Analiza naprężeń

Okazuje się wreszcie, że na brzegu powłoki może występować moment zamocowania M+i, którego odpowiednik wywołuje skręcanie belki. Często przyjmuje się, że jest on równy zeru, ponieważ sztywność na skręcanie belki brzegowej jest raczej mała. Ta ostatnia przyczyna nie zawsze jest przekonywająca i założenie to stosować należy z ostrożnością. Jeśli decydujemy się na przyjęcie momentu jako dodatkowej wielkości statycznie niewyznaczalnej w naszych obliczeniach, to jest logiczną koniecznością wprowadzenie również poprzecznego ugięcia belki brzegowej. Analiza naprężeń staje się wtedy o wiele dłuższa i z tego powodu nie będziemy tu rozpatrywać momentu zamocowania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dwa z powyższych trzech równań są dokładnie tego samego rodzaju, co równania stosowane w teorii układów statycznie niewyznaczalnych. Pierwsze wygląda na odmienne, stanowi ono jednak zdegenerowaną postać równania wyrażającego ciągłość poziomego ugięcia, przy czym degeneracja wywołana jest założeniem, że sztywność na zginanie belki równa jest zeru (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ostateczne wartości stałych całkowania można teraz obliczyć przez superpozycję, a następnie wykorzystać po raz ostatni do otrzymania wyrażeń liczbowych na wszystkie interesujące nas wielkości.

Z rysunku tego można wyciągnąć następujące ogólne wnioski (uprawnienia budowlane). Wykres a_x wskazuje na to, że powłoka i belki brzegowe współpracują tak, że powłoka stanowi w zasadzie strefę ściskania, a belki brzegowe strefę rozciągania olbrzymiej złożonej belki. Wymiary powłoki i belek brzegowych wyznaczają położenie zerowego naprężenia w tej lub innej strefie (program egzamin ustny).

Momenty zginające

Momenty zginające nie są ograniczone do małej strefy w pobliżu brzegu, ale rozciągają się na cały obszar. Ze względu na nasze mniej lub bardziej usprawiedliwione założenie, że na brzegu M_<t>x = 0 wykres momentów ma zgodny z tym kształt. Bardziej realistyczne założenie prowadziłoby do skończonego momentu zamocowania. Siła równoleżnikowa N+_x spada prawie do zera na brzegu, ale niewielka jej wartość jest potrzebna do skompensowania poziomej składowej Q$_x. Siła podłużna N_xx jest w zasadzie o wiele większa od odpowiedniej wartości błonowej (opinie o programie).

Opisane tutaj obliczenie upraszcza się poważnie, jeśli jako wielkości statycznie niewyznaczalne przyjąć stałe A,, B,, A₂, B₂. Wtedy należy dodać warunek \i_<t>x = 0 jako czwarte równanie do ostatecznego układu trzech równań, ale badanie jednostkowego obciążenia staje się zbyteczne. Wybór tej czy innej metody zależy od preferencji wykonawcy. Zastosowanie stałych A i B jako podstawowych niewiadomych jest nieco abstrakcyjne i stąd niebezpieczeństwo ukrytych błędów. Z drugiej strony, korzyści w prostocie obliczeń nie są tak duże, jak mogłoby to się wydawać na pierwszy rzut oka, głównie dlatego, że wszystkie obciążenia jednostkowe prowadzą do tych samych równań, różniących się jedynie swymi prawymi stronami, a więc eliminacji dokonać można na jeden tylko sposób (segregator aktów prawnych).

Jeśli liczba żeber jest mała i są one daleko jedno od drugiego, to mamy do czynieni,. z konstrukcją składającą się z wycinków powłok i żeber, co określa metody analizy. Z drugiej strony, gdy żebra są blisko jedno od drugiego i równomiernie rozłożone, to celowe jest rozpatrzenie przypadku granicznego bardzo gęsto rozłożonych i odpowiednio słabych (promocja 3 w 1).

W tym przypadku mamy do czynienia z powłoką anizotropową. Przed przystąpieniem do szczegółów analizy naprężeń i odkształceń należy zdefiniować powierzchnię środkową. W odróżnieniu od rozpatrywanych dotychczas gładkich powłok, obecnie nie istnieje walec dzielący na pół grubość powłoki i równie dobry dla obydwu przekrojów. Ściśle rzecz biorąc nawet w przypadku gładkich powłok nasz wybór powierzchni środkowej jako takiej, która dzieli grubość t na pół, był dowolny. Boki a: = const elementu powłoki były trapezoidalne, a ich środki ciężkości nie leżały na powierzchni środkowej.