Barwa nawierzchni powinna być jednolita

Odbiór podłóg wykonuje się poszczególnymi warstwami i polega na sprawdzeniu rodzaju użytego materiału, grubości warstwy, równości powierzchni i ewentualnie wilgotności oraz wytrzymałości sprawdzanej warstwy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponadto podczas odbioru nawierzchni sprawdza się jej spadki, szerokość spoin oraz wygląd zewnętrzny, tj. zabarwienie, wzór, gładkość oraz prawidłowość rozmieszczenia i wykonania szczelin dylatacyjnych.
Naprawy nawierzchni podłogowych. Nawierzchnie podłóg są elementami budynku najszybciej ulegającymi zniszczeniu. Nawierzchnie bezspoinowe ścierają się tracąc pierwotną równość. Nawierzchnię taką trzeba skuć, dokładnie zamieść powstały gruz i położyć nową warstwę. Uszkodzone nawierzchnie z elementów naprawia się przez wymianę zniszczonej płyty, deszczułki lub płytki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Element trzeba wyjąć, następnie miejsce to oczyścić. Po dopasowaniu nowego elementu podkłada się pod niego zaprawę lub klej i element wciska. Przeważnie powinien on wystawać ponad poziom posadzki, aby można go było wyszlifować i ewentualnie wypolerować. Wszystkie nawierzchnie wymagają konserwacji przez mycie, pastowanie itp. Okładziny spełniają te same zadania co tynki, ale są od nich trwalsze i estetyczniejsze (uprawnienia budowlane).

Wykonuje się je z elementów sztywnych sposobami rzemieślniczymi, posługując się najwyżej narzędziami zmechanizowanymi. Aby zmniejszyć pracochłonność robót okładzinowych, elementy mocowane na zaprawę zastępuje się dziś przyklejanymi.
Okładziny wykonuje się z kamieni trwałych o efektownej barwie i rysunku (granity, piaskowce, trawertyny, marmury itp.) (program egzamin ustny).

Bloki kamienne w specjalnych zakładach tnie się najpierw na płyty grubości 3-5 cm i wymiarach boków przeważnie 30-50 cm, a czasem większych do około 1 m. Płyty z kamienia mocuje się do ściany za pomocą kotwi stalowych, wpuszczonych z jednej strony w spoiny muru, a z drugiej w wycięcia w płytach licowych. Kotwy takie jednocześnie łączą wzajemnie płyty okładzinowe (opinie o programie).

Układanie płyt

Układanie płyt rozpoczyna sję od naroży ku środkowi. Naj pierw ustawia się pod sznur rząd płyt, opierających się na po ziomych występach muru, jak cokoły i gzymsy. Na tych rzędacl dopiero opiera się następne rzędy płyt. Po ustawieniu i przymo cowaniu płyt kotwami zalewa się zaprawą szczelinę pomiędzy ścianą a płytą.

Lekkie płyty mocuje się tylko zaprawą, a kotwj daje się tylko co -kilka płyt. Do mocowania okładzin używa się zaprawy plastycznej, nie zawierającej domieszek powodujących powstawanie wykwitów na okładzinie. Płyty okładzinowe i kamienne detale architektoniczne są nieraz bardzo ciężkie. Dlatego roboty kamieniarskie wykonywane są z rusztowań stojakowych lub rurowych, zaopatrzonych, oprócz pomostu roboczego, w dodatkowy pomost bezpieczeństwa położony pod pomostem roboczym (segregator aktów prawnych).

Do wyznaczania i kontroli powierzchni okładziny kamieniarze używają tych samych narzędzi i przyrządów co tynkarze. Jako wykładziny wewnątrz budynku stosuje się przeważnie kamienie ozdobne, głównie marmury. Płyty okładzin wewnętrznych przymocowuje się zaprawą cementową lub cementowo-wapienną, a płyty marmurowe - gipsową.

Oprócz zaprawy wzmacnia się okładziny kotwami, takimi jak okładzinę zewnętrzną, albo wkrętami o główkach wystających z płyt lub wtopionych. Okładziny kamienne wykonuje się w temperaturze nie niższej niż +5°C. Nie można ich mocować do ścian z betonów komórkowych. Powierzchnia świeżej okładziny powinna być równa.

Wgłębienia i wypukłości nie mogą przekraczać ± 20 mm, odchylenia krawędzi ścian od pionu nie powinny przekraczać ± 4 mm/m, a od poziomu ±10 mm/m. Podłoże nie może być też pokryte tynkiem. Liczba uchwytów mocujących okładzinę powinna wynosić co najmniej 6 sztuk na 1 m2 (promocja 3 w 1).

Szerokość szczelin w okładzinach wewnętrznych nie powinna być większa niż 20 mm, zewnętrznych (o wysokości do 6 m) - 30 mm, wyższych - 40 mm, zaś słupów - 50 mm.