Badanie próbki

Bardzo często bada się makroskopowo przedmioty spawane. Połączenie przez spawanie dwóch blach jest bardzo łatwe do rozpoznania ze względu na wprowadzenie do łączonego metalu lub stopu materiału obcego użytego do spawania, jak również na zawartość w spoinie pewnej ilości tlenków i pęcherzyków gazowych wytworzonych podczas spawania. Za pomocą badań makroskopowych łatwo rozpoznaje się również zgrzewanie, dzięki pewnej nieciągłości w materiale walcowanym oraz wskutek uwidocznienia linii zgrzewania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Badania te polegają na obserwacji struktury metali i stopów za pomocą mikroskopu. Obserwacje przeprowadza się na odpowiednio wyszlifowanych, wypolerowanych i wytrawionych próbkach. Do celów metalograficznych używa się mikroskopów metalograficznych o powiększeniach 50-1-2000 X lub mikroskopu elektronowego o powiększeniu 1000-150 000 X i więcej. Badanie mikroskopowe służy do określenia struktury badanego metalu, wielkości ziarn, zawartości niektórych zanieczyszczeń w metalu oraz rodzaju obróbki cieplnej lub plastycznej, jakiej materiał był poddawany. Badanie próbki pod mikroskopem powinno się przeprowadzać przed wytrawieniem i po wytrawieniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obserwacji próbki przed wytrawieniem, zazwyczaj przy niewielkim powiększeniu, dokonuje się w celu stwierdzenia, czy polerowanie zostało wykonane prawidłowo oraz czy materiał nie zawiera pęknięć, porów, żużla itp. Po trawieniu próbkę obserwuje się ponownie w celu skontrolowania prawidłowości wytrawienia. Odczynniki działają nierównomiernie na różne części materiału (uprawnienia budowlane). Zazwyczaj działają intensywniej na miejsca, w których ziarna się stykają ze sobą; mówimy wtedy, że zostały wytrawione granice ziam. Otrzymany pod mikroskopem obraz należy obejrzeć pod różnymi powiększeniami, przechodząc od powiększeń najmniejszych do coraz większych. Do wykonania fotografii przystępuje się dopiero wtedy, gdy przy pewnym powiększeniu wyraźnie widać daną strukturę lub wady materiałowe (program egzamin ustny).

Wartość temperatury topnienia

Znaczenie metalografii dla badań własności metali i ich stopów jest bardzo duże. Znając strukturę materiału i jego własności można w przybliżeniu określić jego użyteczność. Jednakże pełny zasób informacji o jakości materiału daje jedynie zastosowanie badań kompleksowych, tzn. analizy chemicznej, badań metalograficznych i badań własności mechanicznych (opinie o programie).

Oprócz badań metalograficznych prowadzi się obecnie wiele innych badań, z których najważniejsze jest badanie rentgenowskie, mające na celu określenie wzajemnego rozmieszczenia atomów metalu. Promienie X ostatnio coraz częściej znajdują zastosowanie również do wykrywania w przedmiotach metalowych wad wewnętrznych, takich jak pory, rysy i pęknięcia. W miejscach, gdzie występują wady, promienie X są słabiej pochłaniane, wskutek czego padając na kliszę powodują silniejsze jej zaciemnienie w miejscu występowania wady. Badania te, jako nie niszczące przedmiotu, znalazły szerokie zastosowanie do kontroli odlewów i elementów spawanych (segregator aktów prawnych).

Wszystkie własności metali i ich stopów można podzielić na fizyczne, chemiczne i mechaniczne. Zaliczamy do nich cechy zewnętrzne metali, takie jak barwę i połysk, następnie gęstość, własności cieplne (temperatura topnienia, temperatura wrzenia, ciepło właściwe, ciepło topnienia oraz rozszerzalność i przewodnictwo cieplne), własności elektryczne (oporność elektryczna) i własności magnetyczne.

Gęstość jest to stosunek masy ciała do jego objętości; wyraża się ją w kg/m³ (dawniej w g/cm³). Gęstość metali wynosi od 0,53 g/cm³ (Mg/m³) dla litu, do 22,5 g/cm³ (Mg/m³) dla osmu. Temperatura topnienia charakteryzuje moment, w którym metal przechodzi ze stanu stałego w stan ciekły. Wartość temperatury topnienia jest różna dla różnych metali; przykładowo temperatura topnienia wolframu wynosi 3400°C (ok. 3670 K), żelaza 1534°C (ok. 1807 K), miedzi 1083^UC (ok. 1356 K), aluminium 660°C (ok. 933 K), cyny 232^cC (ok. 505 K), rtęci 39’C (ok. 234 K). Jest rzeczą charakterystyczną, że temperatura topnienia stopu jest zazwyczaj niższa od temperatury topnienia jego metali składowych (promocja 3 w 1).