy, adypinian dwuetoksyetylowy, adypinian dwuizodecylowy, adypinian dwu- nonylowy i adypinian benzylooktylowy.

 Wśród zmiękczaczy drugorzędnych („extender”) najważniejszą rolę odgrywają parafiny chlorowane, które zależnie cd stopnia zawartości chloru mają ciężar właściwy od 1,13 do 1,18 oraz różną lepkość (segregator aktów prawnych). Nic mają one zdolności żelowania, można je więc dodawać do zmiękczaczy podstawowych w ograniczonej ilości (10 - 25% zmiękczacza), przy czym nie wpływa to zasadniczo r.a zmianę własności mechanicznych wyrobów, z wyjątkiem pogorszenia mrozoodporności o kilka stopni. Jednakże dodatek ten zwiększa niepalność produktu, czyni jego powierzchnię bardziej suchą i uodpornioną na płomień oraz obniża koszt wyrobu(promocja 3 w 1). Parafiny chlorowane nic nadają się do mieszania ze wszystkimi zmiękczaczami lub też tylko w ściśle ograniczonej proporcji. Podobne własności mają również dwufenyle chlorowane.