Azymut magnetyczny

Każdy plan jest wykonany w pewnej stałej i jednakowej dla całego odwzorowywanego obszaru skali oraz w ten sposób, aby było zachowane podobieństwo odwzorowywanych obiektów do ich rzeczywistego kształtu na powierzchni Ziemi (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu jednoznacznego określenia położenia pewnego kierunku w terenie ustala się jego położenie w stosunku do stron świata. Czynność tę nazywa się orientowaniem danego odcinka. Polega ono na znalezieniu wielkości kąta zawartego między kierunkiem północnym południka a danym kierunkiem, licząc od kierunku północy do kierunku danego zgodnie z ruchem wskazówek zegara (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kąt ten nazywa się azymutem geograficznym danego kierunku. Prostymi metodami nie można jednak wyznaczyć azymutu geograficznego. Wykonuje się tylko pomiar azymutu magnetycznego za pomocą busoli.
Azymut magnetyczny jest to kąt zawarty między kierunkiem północy magnetycznej a kierunkiem danym, liczonym zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Azymut magnetyczny danego kierunku różni się od wielkości azymutu geograficznego, gdyż biegun magnetyczny nie pokrywa się z biegunem geograficznym (uprawnienia budowlane). Z uwagi na to, że różnica ta jest bardzo mała, w praktyce wyznaczenie azymutu magnetycznego wystarcza do opracowania planu.
Pomiar azymutu magnetycznego wykonuje się przyrządem zwanym busolą.
Busola jest to płaskie walcowate pudełko z poziomą tarczą z podziałką stopniową lub gradową, najlepiej lewą (program egzamin ustny).

W osi tarczy znajduje się swobodnie zawieszona igła magnetyczna. Na zewnątrz busoli znajdują się dwa przezierniki: oczny (szczerbinka) i przedmiotowy (muszka).
AD należy busolę ustawić na trójnogu w punkcie początkowym A, a w punkcie końcowym B - tyczkę. Następnie skierowuje się przezierniki wzdłuż kierunku AB i odczytuje An na północnym końcu igły magnetycznej.
Zorientowanie danego kierunku w terenie może być dokonane nie tylko za pomocą jego azymutu, ale także za pomocą czwartaka, czyli kąta ostrego, zawartego między tym kierunkiem a bliższym mu końcem igły magnetycznej. Wartość bezwzględna czwartaka nie precyzuje położenia danego kierunku jednoznacznie, dlatego też oprócz wartości liczbowej należy podać również nazwę ćwiartki, w której się on znajduje (opinie o programie).

Azymut, punkt skrajny i długość

Azymut, punkt skrajny i długość określają jednoznacznie położenie poszczególnych odcinków w terenie.
Wykonanie „planu” takiego odcinka, czyli odwzorowanie jego rzutu prostokątnego w pewnej skali, wymaga przyjęcia układu osi współrzędnych prostokątnych (siatka kwadratów) jako osnowy do wykonania rzutu prostokątnego punktów. Układ osi współrzędnych prostokątnych przyjmuje się w ten sposób, że oś x pokrywa się z kierunkiem północ-południe, zaś oś y z kierunkiem wschód-zachód (segregator aktów prawnych). Obiekty odwzorowywane na planach oznacza się za pomocą specjalnych, ustalonych przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii, znaków umownych, zwanych znakami konwencjonalnymi. Dla poszczególnych skal planów opracowano tabele znaków. Do niedawna stosowano także znaki konwencjonalne kolorowe. Obecnie na planach stosuje się wyłącznie znaki czarno-białe. Bardzo duże znaczenie do celów projektowych ma przedstawienie ukształtowania terenu.

Z reguły do celów budowy wykonuje się je na planie za pomocą warstwie. Warstwice są to linie łączące punkty o tej samej wysokości, lub inaczej - linie powstałe z przecięcia powierzchni Ziemi płaszczyznami poziomymi. Wyobraźmy sobie, że góra jest stopniowo zatapiana przez wodę. Niech poziom wody „a” odpowiada wielkości bezwzględnej 100 m. Jeżeli podniesie się on o 10 m, to linia brzegowa „b” (warstwica) obiega górkę na wysokości 110 m. Poziom wody w położeniach „c” i „d” określają warstwice o wysokościach bezwzględnych 120 i 130 m. Różnicę wysokości, przez którą prowadzi się sąsiednie warstwice (w tym wypadku 10 m), nazywa się skokiem warstwie. Na planach warstwice wykreśla się linią grubości 0,1 mm tuszem koloru sjena palona i tym samym tuszem równolegle do warstwie opisuje się wysokość, jakiej ta warstwica odpowiada (promocja 3 w 1). Każda co piąta lub co dziesiąta warstwica dla większej czytelności planu wykreślana jest grubością 0,2 mm.

W zależności od treści rozróżnia się plany:
- sytuacyjne,

- wysokościowe,
- sytuacyjno-wysokościowe.