Akwedukt w Tempul

W roku 1929 prof. Edward Toroja zbudował akwedukt w Tempul w Hiszpanii o rozpiętościach przęseł 16, 48 i 16 m. Była to konstrukcja wisząca o rozporze przenoszonym przez pomost, wyróżniająca się tym od konstrukcyj francuskich, że koryto akweduktu nie było zawieszone na kablach krzywoliniowych i wieszakach lecz na parach prostych, pochyłych cięgien przewieszonych przez wierzchołki słupów. Cięgna te kończyły się w odległości ok. 16 m od osi podpór.

Konstrukcja akweduktu była symetryczna (program uprawnienia budowlane na komputer). Wsporniki między filarami były połączone przęsłem wolnopodpartym. Ten sam schemat konstrukcyjny znalazł zastosowanie w budowie mostu przez jezioro Maracaibo w Wenezueli w latach 1958-1962 z tą różnicą, że rozpiętości największych przęseł tego mostu wynosiły IGO i 235 m.
W latach 1932-1938 Ch. Rabut zaprojektował parę mostów wiszących o rozporze przenoszonym przez pomosty betonowe. Pierwszy w nich miał być zbudowany przez Garonnę w Port Basque w roku 1932, drugi - przez Garonnę pod Normande w roku 1938 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rozpiętości tego ostatniego miały w przęsłach bocznych po 47 m, w przęśle głównym - 126 m. Zawieszenie krzywoliniowe klasyczne na wieszakach pionowych; pomost - bardzo wąski, niosący tylko jedno pasmo ruchu kołowego o szerokości 3 m i dwa chodniki po 75 cm. Wskazuje to, że konstrukcje te zamierzano stosować tam, gdzie ruch był mało rozwinięty i że widziano w nich ustroje oszczędnościowe, umożliwiające budowę tanich mostów w tych przypadkach, w których małe natężenia ruchu nie pozwalają na budowę mostów droższych.

Projekty te wskazywały na następujące zalety nowych ustrojów:
- zmniejszenie kosztów podpór wskutek usunięcia masywów kotwiących,
- zmniejszenie objętości betonu w przęsłach od 15 do 20%,
- oszczędność ok. 5% stali,
- oszczędność na drewnie rusztowań (uprawnienia budowlane).

Ta ostatnia oszczędność jest szczególnie wydatna w porównaniu mostów wiszących z mostami betonowymi łukowymi, wymagającymi kosztownych krążyn.
Mimo tych stwierdzeń, jeszcze w latach 1930 sprzeciwiano się we Francji budowie mostów wiszących o pomostach betonowych, twierdząc, że żądanie budowy pomostów betonowych jest nowością, i że nie trzeba zbyt pochopnie iść za nowymi pomysłami, zanim doświadczenia budowlane, a nie tylko projektanci, pokażą istotne wartości tych konstrukcyj.

Most wiszący

Nazwano wówczas tę ostrożność koniecznością przebycia przez każdy nowy pomysł w mostownictwie „okresu inkubacji”. Otóż w rozwoju mostów wiszących wyraźnie występuje „okres inkubacji”. W Polsce w roku 1966 nie było jeszcze ani jednego mostu wiszącego o pomoście betonowym, chociaż pomysł budowy tych mostów datuje się sprzed roku 1924. Są więc kraje, w których „okres inkubacji” jest krótszy, są inne - w których jest dłuższy (program egzamin ustny).

Dalszym przykładem rozwoju tego rodzaju koncepcyj był projekt Dischingera przedstawiony na pierwszym Kongresie AICP w Berlinie w roku 1936. Był to most o pomoście betonowym, bardzo zbliżony do ustrojów Ch. Rabuta, lecz różniący się koncepcją zwierania (opinie o programie).
Okres po roku 1950. W roku 1950-51 zbudowano we Francji wiadukt drogowy nad stacją Saint-Germain-au-Mont-d’Or. Jest to ustrój Ch. Rabuta o rozpiętościach 20,8, 57,9 i 20,8 m. Wysokość ustrojowa belek wynosi 1,4 m. Stosunek tej wysokości do rozpiętości środkowego przęsła wynosi 1 : 42, jest więc mniejsza od wysokości ustrojowych mostów belkowych lub nawet płytowych sprężonych. Wzniesienie kabla krzywoliniowego w tym moście wynosi 7,5 m, co stanowi 1 : 7,75 rozpiętości głównego przęsła (segregator aktów prawnych).

W Belgii, dzięki inicjatywie prof. D. Vandepitte’a z Gandawy, zbudowano w latach powojennych kilka mostów wiszących o ustrojach Ch. Rabuta. Są to mosty opisane poprzednio:
- most przez Ringcanal w Marelbecke pod Gandawą o rozpiętości:
18 m + 56 m + 18 m, zbudowany w r. 1950-51;
- most W 16 na drodze z Gandawy do Brukseli, o rozpiętościach:
40 m - 100 m + 40 m, zbudowany w latach 1958-1959 (promocja 3 w 1).