Archipelag Arktyczny

Wyspy zajmują łącznie 4,1 min km² (16,7% pow.). Na pn. leży liczący 1,3 min km² Archipelag Arktyczny - największe skupisko wysp na Ziemi, oraz największa wyspa świata: Grenlandia, o pow. 21 75,6 tys. km². U wsch. wybrzeży położone są m.in. Nowa Fundlandia (1 l i tys. km-‘) i Bermudy (53,5 km-). Kolejna grupa wysp i archipelagów znajduje się w basenie Morza Karaibskiego - są to Wielkie i Male Antyle (łącznie 221 tys. km²) oraz Bahamy (14,3 tys. km-’). Wzdłuż zach. wybrzeży wysp jest mniej. Do większych zalicza się: Aleuty (37,8 tys. km²), Kodiak (9, 1 tys. km ’), Archipelag Aleksandra (36,8 tys. km²), Wyspy Królowej Charlotty (9,6 tys. km-’) i Vancouver (31,3 tys. km²)  (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wzdłuż zach. wybrzeży Ameryki Północnej cokół kontynentalny graniczy bezpośrednio z głębokim dnem oceanicznym. Bardzo słabo zaznacza się tu pas szelfu. Izobata 200 m najbardziej oddala się od brzegów w okolicach Archipelagu Arktycznego i w Zatoce Hudsona. Szeroki szelf występuje również na wsch. od Alaski, obejmując region Morza Czukoc kiego, Cieśniny Beringa i wsch. części Morza Beringa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Północne wybrzeża kontynentu oraz Grenlandii i wysp Archipelagu Arktycznego mają gł. charakter fiordowy. Od strony Oceanu Spokojnego są przeważnie wysokie (klifowe), górzyste, o stromych, często niedostępnych brzegach, pozbawione większych zatok. Atlantycka część wybrzeża jest gł. nizinna i płaska, dlatego też występują tu typy wybrzeża wyrównanego (abrazyjno-akumulacyjny i abrazyjny), pierwotnie płaskiego (pochodzenia tektonicznego) oraz równin aluwialnych. Obszar wzdłuż Hudsona ujściami rzek (estuariami), tworzącymi typ wybrzeża limanowego i estuariowego (uprawnienia budowlane).

Droga żeglugowa

Wybrzeże mierzejowo-lagunowe występuje m.in. nad Zatoką Meksykańską, na półwyspie Floryda oraz nad Zatoką Kalifornijską, dalmatyńskie natomiast (zalane przez morze rozczłonkowane grzbiety górskie przebiegające równolegle do linii brzegowej) nad Zatoką Kalifornijską. Wybrzeża szkierowe (skierowe), charakteryzujące się licznymi małymi, skalistymi wysepkami, występują m.in. na Alasce i Kubie. Ujściom dużych rzek, m.in. Missisipi, Mackenzie, (ukonu, Rio Grande, towarzyszy deltowy typ wybrzeży. W ciepłych wodach Morza Karaibskiego rozwinęły się rafy koralowe budujące część wysp (wyspy koralowe) lub otaczające wyspy pochodzenia wulkanicznego (program egzamin ustny).

Przez ponad cztery stulecia wielu żeglarzy próbowało przepłynąć z Oceanu Atlantyckiego na Ocean Spokojny wodami od pn. strony kontynentu. Dopiero w latach 1903-1906 Roald Amundsen pokonał ze wsch. na zach. tę liczącą ok. 5750 km trasę. Droga żeglugowa przez Archipelag Arktyczny, tzw. Przejście Północno- -Zachodnie, prowadzi obecnie na pierwszym odcinku z Quebecu w Kanadzie przez Zatokę Sw. Wawrzyńca, Morze Labradorskie, Cieśninę Davisa i Morze Baffina do cieśniny Lancaster, dalej zaś 4 szlakami. Przejście Północno- -Zachodnie jest bardzo trudne dla żeglugi z uwagi na duże złudzenie, zachmurzenie, mgły, płytkość wód, krętość linii brzegowej i silne zakłócenia magnetyczne. Wykorzystywane jest jedynie latem, i to dzięki użyciu potężnych lodołamaczy (opinie o programie).

Temperatura wód powierzchniowych otaczających Amerykę Północną jest bardzo zróżnicowana. Jej średnia roczna wartość waha się od poniżej -1 °C na Morzu Arktycznym do ponad 28°C na Morzu Karaibskim i Oceanie Spokojnym w pobliżu wybrzeży Meksyku, Gwatemali i Salwadoru (segregator aktów prawnych).

Pd.-wsch. wybrzeża kontynentu omywają ciepłe prądy morskie: Prąd Antylski i przepływające przez Morze Karaibskie Prądy Gujański i Karaibski. Wody ciepłego Prądu Karaibskiego docierają do Zatoki Meksykańskiej przez Cieśninę jukatańską, po czym jako bardzo silny Prąd Florydzki przedostają się przez Cieśninę Florydzką, płyną wzdłuż wybrzeży Florydy i łączą się z Prądem Antylskim, współtworząc największy na świecie strumień ciepłej wody - Prąd Zatokowy (Golfsztrom). W okolicy 40°N i 45°W wody Prądu Zatokowego kierują się ku Europie, odnogę stanowi Prąd Irmingera płynący wzdłuż pd. wybrzeży Islandii i Grenlandii - w części jako Prąd Zachodniogrenlandzki - który sprawia, że porty morskie położone na zach. wybrzeżu Grenlandii nie zamarzają (promocja 3 w 1).