Badanie na rozpad krzemianowy uprawnienia budowlane

Badanie na rozpad krzemianowy przeprowadza się pod lampą kwarcową. 10 ziaren badanego kruszywa poddaje się naświetleniu lampą kwarcową zaopatrzoną w filtr Wooda. Jeżeli oględziny oświetlonych powierzchni wykazują równomierną luminiscencję fioletową lub jasnofioletową, oznacza to, że kruszywo nie wykazuje rozpadu krzemianowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeżeli natomiast występują plamy o barwie luminiscencji od żółtej poprzez ciemno pomarańczową do cynamonowej na ciemnym tle, to kruszywo wykazuje na ogół rozpad krzemianowy. Jeżeli luminiscencja ma barwę fioletową w różnych odcieniach i występuje tylko w kilku pojedynczych punktach, to kruszywo wykazuje nieznaczne ślady rozpadu krzemianowego.

Badanie na rozpad żelazawy kruszywa przeprowadza się przez zanurzenie w wodzie na okres 30 dni próbki kruszywa w ilości ok. 1,5 1 określonej frakcji lub kilku frakcji. Kruszywo przed badaniem należy wysuszyć do stałego ciężaru w temperaturze 105-r-110°C i zważyć z dokładnością do 1 g (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po badaniu kruszywo przemywa się starannie wodą, suszy do stałego ciężaru w temperaturze 105-M10°C i waży.

Procentowy ubytek ciężaru próbki w stosunku do pierwotnego ciężaru stanowi o skłonności do rozpadu.
Badanie na rozpad żelazawy i wapniowy można wykonać za pomocą naparzania pod ciśnieniem w autoklawie (uprawnienia budowlane). Próbkę kruszywa przygotowaną jak poprzednio wkłada się do naczynia stalowego i umieszcza w autoklawie, na dnie którego znajduje się woda. Następnie podgrzewa się autoklaw, przy czym pożądane jest, aby ciśnienie w autoklawie wzrosło do 12 at n w ciągu pół godziny.

Po 2 godzinach ciśnienie w autoklawie obniża się w ciągu pół godziny do wysokości ciśnienia normalnego. Kruszywo po wyjęciu z autoklawu przemywa się wodą na sicie o oczkach równych połowie dolnego wymiaru frakcji kruszywa, suszy się do stałego ciężaru w temperaturze 105-M10°C i waży. Podobnie jak poprzednio o skłonności do rozpadu świadczy procentowy ubytek ciężaru próbki w stosunku do pierwotnego ciężaru.
W przypadku braku autoklawu badanie można przeprowadzić naparzając próbkę kruszywa pod normalnym ciśnieniem w naczyniu zamkniętym przykrywą z otworem nad gotującą się wodą. Po 3 godzinach naparzania naczynie z kruszywem przenosi się do naczynia z wodą o temperaturze pokojowej i pozostawia na 3 godziny. Badanie składa się z trzech cykli naparzania i chłodzenia w wodzie (program egzamin ustny).

Skłonność do rozpadu

Skłonność do rozpadu ocenia się jak poprzednio.
W omówionych metodach badań rozpadu kruszywa, zgodnie ze wspomnianym projektem normy, pominięto sprawę rozpadu ziaren kruszywa niedostatecznie wypalonego.

Ziarna kruszywa składające się z masy ilastej, niedostatecznie wypalone, pod wpływem wody pęcznieją i rozpadają się. Zjawiska takie obserwuje się w kruszywie z żużli paleniskowych, w którym mogą występować ziarna zanieczyszczeń ilastych z węgla oraz w kruszywach aglomerowanych, gdzie nie dość starannie oddzielono od spieku warstwę przylegającą bezpośrednio do rusztu (opinie o programie). Przy kruszywach aglomerowanych pierwszą oznaką niejednorodności kruszywa pod względem wypalania jest znacznie niższa wytrzymałość na ściskanie betonów wykonanych z frakcji drobniejszych w porównaniu z betonami wykonanymi z frakcji grubszych kruszywa, otrzymanych przez rozdrobnienie dobrze wypalonych spieków. Przy kruszywach produkowanych ze skał o strukturze porowatej bardzo istotny jest tzw. współczynnik rozmiękania skały (materiału przeznaczonego do przerobu) lub kruszywa, wyliczany jako stosunek średniej wytrzymałości skały (materiału) lub kruszywa nasyconych wodą do wytrzymałości w stanie powietrzno suchym (segregator aktów prawnych).

Do betonów jamistych zalicza się betony wykonane z kruszywa jednej lub dwóch frakcji o wielkości ziaren powyżej 4 mm. Jako kruszywo jednofrakcjowe rozumie się zespół ziaren żwiru, tłucznia ceglanego, wapiennego itp., uzyskany przez przesiewanie przez dwa kolejne sita ze znormalizowanej serii w ten sposób, że wszystkie ziarna, np. frakcji lO-r-20, przechodzą całkowicie przez sito z większymi otworami, tj. o średnicy 20 mm, natomiast zatrzymują się również całkowicie na sicie z mniejszymi otworami, tj. o średnicy 10 mm.

Kruszywo jedno- frakcjowe ma charakterystyczną właściwość, a mianowicie - puste przestrzenie w nim przy jednakowym ułożeniu stanowią ten sam procent całkowitej objętości niezależnie od tego, czy uziarnienie jest miałkie, czy grube, aby tylko ziarna danego kruszywa miały podobną postać geometryczną. Na przykład przy ziarnach kulistych ułożonych w regularnych klatkach sześciennych puste przestrzenie wynoszą 47,7%, a przy ziarnach kulistych ułożonych najściślej, tj. w wierzchołkach ośmiościanów, puste przestrzenie stanowią tylko 26%. Puste przestrzenie luźno nasypanego kruszywa z tłucznia ceglanego wynoszą do około 55%, po utrzęsieniu spadają do około 30% (promocja 3 w 1).