Beton doskonałej jakości

Prowadzi to do oszczędności kosztów, lecz należy tu uwzględniać również koszt urządzeń do wibrowania oraz cięższego i bardziej solidnego deskowania. W każdym razie koszt robocizny byłby prawdopodobnie czynnikiem decydującym, jeśli należałoby dokonać wyboru w oparciu jedynie o koszty. Zarówno wibrowanie, jak i zagęszczanie ręczne może przy odpowiedniej mieszance i dobrym wykonaniu dać w efekcie beton doskonalej jakości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Obie metody zagęszczania mogą dać w efekcie również beton słaby; w przypadku betonu ubijanego ręcznie najczęstszą wadą jest niedostateczne zagęszczenie; przy wibrowaniu jest możliwe, że nie zostało ono zastosowane w sposób równomierny do całej masy betonowej i niektóre jej części nie są całkowicie zagęszczone, podczas gdy w innych nastąpiła segregacja wskutek przewibrowania. Jednak w mieszankach dostatecznie sztywnych i mających kruszywo o odpowiednim uziarnieniu szkodliwe efekty przewibrowania mogą być w większości wyeliminowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jak już wspomniano, oba podstawowe sposoby zagęszczania wymagają mieszanek o odmiennej urabialności; zbyt sucha mieszanka nie może być odpowiednio zagęszczona ręcznie i odwrotnie - zbyt mokra mieszanka nie powinna być wibrowana, ponieważ może nastąpić segregacja. Na tę sprawę należy zawsze zwracać uwagę, ponieważ np. pewne mieszanki odpowiednie do pompowania mogą mieć konsystencję zbyt mokrą do wibrowania. Ponadto różne wibratory wymagają różnej konsystencji betonu do uzyskania najbardziej wydajnego zagęszczenia, a więc konsystencja betonu i charakterystyka posiadanego wibratora muszą sobie odpowiadać (uprawnienia budowlane).

Aktualny stan zagęszczenia

Z wielu rodzajów wibratorów najbardziej rozpowszechnione są prawdopodobnie wibratory pogrążalne. Składają się one zasadniczo z buławy, w której umieszczona jest wirująca mimośrodowo masa poruszana za pośrednictwem giętkiego wału przez silnik. Buława jest zanurzana w betonie i w ten sposób zostaje do niego przyłożona siła zmieniająca się w przybliżeniu w sposób harmoniczny. Stąd zamienne nazwy: wibrator pogrążalny lub wibrator buławo- wy. Częstotliwości drgań wibratora są różne, aż do 12 000 cykli na minutę; jako wymagane minimum zalecane jest 3500-r- 5000 cykli, z przyspieszeniem nie mniejszym niż 4 g (program egzamin ustny).

Buławę można łatwo przesuwać z miejsca na miejsce; zanurza się ją w betonie w odstępach co 0,5-1,0 m, wibrując przez 5-30 s w zależności od konsystencji mieszanki, przy czym niektóre mieszanki mogą wymagać czasu do 2 min. Aktualny stan zagęszczenia można oceniać na podstawie wyglądu powierzchni betonu, która nie powinna być ani zbyt chropowata, ani zawierać nadmiaru zaprawy (opinie o programie). Zaleca się stopniowe wyciąganie buławy z prędkością ok. 80 mm/s, aby otwory pozostawione przez wibrator wypełniały się całkowicie betonem bez dostania się tam powietrza. Wibrator powinien być zanurzony na całą głębokość świeżo ułożonego betonu i w warstwę poniżej, jeśli jest ona ciągle jeszcze plastyczna lub może być doprowadzona znowu do stanu plastycznego (segregator aktów prawnych).

W ten sposób eliminuje się słabe miejsca, jakie stanowi połączenie dwóch warstw betonu i uzyskuje się beton monolityczny. W przypadku stosowania większej grubości warstwy wibrowanego betonu niż 0,5 m wibrator może być niecałkowicie skuteczny w usuwaniu powietrza z dolnej części warstwy. Wibratory pogrążalne są w porównaniu z innymi rodzajami stosunkowo skutecznie, ponieważ całkowita praca jest przekazywana bezpośrednio na beton. Buławy wykonuje się w różnych wymiarach, przy czym minimalne średnice sięgają 20 mm, mogą być więc one stosowane nawet w bardzo silnie zbrojonych i trudno dostępnych przekrojach (promocja 3 w 1). Wibrator pogrążalny nie jest w stanie wyprzeć powietrza z betonu w strefie granicznej tuż przy ściankach formy, konieczne jest więc tzw. „krojenie” wzdłuż formy w narożach za pomocą płaskiej płytki. Pomocne, lecz kosztowne jest wówczas stosowanie w formach wykładzin absorpcyjnych.