Badania wody do zapraw

Badania wody do zapraw i betonów wg przepisów norm polskich dotyczą jej zapachu, przezroczystości i cech chemicznych oraz wytrzymałości próbek cementowych zarobionych badaną wodą i wytrzymałości próbek z zapraw nie zawierających cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wymagania techniczne stawiane wodzie do betonów i zapraw, zaś cechy chemiczne jakim powinna odpowiadać woda.
Polega ona na wytrąceniu chlorkiem barowym jonu siarczanowego w postaci trudno rozpuszczalnego siarczanu barowego.

Metoda miareczkowa polega na reakcji chromianu barowego w kwaśnym roztworze z zawartymi w wodzie jonami siarczanowymi i wydzieleniu równoważnej ilości jonów dwuchromianowych, które uwalniają z roztworu jodku potasowego równoważną ilość wolnego jodu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wydzielony jod miareczkuje się tiosiarczanem sodowym w kwaśnym roztworze. Maksymalną zawartość siarczanów w wodzie.
Normy polskie zalecają badanie odczynu pH metodą kolorymetryczną, polegającą na porównaniu zabarwienia badanej wody, do której dodano odpowiedni wskaźnik, z przygotowaną skalą wzorców.

Odczynniki:
1) roztwór alkoholowy alfa-naftalu cz.d.a.: 5 G alfa-naftalu rozpuszczone w 100 ml 96n/o alkoholu etylowego;
2) kwas siarkowy cz.d.a, bez azotanów;
3) nasycony roztwór siarczanu sodowego cz.d.a.;
4) kwas solny cz.d.a;
5) roztwór zasadowego octanu ołowiowego: 60 G octanu ołowianego cz.d.a., 20 G tlenku ołowianego cz.d.a. i 100 ml wody destylowanej należy razem rozetrzeć i podgrzać aż do uzyskania barwy lekko różowej, następnie dodać 190 ml wody destylowanej, zostawić do sklarowania, odsączyć i przechowywać w zamkniętej butelce (uprawnienia budowlane).

Próbkę wody przed badaniem należy sprawdzić na zawartość białek i garbników. W tym celu należy dodać do wody kilka kropli zasadowego octanu ołowiowego i sprawdzić czy powstaje osad. Jeśli tak, to dodaje się odczynników dopóty, dopóki cały osad nie wytrąci się. Nadmiar octanu ołowiowego strąca się roztworem siarczanu sodowego. Wodę należy odsączyć i badać przesącz.
Do zlewki o pojemności 100 ml wlewa się 50 ml badanej wody lub przesączu, dodając 2~3 kropli kwasu solnego.

Po przykryciu zlewki szkiełkiem zegarowym ogrzewa się ją na łaźni wodnej przez 30 min, po czym pozostawia do ostudzenia. Do probówki wlewa się następnie 10 ml roztworu, opłukuje probówkę i wlewa roztwór. Czynność tę należy powtórzyć 3 razy (program egzamin ustny). Do roztworu pozostałego na ściankach probówki dodaje się 3 krople 5% roztworu alfa-naftalu i 1 ml kwasu siarkowego.
Jeśli uzyska się zabarwienie fioletowo-czerwone, zawartość cukrów należy wyznaczyć metodą Bertranda. W pozostałych przypadkach można stosować tę samą metodę pod warunkiem odparowania próbki.
Określenie zawartości cukrów metodą Bertranda (opinie o programie).

Odczynniki:
a) roztwór Fehlinga I: 40 G siarczanu miedziowego cz.d.a. należy rozpuścić w wodzie destylowanej i rozcieńczyć do 1 1;
b) roztwór Fehlinga II: 200 G winianu sodowo-potasowego należy rozpuścić w cieplej wodzie (w razie potrzeby przesączyć), dodać 150 G NaOH i rozcieńczyć do 1 1 wodą destylowaną;
c) roztwór siarczanu żelazowego: 50 G siarczanu żelazowego cz.d.a. i 200 G kwasu siarkowego należy rozpuścić w wodzie destylowanej do objętości 1 1 (segregator aktów prawnych). Odczynnik nie powinien odtleniać nadmanganianu potasowego. Dla sprawdzenia dodaje się nadmanganianu potasowego, aż do wywołania widocznej zmiany barwy;
d) roztwór nadmanganianu potasowego: 4,972 G nadmanganianu potasowego należy rozpuścić w 1 1 wody; 1 ml roztworu powinien odpowiadać 10 mG miedzi, 50 ml roztworu zaś 0,5270 G szczawianu sodowego;
e) roztwór 1 n kwasu solnego.

Badanie można wykonać przy zawartości cukru 6-90 mG/100 ml wody.
Przed badaniem należy wytrącić z wody białka i garbniki (promocja 3 w 1).
W celu wyznaczania zawartości cukrów metodą Bertranda odmierza się 100 ml wody badanej lub przesączu, dodaje 3 ml 1 n kwasu solnego i ogrzewa przez 30 min na łaźni parowej.