Baza surowcowa

Mackenzie zaproponował rozerwanie wiązania Me-O w celu zapewnienia dyfuzji Me⁺ lub Me²⁺ do sieci motakaolinu, dla dokonania procesu mulityzacji, i określił zależność intensywności tworzenia się mulitu od wytrzymałości na rozerwanie wiązania Me-O. Propozycja ta nie została jednak uzasadniona danymi dotyczącymi dyfuzji oraz obliczeniami energetycznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zasadniczy cel rozwoju surowcowej bazy kaolinowej polega na organizacji zakładów wzbogacania kaolinu, w miarę możliwości w pobliżu odbiorców, aby ograniczyć przewozy tego rodzaju surowca. Wydobywanie kaolinu w Związku Radzieckim bazuje głównie na kaolinach pierwotnych, powstających z granitów i granitognejsów. Podrzędne znaczenie mają powtórnie osadzone kaoliny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Surowy kaolin pierwotny zawiera nie więcej niż 45% właściwego kaolinitu. Reszta przypada głównie na kwarc. Po pławieniu skład kaolinu zbliża się do teoretycznego A1₂0₃ • 2Si0₂ • 2H₂0, w którym ilość Si0₂ wynosi 46,54%, A1₂0₃ 39,50% i w’ody 13,96%. Kaolin wzbogacony zawiera głównie kaolinit i domieszki kwarcu, skalenia, łyszczyka, jak również minerałów towarzyszących: cyrkonu, rutylu, turmalinu i pirytu w stanie drobnodyspersyjnym (uprawnienia budowlane).

Barwa suchego kaolinu: prosianowskiego 66-1-91 %, a głuchowieckiego 67-81% białości zbadanej kolorymetrem. Dla wzbogaconych kaolinów prosianowskiego i głuchowieckiego aktualne są normy GOST 6138-61, dla kysztymskiego - GOST 4193-63. W porównaniu z zagranicznymi kaoliny radzieckie są mniej plastyczne, dlatego do mas porcelanowych plastycznego formowania wprowadza się w Związku Radzieckim pewną ilość (6-12%) biało wypalających się glin: drużkowskiej, troszkowskiej lub 2-4% bentonitu (program egzamin ustny).

Korzystne właściwości techniczne

Klasyfikacja, wymagania techniczne oraz metody badań kaolinów, przeznaczonych w kraju dla przemysłu ceramicznego, podane są w normach branżowych: BN-73/7011-02.1, 02.03, 02.04, 02.11, 02.12, 02.13, 02.14, 02.15, 02.100, BN-74/7011-02.16, 02.17 (opinie o programie).

Korzystne właściwości techniczne (plastyczność, wytrzymałość) kaolinów Łączy się {Lyons, Boden) z przeważającą zawartością sześoiościennych płytek kaolinitu o wymiarach poniżej 2 [j.m, np. w kaolinach Południowej Karoliny (USA). Jednocześnie przeważająca zawartość dużych zrostów, podobnych do wermikulitu, kryształów kaolinitu, jak w kaolinie Georgia, nadaje zawiesinom wodnym trwałość, małą skurozliwość i małą lepkość. Zarazem ścisłe połączenie płytek kaolinitu w zrostach sprzyja lepszemu tworzeniu się mulitu.

Kaolin wzbogaca się w specjalnych kombinatach, znajdujących się tam, gdzie wydobywa się kaolin (złoża prosianowskie, głuchowieckie, kysztymskie). Przyjęły się dwa schematy wzbogacania mokrograwitacyjny (elektrolityczny, czyli hydro- cyklonowy) i powietrznograwitacyjny, czyli suchy. Zazwyczaj stosuje się schemat pierwszy (segregator aktów prawnych).

Wzbogacanie wstępne kaolinu polega na pławieniu i oddzieleniu przez osadzanie się bardziej ciężkich pod względem gęstości minerałów: kwarcu Si0₂, rutylu i ana- tazu Ti0₂, tytanitu CaO • Ti0₂ • Si0₂, ilmenitu FeO • Ti0₂, hematytu Fe₂0₃, magnetytu Fe₃0₄, pirytu FeS₂ • granatu R₃‘R₂" (Si0₄)₃, gdzie R"—Ca, Mg, Fe, Mn, a R'"-Al, Fe, Cr, Ti, a także minerałów grupy chlorytu, grupy epidotu i in. Surowy kaolin po nadejściu z kopalni odkrywkowej do zakładu wzbogacania poddaje się wstępnemu wzbogacaniu na mokro. Surowy kaolin może zawierać do 50% reliktów kwarcu.

Sposób mokry polega na zastosowaniu elektrolitów rozrzedzających (krzemian sodowy, np. 0,5%) i koagulujących (mleko wapienne). Do rozrzedzania kaolinu stosuje się tzw. wodę reaktywną, wykorzystywaną w produkcji po pławieniu kaolinu (promocja 3 w 1). Woda ta stanowi słaby roztwór krzemianu sodowego. Zawiesina z bębna dezyntegratora przepływa do osadnika grubego piasku, a następnie do zbiornika, w którym pozostaje prawie bez ruchu, przez co osadza się drobny piasek i łyszczyk. Następnie przemieszcza się zawiesinę do zbiorników koagulacyjnych; jako koagulator służy CaCl₂ lub mleko wapienne. Osadzoną i zgęstniałą zawiesinę skierowuje się do pras filtracyjnych; płaty suszy się w temperaturze 800y 900°C, rozdrabnia i pakuje w worki.