Belki kratowe

Do tego miejsca analogia między wyboczeniem całego rusztowania i wyboczeniem eulerowskim pręta jednorodnego jest całkowita; wystarczy wyobrazić sobie, że rolę pręta pełni rusztowanie, a stojak pełni rolę skrajnego włókna pręta (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istnieje jednak wielka różnica w mechanizmie tych dwu wyboczeń. Przy analizie eulerowskiego wyboczenia pręta wpływ siły ścinającej jest pomijany, co jest całkowicie uzasadnione, gdyż w przypadku prętów o pełnym środniku z metalu lub drewna zmniejszenie siły krytycznej wywołane siłą ścinającą jest bardzo małe i może być pominięte. Inaczej jednak przedstawia się ta sprawa w odniesieniu do belek kratowych, inaczej dla rusztowania stężonego, a jeszcze inaczej w przypadku rusztowania bez stężeń (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podamy tu krótko wnioski uzyskane z obliczeń dotyczących rusztowania ze stojakami obciążonymi jednakowymi siłami P.

• Wartość krytyczna P_c przy wy boczeniu całego układu obciążonego siłami P jest zawsze niższa od wartości krytycznej P„ przy pochyleniu. Wpływa to na zwiększenie bezpieczeństwa.
• Różnica między wartościami P_c i P_n jest nieistotna w przypadku niezbyt smukłych rusztowań, w przypadku rusztowań bardzo smukłych różnica ta jest znaczna.
• Wartość krytyczną P_D jest łatwiej obliczyć niż wartość P_c (uprawnienia budowlane).

Na podstawie tych wniosków można stwierdzić, że obliczanie obciążenia krytycznego przy wyboczeniu całego układu jest zbędne w przypadku rusztowań niezbyt smukłych, wystarczy tylko wyznaczyć obciążenie krytycznego P_D przy pochyleniu, gdyż są to wartości zbliżone. Dla współczynnika bezpieczeństwa zawartego od 3,5 do 4 nie popełnimy wielkiego błędu; zawiera się on z pewnością w przedziale niepewności decydującym o wyborze współczynnika bezpieczeństwa, obliczanie obciążenia krytycznego P_c wyboczenia całego układu jest niezbędne w przypadku rusztowania bardzo smukłego (program egzamin ustny).

Pochylenie krytyczne

Aby pojąć jej znaczenie, trzeba wiedzieć, że wartość P_kr jest niejako narzucona tonstruktorowi, ponieważ zależy ona od wysokości kondygnacji, sztywności rury aa zginanie, współczynnika sprężystego skręcania złącza krzyżowego e i długości przęsła, a zatem zależy od wielkości w zasadzie narzuconych przez materiał, Trarunki pracy i funkcje rusztowania (opinie o programie).

Natomiast wartość P_D zależy od stężeń, które można dowolnie zmieniać, wpływając na ich liczbę i rozmieszczenie. Istnieje więc możliwość zwiększenia wartości P_D.

W tych warunkach nierówność (4-2) określa granicę wzmocnienia stężenia, granicę, której nie opłaca się przekraczać. W istocie, jeśli dzięki temu wzmocnieniu osiągniemy P_D>P_kr, zobaczymy, że stojaki wyboczą się zanim pojawi się pochylenie krytyczne. Wartość P_D straciłaby w ten sposób swoje znaczenie obciążenia krytycznego przy pochyleniu i dalsze wzmocnienie stężenia stanowiłoby - od momentu odwrócenia nierówności - niepotrzebny wydatek materiału (segregator aktów prawnych).

Według określenia ten rodzaj wyboczenia dotyczy jedynie rusztowań, których węzły są przestrzennie sztywne (lub prawie sztywne). Będziemy rozważać tu wyłącznie przypadki rusztowań stężonych.

W celu przeanalizowania tego wyboczenia, musimy najpierw poznać ogólny przebieg charakteryzującego go odkształcenia. Rozważmy początkowo wycinek centralny rusztowania rurowego o bardzo dużych wymiarach (wysokości, długości, szerokości) oddalony zarówno od podłoża, jak i od pozostałych brzegów układu. Załóżmy, że wyodrębniona część rusztowania jest prawie płaska, złożona z rzędu stojaków obciążonych jednakowymi siłami P i podłużnie łączących stojaki (promocja 3 w 1). Rząd stojaków należy wybrać w takim kierunku, dla którego rozpiętość L jest większa. Jest to warunek bardzo ważny, ponieważ wyboczenie miejscowe powstaje zawsze w płaszczyźnie większej rozpiętości.