Autor teatru

Autor teatru nawiązuje zresztą nie tylko do budowli aignerowskiej. Niezwykle znamiennym faktem jest odchylenie zachodniego skrzydła teatru w porównaniu z kierunkiem istniejącego już skrzydła wschodniego; drogą tej subtelnej korekty Corazzi wplata taktownie skrzydło teatru w kierunek i zabudowę ulicy Wierzbowej, a zarazem nakierowuje oś całego kompleksu na środek przeciwległej, północnej strony placu Teatralnego. Jako wątek przewodni całości elewacji placowej przyjęty zostaje aignerowski motyw toskańskiej kolumnady, ustawionej na tle wyrastającej ponad nią ściany (program uprawnienia budowlane na komputer).

Adaptacje te są jednak tylko punktem wyjścia do zrewolucjonizowania całego układu. Jego dominanta jest dziełem nowym, przeobrażającym zespół: centralny korpus teatru z wielkim kolumnowym portykiem podporządkowuje sobie wszystkie jego istniejące elementy łącząc w jedną całość o jednorodnym 170-metrowym froncie zabudowania teatru. Dzieło Corazziego nie mogłoby powstać, gdyby jego autor kanonizował skalę architektoniczną istniejącego układu, gdyby przez nawiązanie do niego rozumiał „dyskretne“ wpisanie się w jego charakter, podporządkowanie się jego dominantom (program uprawnienia budowlane na ANDROID). I tym razem okazało się, że droga twórcza zmierzająca do rozwoju struktury planistycznej i oblicza miasta prowadziła poprzez wniesienie nowych dominant absolutnych i skalowych, wobec których elementy starego układu stały się kompozycyjną podbudową uwypuklając znaczenie akcentów naczelnych. Tak się stało z kolumnadą budynku aignerowskiego, która dawniej znamionowała na tym terenie najwyższe napięcie skali architektonicznej. Tak się stało i z wymiarami poziomymi zabudowań przyszłego placu, które zmajoryzo- wane zostały przez ogromną długość jednorodnie potraktowanej elewacji teatru. Ponad 170-mctrowa elewacja Teatru Wielkiego kształtująca oblicze placu długimi rytmami kolumnad i dynamicznie piętrzącymi się portykami jest dokumentem twórczego nowatorstwa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ograniczoność państwowości

Wydaje się, że tylko takie pojmowanie charakteru i intencji działalności Corazziego może przybliżyć nas do właściwego poglądu na współczesne losy północnej pierzei placu i kształtu placu Teatralnego w całości. Jednorodne monumentalne ujęcie południowej pierzei nie znajduje odpowiednika po stronie przeciwnej obudowanej w latach wcześniejszych drobnymi obiektami powstającymi na nieregularnym układzie starych działek (program egzamin ustny). Pamiętając o potężnym rozmachu urbanistycznym samego gmachu teatru oraz o tęsknocie jego autora do skończonych regularnych zespołów trudno przypuścić, by Corazzi uznawał to zestawienie różnorodnych w swej skali pierzei za zamierzone celowo osiągnięcie kompozycyjne. Raczej względy zewnętrzne - ograniczoność państwowości polskiej, przekreślonej zresztą całkowicie po r. 1831 - nic pozwoliły nie tylko na podjęcie, ale i na zaprojektowanie szerokiej przebudowy przeciwległej strony placu (opinie o programie).

Nowe ukształtowanie placu Teatralnego w oparciu o dominującą bryłę Teatru Wielkiego staje się zadaniem naszego pokolenia. Charakter budowli Corazziego, jak i współczesna węzłowa rola Teatru Wielkiego Opery i Baletu w życiu kulturalnym stolicy nakazuje podporządkowanie jego gmachowi architektury przeciwległej strony placu. Jednakże hołdem dla tradycji Corazziego będzie tu zapewne nie mumifikatorskie odtworzenie przypadkowego układu z czasów sprzed powstania teatru, lecz uporządkowanie pierzei północnej wedle takiej czy innej generalnej myśli kompozycyjnej, znalezienie na niej oddźwięku architektury teatru, kierunków narastania jego kompozycji (segregator aktów prawnych).

Powstanie zespołów corazziańskich - placu Bankowego i placu Teatralnego było jednym z najwybitniejszych aktów nowożytnego przeobrażenia układu śródmiejskiego Warszawy, jakże pouczającym dla naszego pokolenia (promocja 3 w 1).