Akumulacja ręczna

Przede wszystkim zajmiemy się obszarami akumulacji rzecznej, zaczynając od rozpatrzenia warunków panujących w obrębie koryta rzeki głównego (tzn. tego, którym przepływa woda w okresach niskich i średnich poziomów wody) i tzw. wielkiego, przepuszczającego wodę wysoką (program uprawnienia budowlane na komputer). Części koryt wielkich są dzisiaj zwykle odcięte od dostępu wody rzecznej za pomocą wałów przeciwpowodziowych.
W biegach nizinnych rzek przeważa na ogół akumulacja drobnego, rozkruszonego materiału, tworzą się ławice piasku, nieregularnie uwarstwione, lecz zwykle nachylone w kierunku prądu. W miejscach spokojniejszych, np. na wewnętrznych brzegach zakoli rzecznych, w martwych odnogach, osadzają się cząstki drobniejsze: pyłowe i iłowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID)

W miarę zbliżania się do ujścia rzeki ilość tych drobnych cząstek wzrasta, ławice piaskowe zaczynają ustępować ławicom namułów o coraz drobniejszym uziarnieniu. Najdrobniejsze materiały osadzają się bądź w samym ujściu, zwłaszcza jeżeli istnieją tam warunki do utworzenia się delty. bądź ulegają przeniesieniu przez fale i prądy w głąb morza i osadzeniu na większych głębokościach. W utworach deltowych występują w postaci domieszek szczątki roślinne i zwierzęce, które powodują, że występujące tam warstwy mają często charakter gruntów organicznych (uprawnienia budowlane).
Rozpatrując układ gruntów w jakimś odcinku rzeki, na przykład w jej środkowym biegu, natrafia się najczęściej u dołu na pierwotnym dnie głęboko wyerodowanej doliny na warstwy gruboziarnistych żwirów osadzonych w młodocianym okresie rzeki, ponad nimi zaś kolejno na warstwy piasków ze żwirem i piasków o stopniowo w górę zmniejszającym się uziarnieniu.

W dolnym biegu rzeki warstwy piasków przykrywa zwykle płaszcz namułów, niekiedy zasiłków (program egzamin ustny).
Opisany naturalny układ gruntów pochodzi stąd, że uziarnienie osadzonych aluwiów jest tym grubsze, im większa jest prędkość przepływu, prędkość wody zaś maleje w miarę dojrzewania rzeki. Dlatego w danym jej przekroju z biegiem czasu układają się osady o coraz drobniejszym uziarnieniu.

Układ gruntów

Należy jednak wziąć pod uwagę, że wiele rzek w swych dziejach geologicznych ulegało niejednokrotnie odmłodzeniu. Dlatego nie zawsze spotykane w wierceniach układy gruntów są tak regularne jak wyżej opisane. Poznaje się to po zaburzeniach opisanej regularności, gdy w otworze nad gruntami o drobniejszym uziarnieniu, spotykamy warstwy o ziarnie grubszym. Odmłodzenie rzeki bywało czasem tak duże, że w miejscu, w którym od wieków osadzały się grunty drobnoziarniste, zaczęły nagle układać się żwiry (opinie o programie).
Układ gruntów w obrębie łożyska rzeki może być nieraz bardzo zawiły i zmienny i nie zawsze dotarcie do warstwy żwirów oznacza, że poniżej nie będzie już aluwiów bardziej drobnoziarnistych.
Projektowanie fundamentów na obszarach akumulacji rzecznej wymaga zatem szczególnej uwagi i dokładnego zbadania podłoża.

Wskazane jest dochodzenie z wierceniami do dna pierwotnej wyerodowanej doliny (segregator aktów prawnych).
Bardzo istotne i trudne jest ustalenie granicy pomiędzy stałym dnem rzeki a warstwami ruchomego rumowiska. Każda rzeka unosi bowiem ze sobą, o każdej porze, pewną ilość rumowiska, przy czym ilość ta zależy od siły unoszenia, a więc od prędkości przepływu i od głębokości wody. Przy niskich poziomach wód ilość unoszonego przez rzekę rumowiska jest stosunkowo niewielka, a uziarnienie drobne. W miarę podnoszenia się poziomu wód. coraz większa ilość, coraz grubszego rumowiska ulega przenoszeniu.

W czasie wielkich wezbrań, gdy siła unoszenia rzeki znacznie wzrasta, ruch rumowiska obejmuje stopniowo także warstwy dna, które przesuwają się w kierunku przepływu wody.
Na podstawie pomiarów dokonywanych na Wiśle pod Warszawą stwierdzono na przykład, że w czasie wielkiej wody całe dno piaszczysto-żwirowe było w ruchu jeszcze na głębokości 3 m. Na innych większych rzekach przy wysokim poziomie wody znajdowano dowody ruchu kilkunastometrowych ławic dennych (promocja 3 w 1).