Agresywność gazów kominowych gorących

Agresywność gazów kominowych gorących o temperaturze ponad 300°C, spod palenisk na paliwa stałe i płynne, głównie uzależniona jest od zawartości w nich dwutlenku siarki (S0₂) i trójtlenku siarki (S0₃). Zawartość w gazach spalinowych tych substancji jest z kolei zależna od zawartości siarki w paliwach. Często węgle brunatne zawierają więcej siarki niż węgle kamienne. Również paliwa płynne (ropy), w zależności od pochodzenia, mogą zawierać znaczne ilości siarki, nawet do 5% (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gazy powstające przy różnych procesach chemicznych (również odprowadzane do wyższych warstw atmosfery za pomocą kominów) zawierają substancje między innymi takie, jak: sadze, dwutlenek i trójtlenek siarki, siarkowodór, pary kwasu fosforowego, fosgen, chlorowodór, chlor, fluorowodór, dwutlenek węgla i inne. Mogą to być gazy zimne o temp. do 100°C lub ciepłe o temp. od 100 do 300°C.

Gazy wilgotne kwaśne działają szkodliwie na związki wapnia w spoiwie cementowym zapraw i betonów, dając produkty korozji (sole) o różnej rozpuszczalności w wodzie, od której w dużym stopniu zależy postęp korozji. Wywołują one również korozję elementów metalowych konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Niektóre wilgotne gazy (np. tlen w powietrzu) w stosunku do betonu nie są agresywne, natomiast niszczą stal.

Fluorowodór, szczególnie wilgotny, wywołuje w betonie korozję zarówno spoiwa, jak i kruszywa, zawierających krzemionkę, z którą wchodzi w reakcję chemiczną. Z tych samych względów działa korodująco na szkło. Fluorowodór jest również agresywny w stosunku do stali. Chlor i chlorowodór są bardzo agresywne w stosunku do stali. Korodują również beton, gdyż w wyniku łączenia się z wodą tworzą kwas solny (uprawnienia budowlane).

Siarkowodór, dwusiarczek węgla i dwutlenek siarki powodują powstawanie w betonie i w zaprawach korozji siarczanowej. Gazy te są też szkodliwe dla stali. Pary kwasu octowego zawarte w powietrzu stwarzają również środowisko agresywne dla betonu i stali.

Agresywność środowiska ciekłego

Orientacyjną klasyfikację agresywności środowisk gazowych w stosunku do betonu, dla niektórych pomieszczeń. W przypadku zastosowania specjalnych rozwiązań wentylacyjnych lub hermetyzacji urządzeń produkcyjnych agresywność środowisk może być inna (program egzamin ustny).

Agresywność środowiska ciekłego zależy głównie od rodzaju cieczy, stopnia stężenia i temperatury. Agresywność roztworów kwasów, zasad i soli zależy od stopnia ich elektrolitycznej dysocjacji, od stężenia jonów wodorowych (pH) i aktywności jonów. Jeśli ciecz wykazuje pH < 7, to zaliczamy ją do kwaśnych, jeśli pH = = 7 do obojętnych, jeśli pH > 7, świadczy to o jej zasadowości (opinie o programie).

Agresywność wód oraz gruntów określa się za pomocą analizy chemicznej. Badania te powinny obejmować pełną analizę chemiczną wody, przeprowadzaną pod kątem widzenia jej agresywności w stosunku do materiałów budowlanych. Analiza powinna być wykonana przez laboratoria specjalistyczne. Wyniki analizy powinny zawierać wniosek końcowy określający rodzaj i stopień występującej agresji chemicznej i wykazać ilość substancji agresywnych (segregator aktów prawnych).

Woda w gruntach piaszczystych często jest nieagresywna, natomiast woda w gruntach bagiennych zwykle zawiera kwasy (organiczne) i dwutlenek węgla, które są agresywne. Kwasy humusowe dla stwardniałego betonu są mniej niebezpieczne. Występują one jednak zwykle niesamodzielnie, lecz w połączeniu z innymi kwasami organicznymi (np. kwas mlekowy, kwas inasłowy) i nieorganicznymi, jak kwas solny HC1, siarkowy H₂S0₄ i azotowy HN0₃, które w większych stężeniach korodują stwardniały beton. Dla betonu nie stwardniałego kwasy humusowe są bardzo szkodliwe (promocja 3 w 1). Wody przesiąkające przez zwały węgla, żużla lub popiołów mogą stać się agresywne po wyługowaniu z tych materiałów związków siarki. Stopień agresywności środowiska wodno-gruntowego zależy od współczynnika filtracji gruntu, ruchu wód gruntowych i zmian poziomu ich zwierciadła.