Bardzo cienkie nienośne ściany

Omówienia poszczególnych słabych miejsc celowo nie ograniczono do samego podania recept na ich unikanie. Podane zalecenia co do sposobu unikania słabych miejsc są natomiast zawsze poprzedzone opisem szkód, uzasadniającym potrzebę podjęcia proponowanych środków zaradczych. Następująca po tym analiza szkód wskazuje na ich związek z czynnikami i zjawiskami z dziedziny łizyki budowli, właściwości materiałów i wykonawstwa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tylko przekonanie Czytelników o rzeczywistej potrzebie zastosowania przedstawionych zaleceń może spowodować zmianę istniejących przyzwyczajeń. Uzasadnienie zaleconych środków stwarza możliwość zrozumienia podstaw problemu i na tej podstawie zastosowanie zaleceń w stale zmieniających się sytuacjach. Stosując materiały o dużej kurczliwości (betony z lekkim kruszywem, cegły wapienno-piaskowe, gazobeton) należy żądać od dostawcy wiążącej informacji dotyczącej kurczliwości danego materiału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Bardzo cienkie nienośne ściany wewnętrzne o znacznej długości (^4 m) i wysokości Q>3 m), na które mogą działać siły pochodzące od odkształceń konstrukcji, powinny być łączone z sąsiednimi elementami ślizgowo lub sprężyście. Konstrukcja połączenia musi jednak zapewniać dostateczną stateczność ściany na obciążenia poprzeczne (uderzenia, wstrząsy, trzaskanie drzwi itp.). Należy unikać kucia w takich ścianach dodatkowych przebić, bruzd itp. Lekkie ściany muszą być tak wymiarowane, aby można było w każdym miejscu umocować bezpośrednio na nich nieznacznie obciążone wsporniki (np. wsporniki pod szafki ścienne o obciążeniu ^4 kN/m)(uprawnienia budowlane).

Wykonanie okładzin

W przypadku stosowania stropów podwieszonych należy przepuścić lekkie ściany działowe przez te stropy aż do konstrukcji nośnych albo przewidzieć skuteczną izolację akustyczną w wolnej przestrzeni pod tą konstrukcją, pamiętając o zapewnieniu ścianom stateczności (np. przez połączenie z wystarczająco mocnymi profilami)(program egzamin ustny).

Jeżeli przewidujemy odkształcenia (ugięcia) płyt stropowych, a w szczególności zmiany ich długości, należy nienośne ściany wewnętrzne łączyć ze stropem ślizgowo lub sprężyście. Spoina musi pozostać tak szeroka, aby nie nastąpiło późniejsze usztywnienie połączenia (opinie o programie).

W przypadku zwiększonych wymagań w zakresie izolacji dźwiękowej nienośnych czy lekkich ścian działowych (R^ ^48 dB, El ^ 4 dB) lub braku możliwości większego obciążenia stropu bądź przewidywania dużych odkształceń elementów dźwigających ściany (ugięcia stropu) należy stawiać ściany dwu- lub wielowarstwowe z materiałów podatnych na odkształcenia (np. drewniane ściany szkieletowe o konstrukcji stojakowej) (segregator aktów prawnych).

W stojakowych konstrukcjach ścianek szkieletowych nie należy obu okładzin łączyć sztywno ze sobą, lecz trzeba mocować je w miarę możności do oddzielnych stojaków z drewna lub ceowników stalowych albo też za pomocą podatnych łączników mocować punktowo do wspólnych stojaków, ustawianych w możliwie dużych odstępach (^80 cm). W zależności od rodzaju i materiału okładzin (płyty gipsowo- -kartonowe, wiórowe, wiórkowo-cementowe) konieczne jest niekiedy zastosowanie listew (łat) zabezpieczających okładziny przed wygięciem lub przemieszczeniem.

Odstęp między okładzinami ścianek szkieletowych (stojakowych) powinien być możliwie duży (^10 cm). Wolną przestrzeń między okładzinami, w przypadku gdy ich powierzchnie wewnętrzne nie są porowate (np. powierzchnie lekkich płyt wiórkowo-cementowych), należy wypełnić porowatymi materiałami dźwiękochłonnymi (np. matami izolacyjnymi z włókna). Na izolacyjność akustyczną ściany korzystnie wpływa wykonanie okładzin z płyt o różnej grubości albo pokrycie ich dwoma warstwami płyt ze sklejki lub drewna (promocja 3 w 1).