Sposoby montażu konstrukcji wielkopłytowych uprawnienia budowlane

Sposoby montażu konstrukcji wielkopłytowych. W zależności od rozwiązania złącz montażowych (styków montażowych) między poszczególnymi montowanymi elementami konstrukcji wielkopłytowych rozróżnia się następujące sposoby montażu tych konstrukcji:

- montaż swobodny - gdy połączenie montowanych elementów rozwiązane jest na styk prosty i nie zawiera części zazębiających się, co pozwala na swobodne wzajemne przesunięcia się montowanych elementów względem siebie,
- montaż przymusowy - gdy złącze montażowe montowanych elementów wyposażone jest w urządzenie raktyfikacyjne wzajemnie się zabezpieczające, które wyznacza jednoznacznie dokładne miejsce usytuowania tych elementów w konstrukcji budynku i nie dopuszcza do swobodnego przesunięcia się montowanych elementów względem siebie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Montaż swobodny może być przeprowadzony przez wyznaczenie miejsc usytuowania montowanych elementów według: krawędzi elementów, osi ścian budynku, marek kontrolnych oraz prętów kierunkowych. Montaż według krawędzi elementów, do niedawna nieomal powszechnie u nas stosowany, jest najbardziej prymitywnym i najmniej dokładnym sposobem montażu konstrukcji z elementów wielkowymiarowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Polega on na ustawianiu poszczególnych elementów na części konstrukcji już uprzednio zmontowanej, przy czym miejsce usytuowania tych elementów w budynku określa się przyjmując za linię odniesienia wszelkich wymiarów - krawędzie względnie powierzchnie boczne łączonych ze sobą elementów (tj. bez zwracania uwagi na ustawienie tych elementów w osi teoretycznej ściany budynku).

W budynkach o podłużnym układzie ścian nośnych montaż rozpoczyna się od ustawienia elementów narożnikowych, biorąc za linie odniesienia krawędzie elementów ścian lub stropów niższej kondygnacji. Następnie w podobny sposób ustawia się pozostałe elementy ściany szczytowej i ścian podłużnych. Elementy ścian poprzecznych dostawia się do czoła odpowiednich elementów ścian podłużnych, odmierzając dodatkowo projektowaną między tymi elementami odległość (prześwit) w licu ich powierzchni bocznych (uprawnienia budowlane).

W analogiczny sposób ustawia się elementy ścienne w budynkach o poprzecznym układzie ścian nośnych, rozpoczynając montaż od elementów jednej ze ścian szczytowych i wyznaczając miejsce usytuowania elementów pozostałych ścian poprzecznych przez odmierzanie projektowanego prześwitu między nimi.

Odchyłki

W sposobie tym istnieje możliwość powstawania znacznych odchyłek od założonych wymiarów konstrukcji budynku, wynikających nie tylko ze swobody ustawienia poszczególnych elementów, lecz również na skutek niedokładnego odmierzania wymiarów, niedokładnego ustawienia elementów ściennych w pionie, czy też niezachowania właściwych wymiarów samych elementów. Odchyłki te, ze względu na ciągłe nawiązywanie się do poprzednio ustawionych elementów, mają tendencje do sumowania się i mogą doprowadzić do znacznych niedokładności montażu całej konstrukcji (program egzamin ustny).
Montaż według osi ścian budynku jest stosunkowo dokładniejszy niż montaż według krawędzi elementów.

W sposobie tym montowane elementy sytuuje się w taki sposób, ażeby osie symetrii tych elementów po ich ustawieniu znalazły się ściśle w oznaczonych na części konstrukcji już zmontowanej osiach teoretycznych konstrukcji budynku, określających położenie głównych ścian nośnych tego budynku.
Osie ścian budynku w płaszczyźnie pionowej oraz poziomej poszczególnych kondygnacji wytyczane są z reguły przy użyciu przyrządów geodezyjnych, a odległości między osiami w poziomie odmierzane są taśmą stalową (opinie o programie).

Tak odmierzone główne osie podłużne i poprzeczne budynku zaznaczone są siatką z drutu stalowego, a następnie przenoszone na konstrukcję już ustawioną w postaci trwałych oznaczeń na jej powierzchni w charakterystycznych miejscach. Sposób ten umożliwia osiągnięcie większej dokładności montażu konstrukcji pod warunkiem precyzyjnego ustawienia elementów wg tak wytyczonych osi i ich pionowego osadzania. W tym przypadku następuje bowiem symetryczny rozkład odchyłek pochodzących od wymiarów montowanych elementów i nie zachodzi niebezpieczeństwo ich sumowania się (segregator aktów prawnych).
Montaż według marek kontrolnych polega na montowaniu konstrukcji z zastosowaniem pewnej określonej liczby elementów ściennych i stropowych, zaopatrzonych na swej powierzchni w zabudowane płytki stalowe, na których oznaczone są kreski rektyfikacyjne. Płytki te umieszczone są w elementach ściennych przy ich dolnej i górnej krawędzi, a w elementach stropowych - na wierzchniej i spodniej stronie przy krawędziach ich styku z elementami ściennymi.

Elementy tak oznaczone rozmieszczane są w niektórych tylko polach rzutu poziomego budynku (zwykle w polach skrajnych i środkowych). Od nich też rozpoczyna się montaż konstrukcji całego budynku, wyznaczając dokładne miejsce ich ustawienia w taki sposób, ażeby kreski na płytach elementów dostawianych pokryły się z kreskami płytek elementów już zmontowanych. Pozostałe elementy ustawiane są swobodnie między uprzednio ustawionymi elementami oznakowanymi.
Sposób ten zapewnia większą dokładność montażu niż sposoby poprzednio omówione (promocja 3 w 1).

Montaż według prętów kierunkowych przeprowadza się przy zastosowaniu elementów ściennych, które w miejscach ich styków mają zabetonowane pręty stalowe. Pręty te umieszczone są w osi symetrii elementów.

W dolnej części elementów pręty kierunkowe umieszczone są we wnęce widocznej z jednej strony elementu, w górnej zaś wyprowadzone są ponad element tak, ażeby ich górny koniec wystawał 5-1-7 cm ponad płyty stropowe.