Badania szkód budowlanych

Znaczenie poszczególnych czynników jest różne i zależy od zastosowanego rodzaju zaprawy (tynk cementowo-wapienny, wapienny lub gipsowy z dodatkami lub bez dodatków zwiększających przyczepność) i od rodzaju podłoża. Uogólniając można jednak stwierdzić, że przyczepność tynku w znacznej mierze zależy od chropowatości podłoża, jego wodochłonności i wilgotności, jak również od tego, jak równa i wolna od zanieczyszczeń jest jego powierzchnia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Badania szkód budowlanych doprowadziły do wniosku, że spośród tych czynników największe znaczenie w przypadku tynków wewnętrznych ma zawartość wilgoci w podłożu i jego wodochłonność. Tynk położony na krótko po postawieniu ściany nie ma wystarczającej siły przylegania do podłoża ze względu na bardzo dużą zawartość wilgoci w ścianie. Taki sam skutek wywołuje nadmierne zwilżanie podłoża. Jeżeli natomiast w przypadku bardzo dużej wodochłonności podłoża nie zostanie ona zmniejszona przez obrzutkę, to nastąpi odciągnięcie wody potrzebnej do wiązania zaprawy i wskutek tego w strefie przyczepności powstanie warstewka tynku o niewystarczającej wytrzymałości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zbyt mała przyczepność tynku wychodzi zwykle na jaw dopiero wtedy, gdy strefa przyczepności zostanie obciążona siłami ścinającymi i rozciągającymi. W ścianach wewnętrznych siły te pojawiają się głównie w wyniku ruchów podłoża, a więc skrócenia się samej powierzchni ściany w wyniku działania obciążeń i zmian wilgotności, albo na skutek odkształceń powierzchni ścian stojących na uginających się stropach. Poza tym w przypadku braku dylatacji przy górnej krawędzi ściany uginające się elementy stropu mogą naciskać na tynk, powodując powstanie w nim naprężeń (uprawnienia budowlane).

Prace tynkarskie

Ponieważ większa część tych ruchów występuje w pierwszych miesiącach po wzniesieniu rozpatrywanych elementów, można zmniejszyć niebezpieczeństwo uszkodzenia tynków, tynkując ściany możliwie jak najpóźniej. Zalecenia o podtoże pod tynk musi być gładkie i wolne od zanieczyszczeń. Na ściany gładkie i silnie chłonące wodą należy co najmniej na 12 godzin przed rozpoczęciem tynkowania narzucić podkład o składzie dostosowanym do używanej na tynk i na podtoże zaprawy z piaskiem gruboziarnistym (H-7 mm)(program egzamin ustny).

Prace tynkarskie należy jeżeli to możliwe przeprowadzać dopiero w kilka miesięcy po wzniesieniu tynkowanej części ściany. Jeżeli zachodzi konieczność wcześniejszego tynkowania, to należy zwrócić uwagę, czy podłoże jest już wystarczająco suche.

Cienkie, twarde wierzchnie warstwy tynku (gładź drobnoziarnista), wykonane z zaprawy gipsowej, oddzielały się od obrzutki, gdy była ona wykonana z zaprawy o mniejszej wytrzymałości, a w szczególności z zaprawy wapiennej. Szkody te występowały zwykle po ułożeniu ciężkich tapet lub przy ich wymianie podczas odnawiania pomieszczeń (opinie o programie).

Uszkodzenia tynków wewnętrznych występowały również w obszarach ścian narażonych na uderzenia, gdy wytrzymałość tynku była zbyt mała na skutek zastosowania zaprawy o niewłaściwym składzie albo gdy zastosowano tynk gipsowy w często użytkowanych pomieszczeniach wilgotnych.

Aby otrzymać gładką powierzchnię tynku wewnętrznego, często pokrywa się obrzutkę warstwą czystej zaprawy gipsowej o grubości kilku milimetrów. Jeżeli twarda i sztywna warstewka zostanie ułożona na warstwie nośnej o innym środku wiążącym i o mniejszej wytrzymałości, to może wystąpić zła przyczepność nośnej warstwy tynku do podłoża (segregator aktów prawnych).

Tynki gipsowe podczas twardnienia lekko pęcznieją, natomiast tynki wapienne i cementowo-wapienne kurczą się. Z tego powodu, a także ze względu na różnicę modułów sprężystości, powstają naprężenia w strefie przyczepności. Zaprawa z wapna gaszonego wymaga podczas twardnienia dostępu powietrza (C0₂). Zbył wcześnie położona szczelna gładź nie pozwala na wystarczające stwardnienie obrzutki, co także zmniejsza przyczepność tynku (promocja 3 w 1).