Beton asfaltowy

Z uwagi na uziarnienie rozróżnia się beton asfaltowy:
- drobnoziarnisty i stosowany do warstwy ścieralnej nawierzchni,
- średnioziamisty stosowany na warstwy wiążące, ścieralne i wyrównawcze nawierzchni,
- gruboziarnisty stosowany do warstw dolnych nawierzchni, w uzasadnionych wypadkach na pochyleniach podłużnych większych niż 4% na mostach, parkingach, dojazdach do przystanków itp.

Masę betonu asfaltowego układa się mechanicznie lub ręcznie za pomocą specjalnych stalowych szufli, wideł, grabi oraz szablonu. Rozłożoną warstwę zagęszcza się walcami (statycznymi, wibracyjnymi) lub innymi urządzeniami zagęszczającymi (program uprawnienia budowlane na komputer). Po zagęszczeniu nawierzchnię skrapia się asfaltem i posypuje piaskiem gruboziarnistym lub grysem o uziarnieniu 04-5 mm.
Nawierzchnia z betonu asfaltowego może być układana jako jedno-, dwu- i trzywarstwowa, przy czym grubość poszczególnych warstw powinna wynosić 2-6 cm (tj. zużycie masy w warstwie powinno wynosić 50-140 kg/m2 nawierzchni).
Beton smołowy jest masą mineralno-smołową składającą się z grysów lub żwiru, piasku, mączki mineralnej i smoły drogowej, dobranych w odpowiednich proporcjach, układaną i zagęszczaną na gorąco lub zimno w zależności od rodzaju lepiszcza i technologii produkcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nawierzchnie ulepszone z betonu cementowego dzięki swym zaletom stosuje się powszechnie, gdyż odpowiadają wymaganiom nowoczesnego ruchu samochodowego, nawet najbardziej ciężkiego. Nawierzchnia tego typu nie wymaga stosowania podbudowy, jest układana na podsypce piaskowej lub bezpośrednio na gruncie łatwo przepuszczalnym.

Zalety stosowania nawierzchni betonowej są następujące:
- szybkość i ekonomiczność wykonania wobec możliwości maksymalnego zmechanizowania robót,
- użycie materiałów wyłącznie krajowych i często znajdujących się w pobliżu miejsca robót (piasek, pospółka, żwir),
- równość nawierzchni umożliwiająca rozwijanie dużych szybkości,
- dostateczna szorstkość, przy gładkości, która pozwala na używanie tej nawierzchni w naszym klimacie (uprawnienia budowlane).

Obok zalet nawierzchnia ta ma jednak podane niżej wady:
- ulega pękaniu (na skutek właściwości termicznych i niewłaściwego podłoża),
- wymaga wykonania szczelin rozszerzania poprzecznych i podłużnych, które są najsłabszym miejscem nawierzchni,
- powoduje trudności w utrzymaniu nawierzchni oraz w razie konieczności dostania się pod nawierzchnię w celu np. naprawy przewodów instalacyjnych; z tego względu jako nawierzchnia w miastach jest rzadko stosowana,
- uniemożliwia jej stosowanie w gruntach zawierających składniki ujemnie działające na beton (program egzamin ustny).

Płyty kamienno-betonowe

Płyty kamienno-betonowe są nawierzchnią betonową z elementów prefabrykowanych różnych kształtów i wymiarów. Najbardziej rozpowszechniona w Polsce jest nawierzchnia z kostek sześciokątnych zwanych trylinką o grubości 15 cm (opinie o programie).

Trylinką składa się z dwóch warstw: górnej wykonanej z tłucznia kamiennego i zaprawy cementowej, stanowiącej warstwę bezpośrednio narażoną na ścieranie, oraz dolnej wykonanej z betonu. Do produkcji płyt stosuje się beton o wytrzymałości R2s 250 kG/cm2 (24,52 MN/m2). Nawierzchnia ta nadaje się dla ruchu średniego.
Nawierzchnie z kostek kamiennych. W zależności od kształtu rozróżnia się trzy typy kostki: regularną, rzędową i nieregularną (segregator aktów prawnych).
Ze względu na wymiar zasadniczy (wysokość kostki) rozróżnia się:
- kostkę regularną i rzędową o wysokości 12, 14, 16 i 18 cm,
- kostkę nieregularną 5, 6, 8 i 10 cm.

Kostka regularna powinna mieć kształt sześcianu, natomiast kostka rzędowa i nieregularna powinna mieć kształt zbliżony do prostopadłościanu o równoległej powierzchni górnej i dolnej.
Nawierzchnia kostkowa stosowana jest dla ruchu ciężkiego. Jej zalety to duża wytrzymałość na ściskanie i ścieranie, gładkość i duża odporność na uderzenia. Wadą tej nawierzchni jest znaczna pracochłonność wykonania ze względu na ręczne układanie (promocja 3 w 1)..