Badania francuskie
Badania francuskie nad szczelnością betonowych zbiorników na produkty naftowe, o grubości ściany 20 cm i zawartości 300 kg cementu w jednym m:i betonu wykazały, że:
- przy małym ciśnieniu paliwa płynnego (1 atm) przesiąkliwość ściany przy betonie mokrym jest praktycznie równa zeru,
- w miarę wzrostu ciśnienia wilgotność betonu stopniowo zanika,
- przy większym ciśnieniu paliwa (ok. 2 atm i więcej) woda zostaje z betonu wyciśnięta i ściana przestaje być szczelna,
- infiltracja paliwa powoduje nie tylko utratę szczelności betonu, lecz również jego zniszczenie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Z powyższych badań wynika, że w celu uzyskania szczelnego betonu dla produktów naftowych przy ciśnieniu większym niż 2 atm trzeba ściany zbiornika odizolować nieprzepuszczalną warstwą betonu, lub też utrzymać beton w takim stanie wilgotności (pod ciśnieniem), aby paliwo przenikając, nie mogło go zniszczyć.
Przerwy dylatacyjne. Skurcz betonu, zmiana temperatury oraz względy konstrukcyjne wymagają wykonania dylatacji w zbiornikach na ciecze. Prawidłowe ich wykonanie i zaprojektowanie decyduje często o ich szczelności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przerwy dylatacyjne stosuje się w następujących celach:
a) dla zmniejszenia naprężeń spowodowanych skurczem betonu i zmianami temperatury,
b) dla uniknięcia powstania rys wskutek nierównomiernego osiadania gruntu,
c) dla uproszczenia układów statycznych konstrukcji i zmniejszenia momentów zamocowania.
Dylatacje stosuje się przede wszystkim w zbiornikach większych i naziemnych, przy których wpływ wymienionych czynników ze względu na znaczniejsze wymiary i większe różnice temperatury - jest większy (uprawnienia budowlane). W zbiornikach stosujemy następujące rodzaje przerw dylatacyjnych:
a) przerwy dzielące dno zbiornika na mniejsze płyty,
b) przerwy pomiędzy ścianą a fundamentem, lub ścianą a dnem,
c) przerwy pionowe w ścianach zbiorników prostokątnych,
d) przerwy pomiędzy ścianą a przekryciem.
Przerwy dylatacyjne
Przerwy dylatacyjne dzielące dno na mniejsze elementy są stosunkowo proste (program egzamin ustny). Ponieważ dno jest zwykle dość cienkie wskazane jest przedłużenie drogi przenikania cieczy przez przegrodę. Uzyskujemy to przez pogrubienie płyty lub przez ułożenie pod szczeliną płytki prefabrykowanej. W rozwiązaniu z płytką zastosowano wkładkę papowo-igelitową oraz z blachy stalowej ocynkowanej, które ułożono poprzecznie do szczeliny. Niewielkie wzajemne ruchy połączonych płyt amortyzuje łukowe wygięcie wkładki.
Dawniej stosowano wkładki tylko z blachy miedzianej lub ołowianej, obecnie
stosuje się tańsze ze stalowej blachy ocynkowanej oraz coraz częściej z gumy lub elastycznej masy plastycznej (opinie o programie).
Rozwiązania przedstawiają przerwy dylatacyjne z wkładką blaszaną zamocowaną jednym końcem w betonie, a drugim w asfalcie. Wkładka może przesuwać się w asfalcie, nie tracąc swego charakteru uszczelniającego i nie będąc narażona na korozję.
Bardzo korzystnie pracują taśmy z rurką w środku, które dzięki wyprofilowaniu dobrze trzymają się w betonie, a przy przesunięciach z łatwością się odkształcają. Masa użyta do wyrobu tych taśm musi odznaczać się dużą elastycznością i nie powinna kruszeć po dłuższym czasie (segregator aktów prawnych).
W USA stosowane są wkładki z kauczuku tzw. waterstops. W zbiornikach stosuje się często wkładki typu g. Sposób umieszczenia wkładek w płycie dennej zbiornika.
Inny sposób uszczelnienia przerwy roboczej w płycie dennej za pomocą wkładki z masy plastycznej. Wkładka przymocowana jest gwoździami do deskowania bocznego prawej części płyty dennej. Po jej zabetonowaniu i następnie demontażu deskowania wykonuje się lewą część płyty (promocja 3 w 1). Dzięki specjalnemu wyprofilowaniu przekroju wkładki szczelność przerwy roboczej jest zapewniona.
