Skały osadowe

Woda w pałygorskicie wydziela się etapami. Końcową fazę w temperaturze 800°C stanowi enstatyt; pik egzotermiczny w temperaturze 1100°C krystalizacja kwarcu; w temperaturze 1200°C pojawia się kordieryt. Zdolność pochłaniania 18-30 mg , równoważnika/100 g (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sepiolit - występuje w postaci miękkich gąbczastych różowo-białych produktów podobnych do wiązek włókien (porowata, pływająca na wodzie odmiana) lub w postaci zwartych włóknistych produktów koloru zielonego. Występowanie jego jest znane od dawna w niektórych skałach osadowych.

W obu minerałach proces wydzielania wody zeolitowej, jak również alkoholu, jodu i rtęci może być odwracalny. Niezależność stopnia pochłaniania od wymiarów jonów pozwala przypuszczać, że wymienne kationy rozmieszczone są w strukturach minerałów nie w kapilarach, a w innych, bardziej dostępnych miejscach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oba ilaste minerały rozpadają się wzdłuż płaszczyzn łupliwości (IIO) w wodzie, a także rozsypują się przy wyciskaniu przez filtry przy dużych ciśnieniach, tworząc bardzo drobne cząstki o średnicy 5-8 nm (504-80 A) i długości 44-5 p.m.

Struktura sepiolitu jest, wg Neidży i Bradhj ego, analogiczna do struktury pałygorskitu, ale paski są dwukrotnie szersze, a jony magnezu i krzemu są czasem zastąpione jonami żelaza i glinu. Pałygorskit dość często towarzyszy montmorylonitowi. Na przykład w znanym aerkaskim złożu montmorylonitów -występuje dość gruby pokład i cienkie przewars- Ti-ienia glin pałygorskitowych (uprawnienia budowlane).

Koloidalno-chemiczne właściwości glin pałygorskitowych. Zawiesina pałygorskitowa jest odporna na działanie roztworów, co ma istotne znaczenie przy drążeniu otworów wiertniczych w pokładach zasobach w sól. Podobnie jak w innych minerałach ilastych, wiązania w pałygorskicie-epiolicie są trwałe, co widać na przykładzie zdolności przemiany pałygorskitu v warunkach hydro termalnych przy ciśnieniu 20-45 MPa (200-450 at)| i temperaturze 250-r450°C) w montmorylonit. Stosownie do takiej przemiany zmniejsza ciepło zwilżania Q, J/g(cal/g), powierzchnia właściwa S, m²/g, ale wzrasta zdolność at sorpcji K, mg równoważnika/100 g (program egzamin ustny).

Wodorotlenek krzemu

Przyczynę zdolności wymiennej stanowi głównie izomorfizm i obecność kationów : umieszczających się na zewnętrznych częściach włókien obu minerałów, a nie wewnątrz pakietów. Dzięki takiej adsorpcji następuje hydrofobizacja włókien pałyrskitu i zmniejsza się stopień adsorpcji pary wodnej (cząsteczek wody), które mogą przedostać się w tym przypadku do wnętrza „zeolitowych kapilar” włókien, co pozwala obliczyć wymiary tych kapilar (opinie o programie).

Do minerałów tworzących glinę można zaliczyć wodorotlenki glinu, krzemu i żelaza. W niektórych glinach, np. tychwińskich i batkowskich, wodorotlenki glinowo tworzą podstawową część substancji ilastej.

Wodorotlenki glinowo są reprezentowane przez takie kryształy, jak: diaspor A1₂0₂(0H)₂, bemit A1₂0₂(0H)₂, hydrargilit (gibsyt) Al₂(OH)₆ i bezpostaciowy wodorotlenek (np. w boksytach). Zwykle część jonów glinu jest izotermicznie podstawiona przez jony żelaza (do 0,6% Fe₂0₃ w^r diasporze, do 2% w gibsycie).

Wodorotlenek krzemu w utworach ilastych i podobnych do gliny jest reprezentowany przez opal w różnych stanach fizycznych: od stałego (w postaci diatomitu, ziemi okrzemkowej i pozbawionych kształtu produktów zniszczenia przez kwasy humusowe glinokrzemianów) do galaretowatego (segregator aktów prawnych). Ten ostatni tworzy się w zetknięciu ze skałami filtrującymi hydrozole krzemionki, dlatego jest w nim zawarta zmienna ilość wody, posiadająca różne właściwości: woda trwale związana (konstytucyjna), słabo związana (zeolitowa z ?«H₂0) i higroskopijna (z pH₂0). W ogólnej postaci opal można wyrazić za pomocą wzoru Si„0_2n_i (0H)₂ • toH₂0 • pH₂0

Wodorotlenek żelaza występuje w glinach zwykle jako bezpostaciowy brunatny żelaziak (liinonit), łączący odmiany skrytokrystaliczne i koloidalne bądź ze stałą, bądź ze zmienną ilością wody hydratacyjnej (getyt) Fe₂0₂(OH)₂, co uwidacznia się w ogólnym wzorze limonitu pFe₂0₂(0H)₂ • ęFe(OH)₃ • wH₂0. Limonit zabarwia glinę w odcieniach: żółtym, brunatnym i czerwonobrunatnym (promocja 3 w 1).